Η γεροντοκόρη Κεντροαριστερά και οι προικοθήρες της

Ο πανικός ενός συστήματος που καταρρέει δημιουργεί μια σειρά κωμικοτραγικών μετασεισμών που λέγονται «Φτιάξε και εσύ ένα κόμμα. Μπορείς! Μια συσπείρωση, ένα απόκομμα, μια δημοκρατική ενότητα βρε αδερφέ!». Άνθρωποι, κατά τεκμήριο σοβαροί, με μια ιστορία στον τόπο και με ακαδημαϊκούς τίτλους διόλου τυχαίους, όπως λ.χ. ο Γιάννης Βούλγαρης, εκτίθενται δραματικά στα παίγνια πολιτικών φασουλήδων και κομματικών περικλέτων που ούτε έμαθαν τίποτε ποτέ, ούτε και ποτέ μετάνιωσαν για κάτι. Λες και η Μεταπολίτευση υπήρξε η συνεχής και αταλάντευτη πορεία του τόπου προς την πρόοδο και την ευτυχία. Χωρίς χάσματα ή οπισθοδρομήσεις, χωρίς οπισθόβουλους και οπισθοβουλίες.

Τους τελευταίους δύο μήνες, λοιπόν, είμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς έκρηξης νέων πολιτικών σχηματισμών που θέλουν, λένε, να καλύψουν τον κενό, νομίζουν, χώρο της πολύφερνης Κεντροαριστεράς. Έτσι, λογής Αριστεροί με κοινό τους γνώρισμα την «ηπιότητα», -θα μπορούσες να την πεις και “επαγγελματισμό”- που έχουν κατά καιρούς γευτεί μικρά ή μεγάλα κομμάτια από τη πίτα της εξουσίας, που έχουν επιβεί δημοσίων οργανισμών ή που έχουν διατελέσει ΔΟΛμαδάκια, δηλαδή οργανικοί διανοούμενοι του πιο συγκροτημένου συστήματος παραεξουσίας που κυβερνάει τον τόπο τον τελευταίο μισό αιώνα, πιστεύουν ότι πρέπει ξανά να μας σώσουν, ξανασυσπειρώνοντας την πολυτάλαινα Κεντροαριστερά. Απώτερος στόχος τους βέβαια η διατήρηση της επαφής με την εξουσία. Κάτι που δεν στερήθηκαν grosso modo ποτέ. Εφόσον κάθε σύστημα εξουσίας έχει τους εφαψίες του. Τα αριστερά ή δεξιά πρόσημα έχουν, εν τέλει, πολύ λίγη σημασία. Τόσο απλά.

Η αρχή έγινε με τα 58 γεροντοπαλίκαρα του εκσυγχρονιστικού πασοκισμού που τα ακολούθησαν οι νεαροί «ρεαλιστές» της ΔΗ.ΜΑΡ όπως ο Παπαδόπουλος για να συγκινηθεί αργότερα και ο Τατσόπουλος, ο οποίος ως ωραίος δεν έχει ηλικία. Όμως μπορεί να φτουρίσει σχήμα που το εκπροσωπεί σχεδόν αποκλειστικά στα μήντια ο Μπίστης, το ευλογεί από τα παρασκήνια ο αμετανόητος Σημίτης, το λαμπρύνει το πολιτικό ανάστημα ενός Ψαριανού και το σκιάζει το μέγεθος ενός Βενιζέλου; Ποτέ των ποτών. Εξ ου και το άδοξο ξεφούσκωμά του.

Συμπέρασμα: Μας πήρε το Ποτάμι. Ήγουν γνωστοί και μπαρουτοκαπνισμένοι κεντροαριστεροί επιχειρηματίες όπως ο ευειδής Θεοδωράκης και ο «είδα φως και μπήκα στην απελπισία μου απάνω» αιωνίως φιλελεύθερος Νίκος Δήμου είπαν: Εδώ τόσοι και τόσοι σπάνε πλάκα αδαπάνως φιάχνοντας κόμματα και τους παίζουνε και τα κανάλια ή τα πρωτοσέλιδα, δεν πάμε και εμείς που ξέρουμε καλά και τη -διαφημιστική- δουλειά; Εξάλλου το να στήσεις ένα κόμμα έχει πολλά κοινά σημεία, όπως καλώς γνωρίζει ο Σταύρος, με το ν’ ανοίξεις ένα εστιατόριο. Δηλαδή τα εξής τρία: Μαγειρέματα, σάλτσες, και ξανά μαγειρέματα.
Στην εποχή της τέλειας έκπτωσης των πάντων, όλο και περισσότερο δυναμώνει η εντύπωση ότι οι πάντες μπορούν να κάνουν τα πάντα αφού οι θεσμοθετημένοι και οι εκλεγμένοι για να το πράξουν, απέτυχαν παντού, παταγωδώς. Με τέτοιες λογικές συναιρέσεις, ιδεολογικές συνιζήσεις και πολιτικές εξαπλουστεύσεις, αλλά και με δεδομένο τον πανικό που υπαινίχθηκα πιο πάνω, ήταν φυσικό(;) και ο Φώτης Κουβέλης να διεκδικήσει, έστω και την ύστατη στιγμή, το δικό του κλαδί από την πολυκουτσουρεμένη ελιά, μήπως και σώσει την παρτίδα. Εφόσον οι δημοσκοπήσεις έχουν επιπέσει στα κεντροαριστερά κόμματα, κομματίδια ή λοιπούς συγγενείς (χώρους) σαν δάκος.

Τι είναι όμως η Κεντροαριστερά; Ο υδαρής χώρος ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ; Ή, μήπως είναι το συνεκδοχικό όνομα όλως εκείνων των προοδευτικών στοιχείων που αντιτίθενται στον καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό, τις μεθόδους και τα αδιέξοδά του διεκδικώντας μιαν άλλη πολιτική με φιλολαϊκό στίγμα τόσο για την Ελλάδα όσο και για την υπόλοιπη Ευρώπη; Και είναι δυνατόν μια τέτοια δύναμη που κοιτάει εμπρός και αγωνιά για το αύριο να (εξ)υπηρετείται από πρόσωπα και πρακτικές του παρελθόντος, θρασύδειλους βενιζελισμούς, κομματικούς κανιβαλισμούς, κλπ.; Είναι δυνατόν όλη η δυναμική της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του προοδευτικού Κέντρου να εξαντλείται στους πάντα ίδιους 5-10 τύπους που ανησυχούν και που υπογράφουν πλαδαρά κείμενα, χρόνια τώρα, επιζητώντας απλώς να είναι ένα βράδυ συνομιλητές του Πρετεντέρη; Είναι δυνατόν να συζητάμε για την επανίδρυση της Κεντροαριστεράς με βασικό διακύβευμα τη συμμετοχή ή όχι του Λοβέρδου (sic), όταν υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον πλουραλισμό του και την, αποδεδειγμένη, ικανότητά του να αφομοιώνει τάσεις ή συνιστώσες; Ο ΣΥΡΙΖΑ, λειτουργώντας εν τοις πράγμασιν ως η μεγάλη Αριστερά του τόπου, μπορεί να εκφράσει και τον φοβισμένο κεντροαριστερό, τον προοδευτικό αστό ή τον καταπτοημένο από τα κόμματα εξουσίας κεντρώο ψηφοφόρο. Είναι σαφές πως υπάρχει ένα μεγάλο όσο και κρίσιμο ποσοστό ψηφοφόρων που δεν έχουν πειστεί για την κυβερνητική επάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ και στηρίζουν από αμηχανία το, οπωσδήποτε προσωρινό, φούσκωμα του Ποταμιού. Ένα “Ποτάμι” που κλέβει τεχνηέντως πολλές από τις πολιτικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις παρουσιάζει με μάλλον απλοϊκό (διάβαζε μηντιακό) τρόπο.

Τι πρέπει να κάνουμε; Να ξαναπούμε απλά, κατανοητά και χωρίς λαϊκισμούς ή επιθετικές πολώσεις τις βασικές πολιτικές που μας διαφοροποιούν από τον κυρίαρχο σύστημα. Πως είμαστε φορείς μιας άλλης κουλτούρας και πως παρά τα λάθη και τους μικρομεγαλισμούς εκπροσωπούμε τη μόνη λύση απέναντι στο ισχύον πολύχρονο τέλμα. Επίσης να υποστηρίξουμε και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη πως εκπροσωπούμε την πραγματική Κεντροαριστερά, μια πολιτική δύναμη ευρύτατης αποδοχής που θα επιδιώξει να παίξει καινούριους ρόλους στο Ευρωκοινοβούλιο υπερασπιζόμενη κοινωνικές κατακτήσεις και διεκδικώντας μιαν άλλη πολιτική που θα αποτρέψει την ύφεση, θα τονώσει την παραγωγικότητα, θα ανατρέψει την δικτατορία των τραπεζών, θα διεκδικήσει με ενθουσιασμό ένα ενωτικό, ευρωπαϊκό όραμα για τον πολιτισμό και θα εξαλείψει το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους του Βορρά και τους παρίες του Νότου. Με μια τέτοια δυναμική ο ΣΥΡΙΖΑ θα απογειώσει τα ποσοστά του και θα προσελκύσει εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που θα του εξασφαλίσουν την κατάκτηση της εξουσίας. Επειδή η προοδευτική Αριστερά δεν μένει καθηλωμένη σε στερεότυπα του παρελθόντος, συνεργάζεται με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις και δεν φοβάται το καινούριο. Αντίθετα, το εκπροσωπεί από θέση ισχύος διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες και τους διατεταγμένους θρήνους τους.

*Οι 58 συν ο Τατσόπουλος!

* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι ιστορικός Τέχνης. Δείτε εδώ περισσότερα.