* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Τώρα που τελείωσε η Ντοκουμέντα, σκέφτομαι τι μού άφησε πέραν του γιγαντιαίου θεάματος και της πολιτικής αγκιτάτσιας. Πέραν πολιτικών ή προσωπικών παιγνίων… Της τεράστιας
– κρατικής – χρηματοδότησης που μέθυσε εμάς τους επαρχιώτες και της ανοικονόμητης γραφειοκρατίας. Των θέσεων και του εικαστικού τουρισμού. Της αξιοποίησης των μουσείων μας αλλά και της ανάδειξης των εγγενών αδυναμιών τους. Της αφόρητης εθνικής μας μιζέριας.

Ε λοιπόν μού έλειψαν τα μεγάλα έργα και οι μεγάλοι καλλιτέχνες ενώ περίσσευαν οι σκοπιμολογικές συμμετοχές. (Γιάννης Χρήστου, μια εξαίρεση και ένα μάθημα). Μου έλειψε εκείνη η δημιουργία που θα με συγκλόνιζε και δεν θα έλεγα απλά
“ενδιαφέρον” σέρνοντας λίγο βαριεστημένα το βήμα πιο εκεί.

Αντίθετα με συγκίνησε στην Στέγη ο καλλιτέχνης που λατρεύει να μάς “μισεί” ο Μπομπ Γουίλσον με τον Μπαρίσνικωφ και την καταβύθιση στην περίπτωση Νιζίνσκι. Τα Γράμματα σ έναν Άντρα. Ένα σκοτεινό έργο που δεν αποφάσιζε αν είναι χορόδραμα, περφόρμανς ή βαριετέ όντας μακριά από την γνωστή, επίπεδη φαντασμαγορία του Γουίλσον και που αναφερόταν στη σχέση τρέλας και τέχνης, απελπισίας και δημιουργίας, ηδονής και αμαρτίας, ιδιοφυΐας και αποκλεισμού.

Αυτό δηλαδή που αποζητώ από το έργο τέχνης: Να σε αναδεύει ως τον πυρήνα της ύπαρξης, μαγικό και σκοτεινό μαζί. Γενναίο αλλά και απροσπέλαστο από την ευκολία. Να σε κάνει να δακρύζεις χωρίς να ξέρεις γιατί.

Με τον Μπαρίσνικωφ, βεβαρυμένο από τον αχόρταγο χρόνο, έναν κλόουν κι ένα βαμπίρ που χορεύει για τον θάνατο, την απώλεια, τον έρωτα, την τελική ήττα. Που χορεύει για την πιο εύκολη λέξη των ανθρώπων η οποία δεν περιέχει ουσιαστικά τίποτε και διαρκεί ελάχιστα. Την λέξη “αιωνιότητα ” …

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr