* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας 

Μυριάδες σχόλια κατέκλυζαν το διαδίκτυο κάθε δευτερόλεπτο της τελετής ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ. Απλοί πολίτες και έγκριτοι δημοσιολόγοι, γνώστες βαθείς της Αμερικής και άνθρωποι εθισμένοι απλώς στο να εκφράζουν τη γνώμη τους για οτιδήποτε πέφτει στο επιστητό τους έβαλαν φωτιά στα πληκτρολόγια ανά τον πλανήτη. Μπούχτισα να διαβάζω εκτιμήσεις για το τί θα πράξει ο Τραμπ. Κρίσεις σχετικά με την αισθητική του. Χιλιοειπωμένα αστεία για την κόμμωσή του, βιτριολικές ατάκες για το ντύσιμο τής -plastic but fantastic- συζύγου του, ακόμα και εξ αποστάσεως ψυχογραφήματα του μελαγχολικούλη γιόκα του – κάποιος ανέσυρε τη ξεχασμένη λέξη “emo”…

Το μόνο που δεν διάβασα είναι το κατ’εμέ πιο προφανές και πλέον ενδιαφέρον. Αυτό που βγάζει μάτι: Ο Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί έναν εντελώς “άλλου τύπου” πολιτικό ηγέτη. Για την ακρίβεια δεν είναι καν πολιτικός με τη συμβατική έννοια της λέξης. Αλλά τι είναι; Κυρίαρχο αρσενικό. Alpha male. Γκεσέμι όπως έλεγαν στα παλιά, χυμώδη ελληνικά, αναφερόμενοι στο κριάρι-οδηγό του κοπαδιού.

Παραμερίστε για μια στιγμή την αποστροφή που πιθανότατα σάς προκαλεί. Ξεχάστε τις αδιανόητες χοντράδες που ακατάσχετα ξεστομίζει, το μείγμα επιδερμικότητας, προκατάληψης και βαναυσότητας το οποίο χαρακτηρίζει τον δημόσιο λόγο του. Επιχειρήστε να τον αντικρύσετε με τα μάτια των οπαδών του. Τι είναι αυτό που τους κάνει όχι απλώς να τον αποδέχονται μα και να τον θαυμάζουν – κυρίως δε να τον εμπιστεύονται, τόσο ώστε να του αναθέτουν το συλλογικό τους μέλλον;

Προφανώς όχι η πρωτοτυπία ή η εμβρίθεια της σκέψης του. Ούτε βεβαίως η προσφορά του στην κοινωνία, οι αγώνες του -ποιοι αγώνες;- για το κοινό καλό. Ούτε ο ιδεαλισμός ούτε η ευσέβειά του, και ας ορκίστηκε σε δύο Βίβλους. Αλλά τότε τι; Μα η βιογραφία του!
Εδώ και δεκαετίες, ο Ντόναλντ Τραμπ χαράζει το ίχνος του όπου βρίσκει. Γράφει και ξαναγράφει το όνομά του όχι μονάχα στο χαρτί αλλά και στις προσόψεις των φαραωνικών κτισμάτων που αναγείρει. (Θα έλεγε κανείς ότι οι ουρανοξύστες και τα ξενοδοχεία και τα γήπεδα γκολφ αποτελούν -στην ουσία- όχι απλώς ιδιοκτησίες του αλλά προεκτάσεις του “εγώ” του στον χώρο και στον χρόνο.) Αφηγείται, πάλι και πάλι, την ιστορία του, ωραιοποιώντας την βεβαίως κατά το δοκούν.

Ποιά είναι η ιδέα η οποία διετρέχει την ιστορία αυτή; Ότι προ εβδομήντα ετών γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη εκείνος που -γονιδιακά ή εκ Θεού- προοριζόταν να επιβληθεί σε όλες τις καταστάσεις, να κατατροπώσει κάθε εχθρό και να κυριαρχήσει επί της Γης. Η επιτομή της δύναμης και της ανθεκτικότητας. Ο θρίαμβος της θέλησης.

“Θρίαμβος της Θέλησης” τιτλοφορείται το κινηματογραφικό εγκώμιο που έπλεξε η Λένι Ρίφενσταλ στον Χίτλερ το 1934. Ένα σκηνοθετικό αριστούργημα που συνιστά ταυτόχρονα το άκρον άωτον της ναζιστικής φρικώδους προπαγάνδας. Δεν πρόκειται όμως περί αυτού. Δεν είναι ο Ντόναλντ Τραμπ μετενσάρκωση του Αδόλφου Χίτλερ, όσο και αν το παραλήρημα μεγαλείου τους συναντάται ίσως στο άπειρον. Η ιδιοσυγκρασία του πηγαίνει πολύ πιό πίσω. Στο λυκαυγές σχεδόν της ανθρωπότητας.

Παρατηρήστε τον προσεκτικά. Δεν σας θυμίζει -με τις πολλές γυναίκες του και με τα παιδιά του, με τα χρυσάφια και με το πορτοκαλί λοφίο του- φύλαρχο, αρχηγό μιας φάρας πιθηκανθρώπων η οποία περιπλανάται προς άγραν τροφής στην αφρικανική σαβάνα; Δεν τον φαντάζεστε να ανοίγει τα σαγόνια του και να εξαπολύει στεντόρεια, άναρθρη ιαχή; Να κατουράει τελετουργικά την περιοχή του για να την κατοχυρώσει; Να καταβροχθίζει τη μερίδα του λέοντος απ’το κυνήγι, να προσφέρει και κάποια κρεατωμένα κόκαλα στους προστατευόμενούς του κι εκείνοι να τον προσκυνούν;

Ποιό μήνυμα εκπέμπει ο Ντόναλντ Τραμπ; “Γίνετε μέλη της αγέλης μου! Σάς εγγυώμαι ασφάλεια κι ένα μικρό μερίδιο απ’τους θριάμβους μου! Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου! Ή θα φιλήσετε το χέρι μου ή θα σας συντρίψω!”

Δεν είναι αριστερός ή δεξιός ο Τραμπ. Καβάλησε απλώς τους Ρεπουμπλικάνους για να βρεθεί στον Λευκό Οίκο – για αυτό άλλωστε το κατεστημένο του κόμματος, με πρώτο τον Τζωρτζ Μπους τον πρεσβύτερο, αρνήθηκε να τον υποστηρίξει. Δεν διαθέτει καν την αίγλη και το φλέγμα ενός απόλυτου μονάρχη, ενός βασιλιά. Είναι απελέκητος, βουλιμικός, αήθης – δεν νογάει από ευαισθησίες, δεν διακρίνει αποχρώσεις. Ομνύει στην ισχύ, πιστεύει στην ωμοφαγία.

Τέτοιον ηγέτη δεν γνώρισαν οι δυτικές δημοκρατίες επί αιώνες τώρα.

Οι Πρόεδροι των ΗΠΑ, καλοί ή χειρότεροι, από τον μοσχαναθρεμμένο ανανήψαντα Χριστιανό Τζορτζ Ντάμπλγιου Μπους έως τον χαρισματικότατο κι αυθεντικά λαϊκό Μπιλ Κλίντον, από τον εισηγητή του Νιού Ντιλ και θριαμβευτή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου Φραγκλίνο Ντελάνο Ρούζβελτ μέχρι τον απελευθερωτή των μαύρων Αβραάμ Λίνκολν, οι Πρόεδροι των ΗΠΑ αποτελούσαν όλοι τους προϊόντα και υπηρέτες των θεσμών. Όσο για τους Ευρωπαίους πολιτικούς, ποιόν να πρωτοθυμηθούμε; Τον βαθιά διανοούμενο Φρανσουά Μιτεράν; Τον προικισμένο με ιδιαίτερη ενσυναίσθηση και αταλάντευτους στόχους Χέλμουτ Κολ; Τη σιδηρά κυρία -με έμφαση στο “κυρία”- Μάργκαρετ Θάτσερ; Τον δωρικό Κωνσταντίνο Καραμανλή; Ή τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ της “περεστρόικα” και της “γκλάσνοστ”, ο οποίος κατέληξε αποδιοπομπαίος τράγος επειδή αρνιόταν μέχρι τέλους ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;
Στον κόσμο μας, τύποι σαν τον Ντόναλντ Τραμπ σταδιοδρομούσαν μέχρι πρόσφατα ως πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων, νονοί της Μαφίας ή αμφιλεγόμενοι επιχειρηματίες, προνομιακά σχετιζόμενοι με τον υπόκοσμο.

Όταν μπαίναμε στην τρίτη μ.Χ. χιλιετία, όταν η ψηφιακή εποχή και το παγκόσμιο χωριό έμοιαζαν μόνο θετικές εξελίξεις να προοιωνίζονται, πιστεύαμε ότι το διαδίκτυο θα λειτουργούσε υπέρ της ανοιχτής κοινωνίας. Πως θα αποδεικνυόταν δύναμη εκδημοκρατισμού. Αντί για αυτό, οι πιο βάρβαρες κραυγές, οι βγαλμένες από τα έγκατα της ανθρώπινης προϊστορίας κυριάρχησαν. Και ανέδειξαν τον Ντόναλντ Τραμπ. Το αμερικάνικο γκεσέμι, που σε αυταρχισμό και μονολιθικότητα προσομοιάζει με τον Πούτιν και σε θρησκευτική ρητορεία με τον Ερντογάν. Έχουν δε οι τρεις τους κι ένα ακόμα κοινό: Είναι εκλεγμένοι. Στηρίζονται ή γίνονται έστω ανεκτοί από τον μέσο πολίτη των χωρών τους.

Ο Θεός ας μας λυπηθεί.-

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr