Βαγγέλης Παυλίδης

Επέτειος του Πολυτεχνείου. Μια επέτειος που σαν όλες τις άλλες πάει κι αυτή να γίνει ένα απολίθωμα -μια πορεία, μια σημείωση σ’ ένα

σχολικό βιβλίο, ένα έκθεμα μουσιακό και μια ευκαιρία να ακουστούν οι πομφόλυγες των πολιτικών που, φεύ, κάποιοι απ’ αυτούς είχαν

συμμετάσχει κιόλας στην εξεγερση. Και που ύστερα επέτρεψαν στην πραγματικότητα της στιγμής να σκοτώσει τα όνειρά τους. Ευτυχώς, μια

μερίδα της νεολαίας μας που δεν λέει να το βάλει κάτω κρατάει ζωντανά τα μηνύματα και τα οράματα του αγώνα εκείνου.

Όμως η αρχή του τέλους της χούντας είχε ξεκινήσει πολύ πριν. Η γραφή ήταν ήδη στον τοίχο. Έτσι, τον Φλεβάρη του ’73 το Πολυτεχνείο θα

ξεσηκωθεί για πρώτη φορά κι η αστυνομία θα εισβάλει στον χώρο, θα ξυλοκοπήσει, θα συλλάβει και θα παραπέμψει 11 σε δίκη. Θα

ακολουθήσουν οι καταλήψεις της Νομικής.

Αισθανόμενη το τέλος της να πλησιάζει, η χούντα θα εντείνει και πάλι τα κατασταλτικά μέτρα και την καταπίεση. Ανάμεσα στα άλλα θα

επιβληθεί η επιστράτευση των “ταραξιών” φοιτητών και θα επανέλθει η άμεση λογοκρισία του Τύπου. Φυσικά, ούτε λόγος για σκίτσο στην

εφημερίδα. Ένα δυό που τόλμησα να κάνω τα ‘φαγε το μαύρο σκοτάδι, ή μάλλον ο μαύρος μαρκαδόρος του λογοκριτή (κόκκινος

μαρκαδόρος θα ήταν αδιανόητος… λόγω χρώματος).

Τα σκίτσα που παραθέτω είναι της εποχής, από το ή για ΤΟ ΒΗΜΑ. Ένα δημοσιεύτηκε στις αρχές της κρίσης καθώς φαίνεται πως ο

λογοκριτής δεν πρόσεξε τον σπασμένο κρίκο της αλυσίδας στο καζάνι που βράζει ή ίσως γιατί με τον διορισμό του Μαρκεζίνη στην

πρωθυπουργία μόλις έναν μήνα πριν είχε ξεκινήσει μια προσχηματική “εκδημοκρατικοποίηση”. Αδημοσίευτος φυσικά και ο καραβανάς με τα

πατίνια.

* Το εκάστοτε άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr