Πρόσφατα βρέθηκε ο γράφων σε ένα παιδικό πάρτι αποφοίτησης παιδιών του Δημοτικού σχολείου. Τί πιο όμορφο και χαρούμενο θα μου πει κανείς να βλέπεις μικρά παιδιά κορίτσια και αγόρια χαρούμενα να γιορτάζουν το τελείωμα μιας “δύσκολης” λόγω πανδημίας σχολικής χρονιάς παίζοντας και χορεύοντας ευτυχισμένα μπροστά στην προοπτική ενός υπέροχου καλοκαιριού.

Τί με χάλασε; Με χάλασε που όλο το σκηνικό ήταν εμπλουτισμένο με dj ο οποίος από την αρχή μέχρι το τέλος επέβαλε σαν άκουσμα ένα είδος που εγώ δεν θα το ονόμαζα “μουσική” που ονομάζεται “τραπ”. Επί δύο και πλέον ώρες παιδιά και γονείς συστηματικά ακούγαμε για ναρκωτικά, λεφτά και αλκοόλ σε όλα τα κομμάτια, που επιλέγονταν. Να μην μιλήσω για τον σεξισμό που ήταν ολοφάνερος στους στίχους κάθε τραγουδιού. Όταν διαμαρτυρήθηκα – ευγενικά και με τακτ γιατί εγώ δεν ήμουν γονέας (ευτυχώς το δικό μου το παιδί έχει μεγαλώσει και δεν είχε ποτέ τέτοια ακούσματα) – η απάντηση που πήρα ήταν πως …εντάξει, είναι αυτό που είναι, αλλά το ακούνε πολλά πιτσιρίκια …Είναι η μόδα της εποχής”…

Γιατί αναγκάζομαι να γράψω ό,τι γράφω; Γιατί θεωρώ πως ενώ υπάρχει παραδοχή σχεδόν απ’ όλους ότι τα συγκεκριμένα τραγούδια, μιλάνε για ναρκωτικά, μαύρο χρήμα, αλκοόλ, αναπαράγουν σεξισμό και παίζουν ΠΑΝΤΟΥ, δηλητηριάζοντας τα μυαλά μικρών παιδιών που υποτίθεται πως θα πρέπει να τα θωρακίσουμε για να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που καταφέραμε, επιτυχώς ή μάλλον ανεπιτυχώς εμείς.

Και η αλήθεια είναι πως σε αυτό το φαινόμενο δεν φταίνε οι trapers, αυτοί τη φάση τους κάνουν και κερδίζουν λεφτά (που τα ξοδεύουν στα ναρκωτικά και στα όπλα και στις “καγκουριές”)..Δικαίωμά τους. Και αν φταίνε, έχουν τη μικρότερη ευθύνη. Όταν ένα ολόκληρο σύστημα κερδίζει όσο αυτοί κάνουν τους εμπόρους, τότε θα συνεχίζουν να βγαίνουν τέτοια κομμάτια. Ούτε η μουσική βιομηχανία φταίει, Αυτή μπροστά της βλέπει μόνον το χρήμα. Φταίμε εμείς σαν γονείς και σαν εκπαιδευτικοί που δεν φροντίσαμε να δείξουμε στα παιδιά μας πως η ζωή δεν είναι ούτε βία, ούτε όπλα, ούτε λεφτά, ούτε ναρκωτικά, ούτε σιλικονάτες γκόμενες. Η ζωή είναι αγώνας για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος σε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Και η μουσική εξημερώνει, δεν φτιάχνει εγκληματίες. Τόσο απλά!