Αν ο Σάιλοκ έχυνε αίμα του Αντόνιο (Έμπορος της Βενετίας) καθώς έκοβε την σάρκα του (αυτό προέβλεπε η ρήτρα για το δάνειο που του έδωσε) όλη η περιουσία του θα έπρεπε να δημευτεί (επειδή εβραίος θα έχυνε αίμα χριστιανού)

Έτσι, ο Σαίξπηρ μέσω του Θρησκευτικού Νόμου μας έδειξε ότι και τα ομόλογα – ως χρέος- θέλουν ασφάλιστρο κινδύνου.

Αναγκαστικά στο τέλος ο Σάιλοκ αποδέχεται την πληρωμή του με χρήματα όμως έρχεται ο Ποινικός Νόμος (σημ : η Πόρσια μεταμφιεσμένη σε βοηθό του δικαστή) που λέει ότι η περιουσία του πρέπει να κατασχεθεί-μισή από την κυβέρνηση και μισή από τον έμπορο -επειδή ο Σάιλοκ αποπειράθηκε να αφαιρέσει τη ζωή ενός πολίτη….

Το CDS του Σάιλοκ -με άλλα λόγια- κατέστη ουσιαστικά ανενεργό, ατελέσφορο, από έναν συνδυασμό εκδοχών και ερμηνειών του Νόμου….

Το πρόβλημα αυτό το έλυσαν με απλό τρόπ,  προ αιώνων, οι Αμερικανοί  : έβαλαν πάνω στο δικό τους χρήμα – χρέος, στο δολάριο, την φράση «In God we trust»,οπότε και είναι πληρωτέο επί τη εμφανίσει μόνο στο Βασίλειο των ουρανών.

Σήμερα, το άρρητο αξίωμα -στην ψηφιακή εποχή εύκολης υπερχρέωσης των πάντων- δεν είναι μόνο η έλλειψη ασφαλίστρων κινδύνου σε περίπτωση αθέτησης πληρωμών, λόγω ασύμμετρης πληροφόρησης( Stieglitz).

Είναι ότι έχει παγκοσμιοποιηθεί αυτή ακριβώς η θεϊκής εμπνεύσεως αμερικανική εκδοχή της πίστης.

Από αυτήν πηγάζει η ασυνείδητη σύζευξη χρήσης και κτήσης του χρήματος, δηλαδή η νοητική σύγχυση μεταξύ του «κατέχω και χρησιμοποιώ» το νόμισμα ως αξία.

Μόνο που το χρήμα είναι χρέος που απωθείται διαρκώς από την σχεδόν ανεξέλεγκτη μετατόπιση των ορίων της σημειωτικής του παραγωγής( βλ. έκδοση πολλών τρις από τις κεντρικές τράπεζες, επιδόματα που αυξάνουν ιδιωτικά και δημόσια χρέη, πρωτοφανές φούσκωμα  ισολογισμών κεντρικών και εμπορικών τραπεζών).

Αυτό το μη παραγωγικό σκηνικό έχει ήδη εκτρέψει κεφάλαια από επενδύσεις θέσεων εργασίας σε άυλες επενδύσεις χαρτοφυλακίου ( αφού τα επιτόκια παίρνουν την ανηφόρα δήθεν για αναχαίτιση του πληθωρισμού)

Στην ουσία συμβαίνει το αναμενόμενο παράδοξο της «αναστροφής» στη ζήτηση χρήματος : ψάχνει ασφαλείς επικράτειες αποδόσεων  και όχι ριψοκίνδυνη  μακροπρόθεσμη παραγωγική απόδοση

Σε γενικές γραμμές : η πίστη, ο τίτλος ιδιοκτησίας και η νομή του χρήματος συναντώνται πάντα και παντού στον ίδιο κύριο φορέα – τον εκδότη χρήματος-χρέους (τους σύγχρονους Σάιλοκ δηλαδή).

Ουσιαστικά, η δυνητική κερδοφορία της αξίας χρήσης, που γεννάει η παγκοσμιοποιημένη νομισματική αλυσίδα χρέους, ισχυροποιείται με :

α)  την περίφημη μόχλευση,

β) την ταυτόχρονη απόκτηση των CDS

γ) την έκδοση ενυπόθηκων χρεογράφων (asset backed securities) ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή προεξόφληση μελλοντικής τους απόδοσης.

Kάπου εδώ ξεκινάει η κερδοσκοπία των «γνήσιων Σάιλοκ» : των χρηματιστών. Κερδοσκοπία όμως, ουσιαστικά πάνω στον ιδρώτα των εργαζομένων( αυτό είναι το δυνητικό ΑΕΠ μιας χώρας ) που δανείστηκαν συλλογικά και ατομικά για μια πραγματική ανάγκη ή μια παράλογη επιθυμία( πχ φρεγάτες..)

Το κεφάλαιο πετυχαίνει έτσι να πιάσει απο τον λαιμό το κάθε οικονομικό υποκείμενο μέσω του συλλογικού καπιταλιστή (κράτος)

Και ως χρήμα-χρέος, πλέον, κάνει εγγραφές στον εαυτό του όπως κάνουν οι εταιρείες leasing για τα ακίνητα κάποιου ιδιοκτήτη : sale and lease back( πώληση και χρηματοδοτική επαναμίσθωση της ιδιοκτησίας).

Το χρήμα δηλαδή μπορεί να πωλείται και να αγοράζεται πλέον μόνο του αφού πρώτα χρεώνει την μετάλλαξη του στους χρήστες…

Έτσι,το χρεωμένο υποκείμενο είναι απλά ένας ιμάντας μεταφοράς για την υπεραξία της ατέρμονης οφειλής που το ίδιο το υποκείμενο ανέλαβε…

Μπορεί να μοιάζει αδόκιμο αλλά προσωπικά θεωρώ το φαινόμενο κάτι σαν «νομισματική χρησικτησία»(monetary adverse possession)

Ένα μίγμα ουράνιας πίστης, τεχνητής μετακύλισης μέσω τιτλοποίησης, και νομής του αγαθού «χρέος» που γεννιέται από το αγαθό «χρήμα»( αυτό που εκδίδεται, κυκλοφορεί και ελέγχεται ολοένα και περισσότερο μέσα στο τραπεζικό λογιστικό σύστημα)

Μόνο έτσι μπορώ να ορίσω – αδόκιμα επαναλαμβάνω -την τρέχουσα συνεκδοχή κυκλοφορίας πλασματικού κεφαλαίου εν μέσω πληθωρισμού, φουσκώματος τραπεζικών ισολογισμών και εμφανούς ύφεσης που θα καθηλώσει εισοδήματα.

Και όλα αυτά, επειδή έχει σχεδόν πλήρως αποικοιοποιηθεί ο ανθρώπινος βίος από την άυλη νομισματική ηγεμονία που συγχέει σκόπιμα, μιμητική επιθυμία με πραγματική αξία…