( Από τον Χαλεπά στον Κούνδουρο … μέσω Βέγγου )

Δεν καταλαβαίνω τις πολύχρωμες φυλές του φ.μπ. Άλλοτε τόσο σπαραξικάρδιες άλλοτε ενοχλητικά χαζοχαρούμενες… Ενώ το Πένθος είναι ακόμα τόσο νωπό…Και απαιτεί σιωπή. Φαίνεται πως βιάζονται κάποιοι να πάνε παρακάτω.

Ξεχάστηκαν (😉 ήδη οι οιμωγές των καιόμενων και όλοι τρέχουν να προλάβουν τα υπόλοιπα του φετινού καλοκαιριού. Με τα γατάκια τους, τα σκυλάκια τους και την ελπίδα ενός έρωτα – αρπαχτής που όμως δεν έρχεται…

Το άγος όμως, η ντροπή, ο πόνος είναι εδώ, είναι πάντα παρόντες. Και θα είναι για πολύ ακόμα. Το φετινό καλοκαίρι θα το πληρώνουμε για καιρό και ως κοινωνία και ως πολίτες. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αλλιώς.

Κατά τ’ άλλα η ζωή επίσης δεν μπορεί παρά να συνεχίζεται. Όμως δεν μπορεί να μην αφήνει μια τέτοια τραγωδία, μια εκατόμβη φρικτών θανάτων, το σημάδι της.

Προσωπικά δεν μπορώ να γράψω ένα “συγκροτημένο” κείμενο που να εξηγεί και να καθησυχάζει. Δεν γίνεται. Με ξεπερνάει. Χίλια “Μάτια” κι άλλα τόσα ελλοχεύουν στο βάθος του δρόμου και το Κακό το κουβαλάμε άπαντες. Όσο βολευόμαστε στην ψυχολογική και την πνευματική ραστώνη. Στα αστειάκια της αισιοδοξίας. Σπαράγματα λοιπόν σκέψεων είναι αυτό το σημείωμα και αυθαίρετοι συνειρμοί. Όπως αυτός που θα σας διηγηθώ τώρα:

Χτες, στην έκθεση των Μαρμαρογλυπτών του Πύργου γνώρισα τον ιστορικό οπερατέρ Γιώργο Αλεξόπουλο ο οποίος επί μισόν αιώνα μαζεύει ένα φοβερό υλικό γύρω από τον μπάρμπα Γιαννούλη και τον Μύθο του.
Μού αποκάλυψε λοιπόν πως ο Χαλεπάς που γεννήθηκε έξω από τον Πύργο, στο Ισμαήλ, πήγαινε κάθε μέρα – πιθανόν καλοκαίρι του 1910 – στο λατομείο πίσω από τον Άγιο Ελευθέριο και έπαιρνε μια μεγάλη, μαρμάρινη πέτρα. Αυτή τη πέτρα την κουβαλούσε στον ώμο περίπου δύο χιλιόμετρα και την πήγαινε στην τοποθεσία Αράπης, έξω από το χωριό Μαρλάς. Εκεί βρίσκεται μέχρι σήμερα το χωράφι όπου έβοσκε τα λίγα πρόβατα του. Με τα μάρμαρα λοιπόν που μαρτυρικά κουβαλούσε, έφτιαξε μια περίφραξη για να μην τού φεύγουν τα ζώα. Το τειχίο αυτό σώζεται μέχρι σήμερα. Μάρμαρο και Χαλεπάς αλλά αλλιώς!

Αυτή η εικόνα του γέροντα με τη πέτρα στη πλάτη κάτω από το λιοπύρι, μού έφερε στο μυαλό την άλλη, ανάλογη εικόνα από την Μακρόνησο που περιέγραφε δραματικά ο Κούνδουρος.

Ο νεαρός Βέγγος να τρέχει με ένα βράχο στη πλάτη ως το βουνό απέναντι και να γυρίζει ταχύτατα χωρίς να τον έχουν διατάξει σχετικά οι βασανιστές του. Εκτελούσε το καψώνι από μόνος του για να τούς γελοιοποιεί! Να τούς αποδεικνύει ότι δεν τους φοβάται. Ότι τούς έχει γραμμένους.

Δύο νησιά, ο ίδιος αμείλικτος ήλιος του Αυγούστου και δύο ψυχές σαλλών που μάθαιναν να είναι καλλιτέχνες μέσα από τις ατραπούς της οδύνης. Με έναν βράχο αρχαίο να τούς βαραίνει τα χέρια…

Φωτογραφίες:

Το Ξώμπουργκο, σήμερα Πέμπτη 9/8, μέσα στα νέφη. Ένας πρώιμος χειμώνας στη καρδιά του καλοκαιριού. Συμβολικά η εποχή που ζούμε.

Ο μπάρμπα Γιαννούλης κι ένας άλλος μπάρμπας έξω από το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Ο χρόνος. Ο χρόνος που άλλοτε τιμωρεί κι άλλοτε περιθάλπει.