Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Θέλω να φτιάξω μιά ομάδα. Όχι ποδοσφαιρική. Ένα γκρουπ, πώς το λέτε εσείς εδώ γιατί ξεχνάω πως το λέμε εμείς εκεί. Να μαζέψω κόσμο, πολύ κόσμο, να οργανωθούμε, να δικτυωθούμε, να ξαμολυθούμε στους δρόμους για να βρούμε εκείνον τον τύπο που τον έχω άχτι. Έναν τύπο πού όλοι τον ξέρουν με το όνομά του και που μου κάνει τα νεύρα κρόσια. Σπαγγετίνι από την ψιλή. Και δεν σπάει μόνο τα δικά μου τα νεύρα. Είναι κόσμος που ζει με ηρεμιστικά λόγω αυτουνουνού του μυστήριου τύπου. Γι΄αυτό το λέω να μαζευτούμε πολλοί. Όσο πιο πολλοί τόσο καλύτερα.

Στην πραγματικότητα αυτός ο τύπος δεν ζει πια. Μας άφησε χρόνους από το 1990…τώρα τελευταία δηλαδή, αφού φυσικά φρόντισε να γεννηθεί πρώτα, το 1918. Λεγόταν δε, Edward Αloysius Murhry και ήταν Αμερικανος μηχανικός αεροναυπηγικής που δούλευε στα συστήματα ασφαλείας. Και του ήρθε μιά φλασιά, εκεί κάπου μέσα στο 1949.

Είχε κάτι θεματάκια με τη δουλειά -ποιός δεν έχει- και ένα ωραίο πρωινό είδε κι απόειδε με έναν βοηθό που του συνέδεε όλο τα λάθος καλώδια και του είχε κάνει το πρότζεκτ κουδουνίστρα και αναφώνησε : Τελικά, αν υπάρχουν δύο τρόποι να κάνεις κάτι και ο ένας εξ αυτών οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή, εσύ θα διαλέξεις τον λάθος τρόπο.

Υποθέτω πως η φράση θα τελείωνε με την λέξη ¨βλήμα¨, αλλά ο κατά λάθος νομοθέτης φρόντισε για προφανείς λόγους να την παραλείψει διακριτικά.

Και αυτή, κυρίες και κύριοι της ομάδας μας, ήταν η πρώτη διατύπωση αυτού που σήμερα γνωρίζουμε ως ¨Νόμος του Μέρφι¨ και στην ουσία μας λέει πως «ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει». Το απόλυτο αξίωμα της απαισιοδοξίας!

Δηλαδή, δεν φτάνει που όλα στραβώνουν, πρέπει να ξέρουμε κιόλας πως στραβώνουν βάσει νόμου! Καμία σωτηρία αδέρφια!

Τώρα εγώ θα πρέπει και να φταίω που δίνω έμφαση στα αρνητικά και προσπερνάω τα θετικά, τα οποία βεβαίως κάνουν το κορόϊδο ενώ τα αρνητικά αντιθέτως…πασαρέλα!

Να κάθεσαι, που λέτε, και να περιμένεις το χειρότερο σενάριο…και το χειρότερο σενάριο τί κάνει; Να σου έρχεται!

Αυτή βέβαια η στάση ζωής, σύμφωνα με τον ίδιο τον Μέρφι, θα έπρεπε να θεωρείται κάτι το θετικό και να ονομάζεται «αμυντικός μηχανισμός» να συγκαταλέγεται δε ανάμεσα στις κορυφαίες στρατηγικές επιβίωσης! Έλα ρε συ Μέρφι, τί μα λες; Αν περιμένεις να σου’ρθει δηλαδή ένα τούβλο στο κεφάλι και σου έρθει τελικά όντως στο δόξα πατρί…τί σόϊ στρατηγική επιβίωσης είναι αυτή αφού δεν θα έχεις επιβιώσει από το τούβλο;; Γιά πε ρε εσύ που μας κάνεις και τον έξυπνο!

Και δεν μας έφτανε ο ένας Αστραπόγιαννος, ζουλέψανε και άλλοι μετά από αυτόν και εγένετο χάος…

Γιατί είπε ο Μέρφι «Ό,τι είναι να πάει στραβά θα πάει», πετάγεται κάποιος Μακ Γκιλικούντι (άκου όνομα!) και συμπληρώνει «στην χειρότερη στιγμή» και ένας άλλος, πιό ξύπνιος ονόματι Izett το αποτελειώνει με το «θα είναι δικό σου λάθος και όλοι θα το ξέρουν» …Πάλι εγώ θα φταίω δηλαδή!

Το πράγμα φυσικά δεν τελείωσε εκεί…Φανταστείτε και την κβαντική γενίκευση του νόμου που έχει την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει πως:

«Όλα θα πάνε στραβά ….ταυτόχρονα» !

‘Εβηξε κανείς; Νεράκι, ένα ουισκάκι ίσως, μιά ρακί… ένα σοκολατάκι, κάτι!

Και μετά ήρθε το απόλυτο χάος…Όλοι ξαφνικά και εμφανώς συντονισμένα έγιναν φιλόσοφοι της καταστροφής και άρxισαν να βομβαρδίζουν τον κόσμο, προσέξτε, τον ταλαιπωρημένο κυρίως κόσμο, όχι τους Γκαστόνε της ζωής, με τσιτάτα απαισιοδοξίας. Ακούστε και φτιάξτε!

-Τα πράγματα γίνονται χειρότερα κάτω από πίεση…( ο νόμος στη θερμοδυναμική)

-Χαμογέλα…το αύριο θα είναι χειρότερο! (Μα τί καλά!)

-Όλα θα πάνε στραβά ταυτόχρονα. ( Η κβαντική γενίκευση του νόμου! Δηλαδή «Τα είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα!», που λέμ΄και στο χωριό μας)

-Οι φίλοι έρχονται και φεύγουν, αλλά οι εχθροί συσσωρεύονται. (καλά, αυτό το ξέραμε)

-Το φως στο τέλος του τούνελ είναι ο προβολέας του τρένου που έρχεται κατά πάνω σου (Αγγελική Νικολούλη και συνεργάτες)

-Η πιθανότητα μιάς φέτας ψωμιού να πέσει με την βουτυρωμένη πλευρά πάνω στο χαλί, είναι ευθέως ανάλογη με την τιμή του χαλιού! (Βιοκαρπέτ)

΄Εξαλλη είμαι όμως…και πολύ απογοητευμένη δε σας κρύβω. Γιατί έπαψε πια το θέμα να έχει πλάκα κι ας το κάνω εγώ να φαίνεται έτσι. Απορώ και με τον ευατό μου, σας βεβαιώ. Πιό κοντά βρίσκομαι στο να βάλω τα κλάματα και να μην σταματάω.

Ο Μέεεερφι. Αυτός. Πίσω από όλα τα στραβά που αποστραβώνουν. Πίσω από όλες τις γκαντεμιές που επαναλαμβάνονται. Πίσω από τα πιο κουφά που ακούει το σύμπαν και αποκουφαίνεται. Πίσω από όλα αυτός…αυτός. Ο Μέρφι. Αυτός ο άγνωστος.

Και γω να περιμένω πότε θα του ανάψει το φλας να με γκαντεμιάσει. Το χειρότερο είναι πως το βλέπεις να΄ρχεται. Να σου΄ρχεται καταπάνω με χίλια…Λες, δεν μπορεί, θα στρίψει, έστω και την τελευταία στιγμή. Αλλά πού… Λες και οδηγεί μερτσέντε και σε σημαδεύει με το σήμα…Στο δόξα πατρί θα την φας! Και κάποιος θα σου πει κι ένα « έπρεπε να το περιμένεις».

Ναι, αλλά γιατί; Όποιος ξέρει ας απαντήσει. Ας απαντήσει να σας δω ντε…

Και του λέω, γιατί καλέ μου Μέρφι; Πού με ξέρεις, πού με είδες και με μελετάς… Ούτε η γυναίκα του Μενούση να ήμανε. Να σου πάρω το μαντήλι να σου το περάσω ένα λουλάκι να΄ρθει να λάμψει…αλλά ως εκεί…

Να είσαι ο ‘Εντι ο Μέρφι, να γελάσω, να γελάσεις, να γελάσουμε αντάμα και χαχα και χου χου χου…και τίποτις δεν ήτανε… Αλλά δεν είσαι, πανάθεμά σε και αν δεν μ’ αποτελειώσεις με όσα μου ξημερώνεις δεν θα ησυχάσεις…Αντωνάκη εσύ ανθρωποφάγε… Πάρε το καπελάκι σου να ησυχάσει το κεφαλάκι μας διότι σε ενημερώνω πως το γκρούπ που θα φτιάξω θα σε ξετρυπώσει και στου βοδιού το κέρατο να πας να κρυφτείς και θα σε δέρνει μέχρι να ξεχάσεις αρχικά το όνομα του βοηθού-καταστροφή και κατόπιν το δικό σου!

Και στην τελική, άσε μας ρε Μέρφι, εσύ κι νόμος σου.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr