Δημήτρης Κατσούλας

Έζησα εκεί πέριξ επί πολλά χρόνια, συναπτά τουλάχιστον τεσσαράκοντα πέντε. Θυμάμαι κάποια νύχτα του Δεκέμβρη – που καθόλου δεν παρέπεμπε σε χειμώνα, αλλά γλυκύτατη ήταν η βραδιά, λες κι έμπαινε η Άνοιξη – παρέα με τον Νίκο Ξυδάκη και ένα τσούρμο φίλους επιστρέφαμε από την Πλάκα περπατώντας την εν μέσω υψηλών τόνων κουβέντας, ασκώντας μάλιστα και αυστηρή κριτική στο μουσικό σχήμα, παράσταση του οποίου πριν από λίγο είχαμε παρακολουθήσει σε μπουάτ. Μα …για ποιαν άλλη φυσικά να ομιλώ, εκτός από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τον πεζόδρομο που διέρχεται εμπρός από το Ηρώδειο και το νέο Μουσείο της Ακρόπολης; Τον δρόμο τον οποίο ο Βαγγέλης Παπαθανασίου σε συνέντευξή του είχε χαρακτηρίσει ως τον ‘ομορφότερο δρόμο του πλανήτη’, και όχι αδίκως. 

Προ δεκαπενθημέρου αλλά προς το απόγευμα, ξανά περπατώντας σε αυτές τις αναλλοίωτες αξίες και με τη σιωπή που τους πρέπει , μα καθόλου δεν είχα διάθεση να ξαναγυρίσω  στα περασμένα μεγαλεία όπου άλλα είτε χάθηκαν για πάντα, άλλα στην ταχύτητα που επιτάσσει η εποχή να κινούνται παραδόθηκαν κι αλλονών το φυσικό τέλος να πλησιάζει. Ανηφορίζοντας την Αποστόλου Παύλου στάθηκα στη συμβολή της με την Διονυσίου Αρεοπαγίτου κι αντικρίζοντας εκείνο το …μέχρι προχθές περίπτερο που παρέμενε επί 24ώρου βάσεως ανοιχτό και διέθετε τα πάντα  να έχει κατεβάσει ρολά, πολύ πικράθηκα. ‘Ο  περιπτεράς του δεν άντεξε στον ανταγωνισμό και το σφράγισε’, μου είπαν. Περνώντας στην αντίπερα όχθη όμως και πλησιάζοντας κάποιον μουσικό του δρόμου που ετοίμαζε τους ενισχυτές του και ‘τσέκαρε’ τα τύμπανά του, μια μάζωξη από Άγγλους τουρίστες ευλαβικά είχαν στρέψει τα βλέμματά τους προς τις εντός του χώρου της Ακροπόλεως αλλά και επί της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου ελιές, οι οποίες για την φετινή περίοδο υπόσχονται πολλά όσον αφορά στον καρπό τους. ‘Τσακιστές’, που στην Πελοποννησιακή διάλεκτο σημαίνει φορτωμένες καρπό, άρα μεγάλη και η παραγωγή λαδιού για φέτος. 

Κι εδώ, στο σημείο αυτό, θυμήθηκα τον πρωθυπουργό ο οποίος προ ενός έτους παρά δύο μήνες ( Νοέμβριος 2021) από την Αρχαία Ολυμπία είχε δηλώσει ότι ‘…Θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε αυτή την περίπτωση συγκεντρώνοντας το λάδι από τα πέριξ του χώρου της ελαιόδενδρα πωλώντας το σε πολύ καλύτερες τιμές από ότι στην ελεύθερη αγορά, επιλύοντας με τον τρόπο αυτό αρκετά από τα προβλήματα του νομού…’.  Επειδή όμως τότε ήταν μεγάλος ο ξεσηκωμός και οι ερμηνείες πολλές στα κοινωνικά δίκτυα και όχι μόνο, ο κύριος Μητσοτάκης – όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε – δεν πρωτοτύπησε σε ιδέες ούτε αυτός ούτε η Υπουργός του Πολιτισμού που έτρεξε να ασπαστεί τις δηλώσεις του, αλλά η πατρότητα αυτής της ιδέας είναι παρακαλώ του κυρίου Αμυρά, και μάλιστα από το 2011 – τότε που δήλωνε ‘υπερκομματικός’, ‘ανεξάρτητος’ και άλλα τέτοια φαιδρά – από το βήμα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων ο οποίος υπεδείκνυε τις ελιές πέριξ  του χώρου της Ακροπόλεως ως ένα σοβαρό έσοδο για τον Δήμο. Κι εμένα του ‘καχύποπτου’ δεν μπορεί να μου φύγει από τον νου ότι από τότε ο Κυριάκος το είχε στα ‘υπόψιν’ θέσει, οπότε μόλις επήλθε το πλήρωμα του χρόνου μετά δηλαδή από δέκα χρόνια, το ξεφούρνισε το σύνθημα από το βήμα της Αρχαίας Ολυμπίας κατενθουσιασμένος. 

Λοιπόν, κύριε Μητσοτάκη προς αποκατάσταση της ιστορικής αληθείας – έστω και μετά την παρέλευση ενός έτους από αυτή σας την εξαγγελία στην Αρχαία Ολυμπία– οφείλετε να βγείτε και να το δηλώσετε, ποτέ δεν είναι αργά. Όπως ποτέ δεν είναι αργά εξ άλλου και η συγκομιδή του ελαιοκάρπου, σε δυο μήνες αρχίζει περίπου και διαρκεί έως και τον Ιανουάριο κάθε έτους, τα γνωρίζετε αυτά λόγω καταγωγής. Έως τότε έχετε τα χρονικά περιθώρια να μεταφέρετε από την Κρήτη και τα λιόπανά σας, και τα λιοδίχτυα σας και τα σακιά σας. Ο ελαιώνας της Ακρόπολης σας αναμένει. Επί πλέον, και ‘Αγρότης’ δεν δηλώνετε; Και ‘Αγροτική αποζημίωση’ και ‘Επιδοτήσεις’ δεν λαμβάνετε; Τα από τον ελαιώνα της Ακροπόλεως κέρδη οφείλετε μόνο να μας πείτε πού θα διατεθούν.