* Η Κική Τσακίρη είναι οικονομολόγος

και πάσχει από τη Νόσο ALS ή του Κινητικού Νευρώνα (Πλάγια Μυοατροφική Σκλήρυνση

Είχα γράψει πολλές φορές για τα πολυδάπανα ιδρύματα “αποθήκες ψυχών”, χωρίς στοιχειώδη ποιότητα, από μαρτυρίες. Χθες η τελευταία μαρτυρία από τέως αγαπητό φροντιστή μου που αναζήτησε την τύχη του στην Αθήνα. Παρακάτω απόσπασμα απο email του..

“Η δε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων που ήμουν τις προάλλες ήταν άθλια.

Μια μέρα άντεξα να δουλέψω.

Να βλέπεις ανθρώπους να τους δένουν χειροπόδαρα στα κρεβάτια και όταν τους αλλάζουν τις πάνες να τους σπρώχνουν σαν σακιά με πατάτες.

Σχεδόν όλοι είχαν συγκαεί άσχημα και είχαν μελανιασμένα τα πόδια τους από τα χτυπήματα στα σίδερα του κρεβατιού κατά το άλλαγμα.

Τους άντρες τους ξύριζαν χωρίς αφρό μετά το μπάνιο γιατι είχαν λέει μαλακώσει τα γένια τους από το ζεστό νερό όσο και αν αυτοί φώναζαν ότι πονάνε.

Η πιο αμήχανη στιγμή εκεί μέσα ήταν όταν μια ηλικιωμένη πρώην φιλόλογος με ρώτησε αν την θεωρώ τρελή που γκρινιάζει συνέχεια.

“Λίγη λογική παιδί μου αρκεί για να καταλάβεις ότι δεν έχω άλλο ψυχή”, μου είπε. Ακόμα και το φαγητό που μοσχομύριζε σε όλο το κτίριο δεν τους προσέφερε καμία ευχαρίστηση.

Οι μπουκιές ήταν σκόπιμα τόσο μεγάλες σε αυτούς που χρειάζονταν βοήθεια κατα την σίτηση, ώστε να αναλογούν το πολύ 2-3 λεπτά στον εκάστοτε νοσηλευόμενο μέχρι να αδειάσει το πιάτο.

Μπροστά στην προισταμένη βέβαια όλες οι νοσηλεύτριες ήταν αγγελούδια αλλά όταν δεν ήταν παρών οργίαζαν ξανά…

Δεν μπορώ όμως να τις κατηγορήσω απόλυτα.

Όταν σε κάθε φροντιστή αναλογούν περίπου 15 άτομα και η πλειονότητα αυτών είναι κλινήρης, αναμενόμενο είναι να μην υπάρχει χώρος και χρόνος για πραγματική φροντίδα και ενδιαφέρον παρά για μηχανικές ρομποτικές κινήσεις.

Ήταν σαν να βρίσκονται σε αγώνα ταχύτητας στον οποίο έπρεπε να τερματίσουν πριν τη λήξη της βάρδιάς τους αν ήθελαν να αποφύγουν την επίπληξη της προισταμένης..

Εκπαιδευμένο μεν προσωπικό αλλά ανεπαρκές για την κάλυψη των αναγκών σε τόσα πολλά άτομα.

Δεν ήταν μόνο οι ηλικιωμένοι που υπέφεραν εκεί μέσα αλλά και οι εργαζόμενοι.

Η ανάγκη για δουλειά γίνεται προφανώς αντικείμενο εκμετάλλευσης και το αποτέλεσμα είναι αυτό το άθλιο και για τις δύο πλευρές περιβάλλον.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να αντιλαμβάνεται κανείς ότι εξαρτάται από κάποιον άλλο για να ζήσει και να συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να το αλλάξει. Ανάθεμα δυο πράγματα, φτώχεια και γεράματα”.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr