Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που πήραμε κάποιες αποφάσεις, για τις οποίες σήμερα δεν είμαστε καθόλου υπερήφανοι και έχουμε μετανιώσει πολύ. Θέλω εδώ να μοιραστώ μια προσωπική εμπειρία, όταν σαν φοιτητής στο εξωτερικό, συζούσα με μια κοπέλα επίσης Ελληνίδα. Χωρίς να ήταν επιλογή μας, έμεινε έγκυος, αλλά λόγω του νεαρού της ηλικίας μας και της επιπολαιότητάς μας, δεν κάναμε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις για να επιβεβαιώσουμε την εγκυμοσύνη, αλλά πήραμε ως δεδομένο ότι πρόκειται για μια ανωμαλία στον κύκλο της.

Έτσι, με τη συμβουλή ενός φίλου μας τριτοετή φοιτητή στην ιατρική και όχι γιατρό, ξεκίνησε η κοπέλα μου μια φαρμακευτική αγωγή, για να επανέλθει ο κύκλος της, είτε γιατί όντως πιστεύαμε ότι δεν μπορεί να είναι έγκυος είτε γιατί έτσι θέλαμε εμείς να πιστεύουμε. Μετά την παρέλευση δύο μηνών και χωρίς αποτέλεσμα, επισκεφθήκαμε έναν κανονικό γυναικολόγο, που μας πιστοποίησε ότι η κοπέλα διανύει τον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης και μάλιστα άκουσα για πρώτη φορά την καρδούλα του να χτυπά. Δυστυχώς όμως και ντρέπομαι που το λέω, οι χτύποι της δικής μου καρδιάς από το φόβο μου για την πιθανότητα να γίνω πατέρας στα δεκαεννιά μου, κάλυπταν τους ήχους της δικής του καρδούλας. Αποτέλεσμα αυτού του φόβου, ήταν να πιέσω την κοπέλα να προχωρήσει σε μια έκτρωση, που όμως στην συγκεκριμένη χώρα και εκείνη την εποχή, ήταν αδύνατο λόγω της προχωρημένης εγκυμοσύνης να γίνει. Έτσι μετά από έρευνα, έμαθα πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο σε μια πόλη της Ολλανδίας, όπου υπήρχε μια κλινική που προχωρούσε σε τέτοιου είδους επεμβάσεις. Εκεί κλήθηκε η κοπέλα να υπογράψει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για ό,τι μπορεί να πήγαινε στραβά, όπως το να μην μπορεί στο μέλλον να συλλάβει. Ενώ η ίδια ήταν αντίθετη σε αυτό, με τη δική μου επιμονή και προτροπή, επικαλούμενος τα λόγια του γιατρού για πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να είχαν στην υγεία αλλά και στην αρτιμέλεια του παιδιού αν τελικά το κρατούσαμε, η φαρμακευτική αγωγή με ορμόνες που λάμβανε το προηγούμενο διάστημα, πείσθηκε και υπέγραψε. Μετά από τριάντα και πλέον χρόνια από τότε, ακόμη δεν έχω ξεχάσει τον ήχο από το λάστιχο που ξερίζωνε την ψυχούλα αυτή από την κοιλιά της.

Ποιος τελικά ήμουν εγώ που αποφάσισα να πάρω μια ζωή; Ποιος μου έδωσε τότε το δικαίωμα να κρίνω αν πρέπει να ζήσει ή να πεθάνει; Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι με τη συγκεκριμένη κοπέλα χωρίσαμε μετά από κάποιους μήνες και γνωρίζω ότι δεν έχει καταφέρει να κάνει παιδί, ενώ εσχάτως χώρισε και με τον άντρα της, πιθανότατα γι αυτόν τον λόγο.

Αντίθετα εγώ έκανα οικογένεια με τη σημερινή μου σύζυγο. Για μένα αυτό είναι ένα βάρος ασήκωτο, που θα το κουβαλάω δυστυχώς σε όλη μου τη ζωή. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα, να γύριζα το χρόνο πίσω και να απέτρεπα το έγκλημα που διεπράχθη τότε σε αυτή την απαίσια κλινική όπου γινόντουσαν κάποιες δεκάδες τέτοιες επεμβάσεις (φόνοι) καθημερινά.

Επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Οριάνας Φαλάτσι “Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ”.

«Σου είπα ήδη ότι δεν σε χρειάζομαι. Αλλά θα σε μεγαλώσω, είτε σ’ αρέσει, είτε όχι. Θα σου επιβάλω την ίδια υπεροψία που επιβλήθηκε και σ’ εμένα, στους γονείς μου, στους παππούδες μου, στους παππούδες των παππούδων μου· μέχρι το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε από ανθρώπινο πλάσμα, είτε του άρεσε, είτε όχι. Ίσως αν του ή της ζητούσαν να επιλέξει, να φοβόταν και να έλεγε “Όχι, δεν θέλω να γεννηθώ”. Μα κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη του και έτσι γεννήθηκε και έζησε και πέθανε, αφού έφερε στον κόσμο ένα ακόμα ανθρώπινο πλάσμα από το οποίο δεν ζήτησε να επιλέξει, και αυτό με τη σειρά του έκανε το ίδιο, επί εκατομμύρια χρόνια μέχρι εμάς, και κάθε φορά ήταν η ίδια υπεροψία, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχαμε. Κουράγιο, μικρό μου. Νομίζεις ότι ο σπόρος ενός δέντρου δεν χρειάζεται κουράγιο, όταν τρυπάει τη γη και φυτρώνει; Αρκεί μια ριπή του ανέμου για να τον ξεριζώσει, το ποδαράκι ενός ποντικού για να τον τσακίσει. Κι όμως, φυτρώνει και αντιστέκεται και μεγαλώνει ρίχνοντας κι άλλους σπόρους. Και γίνεται ένα δάσος. Αν μια μέρα φωνάξεις “Γιατί με έφερες στον κόσμο, γιατί;”, θα σου απαντήσω: “Έκανα αυτό που κάνουν και έκαναν τα δέντρα για εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνων πριν από μένα, και πίστευα ότι έκανα καλά».

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. The article expressesthe views of the author

iPorta.gr