Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, μπορεί να καυχιέται πως οι κοινωνικές δομές που εξασφαλίζει για τους πολίτες του, δεν κινδυνεύουν με λουκέτο. Ξέρω, θα μου αντιτάξετε πως το ελληνικό κράτος ποτέ δεν σεβόταν τον εαυτό του. Σύμφωνοι, όμως η ομολογία της πραγματικότητας δεν λύνει το πρόβλημα για το Άσυλο Ανιάτων, που περιθάλπει περισσότερους από 200 ανθρώπους που πάσχουν από παραπληγίες, τετραπληγίες, εγκεφαλοπάθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας και παθήσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος και ενδεδειγμένα το 80% των ασθενών είναι κατάκοιτοι και ακρατικοί.

Οι πληροφορίες και οι μομφές από την πρόεδρο των Εργαζομένων στο Άσυλο κάνουν λόγο για κακοδιαχείριση των οικονομικών από την τωρινή διευθύντρια του Ασύλου, προκειμένου να οδηγήσει εσκεμμένα το ίδρυμα σε σφράγιση και στη θέση του να δημιουργηθεί νοσοκομείο στα σχέδια του οποίου, πριν αναλάβει τη διεύθυνση του Ασύλου, ήταν η ίδια συμμέτοχος της κατασκευαστικής εταιρείας. Η ίδια αρνείται τις κατηγορίες υποστηρίζοντας πως ο ΕΟΠΥΥ έχει κλείσει τις στρόφιγγες του χρήματος προς το ίδρυμα και πως οι εισφορές στον φόρο ακίνητης περιουσίας και στο ΙΚΑ είναι αβάσταχτες.

Αυτά για την ιστορία. Και πάμε στο δια ταύτα. Αν ένα ίδρυμα 120 χρόνων ζωής, που έχει περιθάλψει χιλιάδες μέχρι σήμερα ασθενείς, που προφανώς δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν με διαφορετικό τρόπο την ιδιαιτερότητά τους, οδηγείται στο λουκέτο, σημαίνει πως δύο τινά συμβαίνουν: ή δεν έχει γίνει καλή διαχείριση των οικονομικών από τη διοίκησή του ή ότι το κράτος κλέβει το ίδρυμα γονατίζοντάς το οικονομικά. Εδώ εξηγώ: σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ασύλου δεν υπάρχει κρατική επιχορήγηση για τη λειτουργία του, ενώ συντηρείται και από τις εισφορές δωρητών. Χρήματα το Άσυλο κερδίζει από την εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας του, που πράγματι είναι μεγάλης έκτασης, αλλά δεν ξέρουμε πώς και εάν την αξιοποιεί. Από την άλλη, αν κερδίζει χρήματα, αλλά το κράτος ζητεί τον φόρο ακίνητης περιουσίας σε βαθμό που το γονατίζει οικονομικά, συνειδητοποιούμε πως ένα κράτος-κλέφτης από τη μια καυχιέται για αυτό που δεν έχει το ίδιο δημιουργήσει, αλλά το «ξελασπώνει» ως κρατική οντότητα καθώς λαμβάνει τα εύσημα με χαρά, την ίδια στιγμή που το ίδιο το κράτος οδηγεί το άσυλο στην κρεμάλα.

Και για να το δούμε περισσότερο σφαιρικά και ουσιαστικά το θέμα: μια τέτοιου είδους δομή χρειάζεται καταρχάς την απαλλαγή του από τα χρέη που προκύπτουν από ένα Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, σε κάθε περίπτωση που το ίδιο το κράτος αδυνατεί να βρει καταφύγιο για τους περιθαλπόμενους, στην περίπτωση που το ίδρυμα οδηγηθεί σε λουκέτο με την ευθύνη του κράτους. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οφείλει να διορίσει το ίδιο το κράτος το πρόσωπο που κάθε φορά θα το διοικεί ή τουλάχιστον να το ελέγχει σε τακτά χρονικά διαστήματα, ώστε να διαπιστώνει τη φερεγγυότητά του. Σε κάθε περίπτωση δηλαδή να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Αλλά εδώ μιλάμε για την περίπτωση του κράτος που σέβεται τον εαυτό του, άρα και τους πολίτες του. Για να σεβαστεί ένα κράτος τον εαυτό του, οφείλουν προηγουμένως οι κάθε λογής υπεύθυνοι να θέτουν τον εαυτό τους στη δεινή θέση εκείνων που δέχονται τις επιπτώσεις των αποφάσεών τους. Και εδώ επιβεβαιώνεται ότι αντί να προστατεύει το κράτος τους πολίτες, τους δείχνει τον γκρεμό. Αλλάζοντας, συχνά, τη σκηνοθετική επεξεργασία. Λες και ο ανθρώπινος πόνος, η μοναξιά, η ανασφάλεια και ο φόβος – εν προκειμένω των 200 ασθενών – είναι απλώς μέρος μιας εξαιρετικής παραγωγής του Ζυλ Ντασσέν ή του Κακογιάννη.

* Το άρθρο χορηγούν τα Pane di Capo, για delivery 2241003600