Πριν αρχίσω πρόλογο και για να σε βάλω λίγο στο μικροκλίμα της σκέψης μου, προσπάθησε να φανταστείς ότι κάποια στιγμή είδες, μα δεν αποστήθισες, σε έναν από τους δημοφιλέστερους Van gogh λόγου χάριν, να λείπει όχι κείνο που το ονομάζει, αλλά κάτι άλλο μέσα σε αυτόν, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. Ένα βάζο για παράδειγμα… Κάτι δε θα σου “κολλάει” και ανοίγεις την γκλάβα σου διάπλατα να κάνεις ανασκαφή για το αυτό. Αυτό που λείπει δεν το όρισε κανείς, μα και σένα, δεν θα σε παραξένευε εάν δεν το γνώριζες… Στο κενό θα μείνεις. Διότι είναι κάποιες εικόνες, που ακόμα και εάν δεν κατέχεις τι και πώς, και τον λόγο ύπαρξης τους, σε ξενίζει η απουσία κάποιου αντικειμένου. Λες, και κάποια μαγική δύναμη συνδράμει σε αυτό σου το κενό, την οποία, όχι πως δε θες, αλλά δεν μπορείς να επεξηγήσεις. 

Έτσι ακριβώς θα μοιάζει και μια φωτογραφία του Τσιτσάνη χωρίς το …”αντικείμενο”. Μιλώ για κείνο με το οποίο τον πρωτοείδες. Σε μια φωτογραφία σε ένα παλιό καφενείο, σε ένα κάδρο σε σπίτι, στην ίδια οθόνη που διαβάζεις τα γραφόμενα. 

Τώρα λοιπόν που εννόησες τον ποιητή, μπες και σε ένα άλλο πείραμα. Κλείσε μάτια και βάλε στη θέση του αντικειμένου κάποιο άλλο! Βάλε τον Τσιτσάνη στη μέση του πάλκου, στο “Χάραμα” ανάμεσα σε Μπέλλου και Περπινιάδη και βάλε τον να κρατά ένα όμποε… Γίνεται; Γίνεται μεν, αλλά μας γυρνάει στον πρόλογο. Η αρμονία ενός πίνακα είναι τέχνη. Και μην αναρωτιέσαι εάν κατά περίπτωση είναι και συγκυρία. Καλύτερα το ερωτηματικό να το βάλεις στο αποτέλεσμα, γιατί από τούτο κρίνεται. 

Ο Βασίλης Τσιτσάνης ήταν ένας πίνακας αρμονικός. Αυτό το όρισε η μορφή του και το αντικείμενο με το οποίο κάλυψε αναμφισβήτητα και επιτυχώς το κενό για το οποίο σου έγραφα πριν, συνεχίζοντας να το καλύπτει 30 χρόνια μετά τον θάνατό του. «Έργον Τέχνης».

2014, 21/1

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00