Η εντολή της διεύθυνσης της Ι-ερής Πόρτας ήταν κατηγορηματική:

«Θέλω μια συνέντευξη με τον μόνιμο συνεργάτη μας Χάρο Χάρου».

«Μα γιατί εγώ;», τόλμησα να ρωτήσω.

«Γιατί είσαι Απόδημος, μπορεί να μπερδευτεί με το ήδη Αποδημήσας και να γλιτώσεις».

Πώς να πεις όχι αυτή τη δύσκολη εποχή σε μια δουλειά έστω απλήρωτη; Άρχισαν τα διαδικαστικά προβλήματα: αυτός ήθελε να γίνει η συνάντηση στον Αχέρωτα («Αχέροντα, με διόρθωσε, αν και πολλές φορές το ίδιο είναι»).

Εγώ ήθελα στο Σπερχειό, το ορμητικό ποτάμι, που γράφει ο Όμηρος, που τώρα έχει τόσο νερό όσο κατουρούν τρεις κατσίκες – κι αυτό για να μη μπορεί να φέρει τη βάρκα του, καλύτερα να φυλαγόμαστε.

Μετά από μήνες διαβουλεύσεων των ενδιαφερομένων μερών, συμφωνήσαμε να φτιάξουμε μια γέφυρα πάνω από τον Αχέρωτα («Αχέροντα, είπαμε!») και να μας χωρίζει μια κόκκινη γραμμή στη μέση του ποταμιού. Το επιτελείο της Πόρτας εξοπλίστηκε ως τα δόντια: κάμερες, γεννήτριες, φωτογραφικές μηχανές, κοκαλάκια της νυχτερίδας, φυλαχτά, ξόρκια, χαϊμαλιά κλπ. Ήταν επιβλητικός, δε λέω, με εκείνο το δρεπάνι του που θύμισε ταινία του Χίτσκοκ και σου πάγωνε τη ραχοκοκαλιά. Αλλά αν είσαι πολεμικός ανταποκριτής, έχεις κάπως συνηθίσει.

«Άσε τις εισαγωγές, είπε ο Χάρος, γιατί έχω πήξει στα δρομολόγια έτσι που καταντήσατε την περιοχή. Ξέρω η πρώτη ερώτηση, για να ζεσταθεί το κλίμα, θα είναι για τον καιρό. Μαύρα κι άραχλα και τα ραδίκια ανάποδα στον Κάτω Κόσμο και ντουνιά. Και η δεύτερη ερώτηση ασφαλώς θα είναι για τον Επίτιμο».
Καλά τελικά αυτός θα μου πάρει συνέντευξη τελικά;

«Μάλλον διπλογραμμένος θα ήταν. Πήραμε τον άλλον και ξεχάσαμε αυτόν. Ε, έχουμε κι εμείς τη γραφειοκρατία μας, δεν είμαστε σαν τον ΔΝΤ που δεν κάνει ποτέ λάθη. Μεταξύ μας εγώ γουστάρω να παραμείνει. Μη μου βουλιάξει κι η βάρκα. Ικανό τον έχω».

Πολύ κατατοπισμένος ο δικός μας και συνέχισε τις ερωτήσεις:

«Ξέρω θες να μάθεις αν αληθεύει η ιστορία με το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» που είχε γράψει ο τότε συνεργάτης σας Λουκιανός στην αρχαία Ι-ερή Θύρα σας. Ναι, αλλά είχε υποσχεθεί ότι δε θα γράψει ότι πλήρωσα εγώ τον οβολό για το Διογένη, γιατί αλλιώς θα με έπρηζαν στη γκρίνια τα αφεντικά. Παράξενο πράγμα για δημοσιογράφο να τηρεί το Off the record, αλλά αυτός ήταν αρχαίος δεν ήταν του Μέγκα”.

“Δηλαδή να μην το γράψω αυτό;» ρώτησα διστακτικά.

«Τώρα γράψτο γιατί μετά από 2.000 χρόνια παραγράφονται τα πάντα, ακόμα και τα εγκλήματα των Ελλήνων πολιτικών… Πάντως έχουμε μεγάλο πρόβλημα με την Ελλάδα», συνέχισε τη συνέντευξη ο Χάρος που μου φάνηκε και λίγο πολυλογάς.

«Εννοείς ότι η Ελλάδα έχει προβλήματα; Τα ξεπεράσαμε όλα λέει ο Σαμαράς, ανάκαμψη, έξοδος στις αγορές, πλεόνασμα» απάντησα.

«Ναι, αμέ. Τζάμπα wifi και δεν συμμαζεύεται. Σίγουρα τα ξεπεράσατε και σε λίγο θα τρώτε με χρυσά κουτάλια τις σούπες που θα σας μοιράζουν στις εκκλησίες. Αλλά μας δημιουργείτε προβλήματα».

«Εμείς να δημιουργήσουμε πρόβλημα σε οποιονδήποτε πλην του λαού μας;»

«Ρε είναι τόσο μεγάλα τα έξοδα κηδείας στην Ελλάδα που ο άλλος προτιμάει να αγοράσει iPhone ή γιγαντοοθόνη παρά να πεθάνει. Και μόλις μου έστειλε μήνυμα η Κεντρική Επιτροπή Αποδημησάντων ότι το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών χρεώνει 250 ευρώ το μήνα για ένα απλό τάφο. Ήτοι όσο είναι το ενοίκιο σε ένα δυάρι στην Κυψέλη. Οπότε οι άνθρωποι προτιμούν να μένουν στην Κυψέλη, έστω ανάμεσα σε Ουκρανέζες (ωραίες γυναίκες, ρε συ!), παρά να μετακομίσουν στο Α’ Νεκροταφείο…. Και έχουμε και την Εκκλησία της Ελλάδας που αγωνίζεται να μη γίνεται αποτέφρωση του νεκρού γιατί χάνουν πολλά λεφτά και θα χρεοκοπήσει η θρησκεία και θα επικρατήσει το χάος» συνέχισε τη συνέντευξη ο Χάρος Χάρου.

«Νόμιζα ότι εσύ θα έχανες μπίζνες αν γινόταν αποτέφρωση…» τόλμησα να ρωτήσω.

«Βλαμμένος είσαι; Σκέτες ψυχές μεταφέρω, ήτοι αέρα κοπανιστό, απλά του φοράω το εικονικό περίβλημα που είχε στη ζωή, όπως περίπου κάνετε κι εσείς στο Facebook και βάζετε φωτογραφίες από πριν 20 χρόνια για χθεσινές”.

Αλλά το είχε παραπάει μου φαίνεται. Στο τέλος αυτό το κείμενο θα καταντούσε να έχει τίτλο «Ο Χάρος παίρνει συνέντευξη από συνεργάτη της Πόρτας». Έπρεπε να κάνω κάτι να δικαιολογήσω το απλήρωτο μισθό μου στην ιστοσελίδα. Κοίταξα γύρω μου: αυτός απρόσιτος, μεγαλοπρεπής και τρομερός, μόλις ένα μέτρο μπροστά μου. Κοίταξα πίσω το συνεργείο της Πόρτας, όλοι έκαναν φανατικά το σταυρό τους, χριστιανοί και δεδηλωμένοι άθεοι.

Κοίταξα κάτω από τη γέφυρα όπου περίμενε η βάρκα του Χάρου. Είχε μέσα ένα κοριτσάκι, 10 χρονών, μάλλον από την Παλαιστίνη θά’ταν, εικονική πραγματικότητα ασφαλώς, που ζωγράφισε κάτι καρδούλες για την αγάπη και ειρήνη στο κόσμο. Τον κοίταξα στα μάτια ή εκεί που έπρεπε να είναι τα μάτια του και τόλμησα:

«Ρε Χάρε συγκινήθηκες ποτέ στη δουλειά σου;» και τούδειξα με το βλέμμα το κοριτσάκι. Ο Χάρος κατέβασε το κεφάλι και δεν απάντησε. Σε λίγο είδα το στήθος και τους ώμους του να πάλλονται και μου φάνηκε ότι άκουσα λυγμούς. Δε δίστασα. Πέρασε την κόκκινη γραμμή που μας χώριζε και τον αγκάλιασα.

Όχι δεν ήταν σκελετός στην επαφή. Ένα ανθρώπινο τρυφερό σώμα ένοιωσα, μπορεί και γυναικείο που παλλόταν από τους λυγμούς. Πέρασαν μερικά λεφτά μέχρι να ηρεμήσει ξανά και το κορμί του να ξαναγίνει κρύο και ήρεμο. Με έσπρωξε απαλά:

«Άντε στο Διάολο (χέσε με, ρε αφεντικό, λάθος κλήση!) πια με τις μαλακίες σας! Εκεί που σας υποστηρίζω, εκεί που θέλω να σας πάρω όλους μαζί να ξεμπερδεύω! Άντε φύγε, μου είπε αργά, σχεδόν τρυφερά. Είσαι ο δεύτερος που πέρασε την κόκκινη γραμμή δυο φορές και έζησε. Ο άλλος ήταν ο Ορφέας».

Τον χτύπησα στη πλάτη του, το χέρι μου δεν πάγωσε αυτή της φορά και βιάστηκα να βγω από τη γέφυρα.

«Εις το επανιδείν» του είπα σηκώνοντας το χέρι από την άλλη όχθη του ποταμιού του Αχέρωτα (τώρα θα κάνω ό,τι θέλω με το ποτάμι, όπως κάνει κι ο Σταύρος Θεοδωράκης).

«Σε 35 χρονάκια. Πληροφορία εκ των έσω», απάντησε σηκώνοντας το δρεπάνι του σε αποχαιρετισμό. Χάθηκε σα σύννεφο κι αυτός και η γέφυρα και η βάρκα του.

Από ώρα το είχε βάλει στα πόδια το συνεργείο της Πόρτας, εγκαταλείποντας πίσω τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές. Σε 2-3 ώρες είχα μήνυμα στο κινητό:

«Ρε μάστορα, δε μούστειλες το κείμενο ακόμα. Εδώ Χάρος. Θα σε πάρω αργότερα…».

Ωχ, τι ήθελε να το πει αυτό;

(Για την αντιγραφή: Χρήστος Μαγγούτας, με την έγκριση του κειμένου από το Χάρο Χάρου – καλύτερα να φυλάγομαι, πολύ κυκλοθυμικός μου φάνηκε).

Χρήστος Μαγγούτας