Αμάν πια με τη Χρυσαυγή και την ολική κάλυψη των θεμάτων της από όλα, μα όλα τα ΜΜΕ. Φτάνει πια, μπούχτισα. Αρχίζω να πιστεύω τη θεωρία των συνωμοσιολόγων ότι τα μέσα ασχολούνται τόσο έντονα με το θέμα ώστε να αποπροσανατολίσουν τον κοσμάκη (ε, Λάκη;) από τα πιεστικά αληθινά προβλήματα. Σύμφωνοι, είναι μια εγκληματική οργάνωση που απαρτίζεται από όχι ιδιαίτερα έξυπνους ανθρώπους, επικίνδυνη μεν, αλλά ας προσπαθήσουμε να δώσουμε τις σωστές διαστάσεις.
Και μία από αυτές είναι η, συχνά εμπνευσμένη και ασκούμενη από χρυσαυγίτες, καθημερινή, φαινομενικά απλή, αλλά βαθιά επικίνδυνη, βία που συναντώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σ’ αυτόν τον απόπατο που λέγεται κατ’ ευφημισμόν ελληνικό διαδίκτυο και ιδιαίτερα στον πάτο του συγκεκριμένου βαρελιού που λέγεται “σχόλια”.
Θα χρησιμοποιήσω μόλις ένα, αλλά απολύτως ενδεικτικό παράδειγμα. Στο twitter (εσχάτως το καταφύγιο των πασχόντων από σύμπλεγμα ανωτερότητας, που βαρέθηκαν – ή απέτυχαν – να καυλαντίζουν στο facebook και τώρα το περιφρονούν), μία αρκετά γνωστή τραγουδίστρια (δεν έχει σημασία ποια), η οποία κάπου δήλωσε την πίστη της στο θεό και δη στα θαύματα, λέγοντας μάλιστα ότι έχει βιώσει θαύμα. Διαφωνώ, αλλά δικαίωμά της. Και κάπου εκεί έπρεπε να τελειώνει το θέμα.
Έλα, όμως, που στο ίδιο μέσο εγκαταβιεί και μια γυναίκα η οποία, διαβάζοντας προφανώς τη δήλωση της τραγουδίστριας, τουιτάρει : “ΧΨ, που έχεις βιώσει το θαύμα δυο φορές, ψόφα λίγο να δούμε, θα αναστηθείς;”
 |
Και η τραγουδίστρια τής απαντά με χιούμορ και σαφώς περισσότερη ευγένεια κι ένα χαμογελάκι, “όλοι θα αναστηθούμε, όταν ψοφήσουμε με το καλό :-)”
Τι είναι αυτό που κάνει τη σχολιάστρια να επιτίθεται τόσο βάναυσα σε έναν άνθρωπο που δε γνωρίζει μεν προσωπικά, δεν τον γουστάρει όμως;
Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο που έχει σπουδάσει, υποτίθεται, μία από τις ανθρωπιστικές επιστήμες (τυχαίνει να γνωρίζω ότι η συγκεκριμένη δηλώνει ψυχολόγος-άραγε τι περιμένει τον ανυποψίαστο που θα ζητήσει τη βοήθειά της;) να απευθύνεται σε μια άγνωστη με τόσο χυδαίο, αγενή και αγοραίο τρόπο;
Επιτρέψτε μου, τελικά, να χρησιμοποιήσω κι ένα δεύτερο, επεξηγηματικό παράδειγμα. Με ενοχλεί πάρα πολύ ο Θέμος Αναστασιάδης, τον αντιπαθώ κι αυτόν και ό,τι εκπροσωπεί, δε μου αρέσουν καθόλου οι εκπομπές του, ούτε η εφημερίδα του. Δεν τις βλέπω, δεν τη διαβάζω, κι εκεί τελειώνει το θέμα. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά και κατά βάση μου είναι αδιάφορη η ύπαρξή του. Τι να έκανα; Να μπαίνω στο site του και να τον βρίζω και να του εύχομαι να ψοφήσει; Ποιο το όφελος; Μήπως θα ψοφήσει ή μήπως θα διαβάσει τα μπινελίκια και θα δει το αληθινό φως, σαν τον Σαούλ στο δρόμο προς τη Δαμασκό, και θα πει, “ήμαρτον, καλά λέει ο άνθρωπος, είμαι ένα τέρας που μου αξίζει ο ψόφος”; Αστεία πράγματα.
Η σχολιάστρια, όμως, όπως και χιλιάδες όμοιοί της, δεν ξέρει να ξεχωρίσει την κριτική από την εμπάθεια, τα επιχειρήματα από το μίσος, και εν πάση περιπτώσει δεν ξέρει να κάνει οικονομία και να ασχοληθεί με κάτι που αληθινά θα έχει αποτέλεσμα. Χειρότερο όλων, δεν έχει ιδέα τι σημαίνει στοιχειώδης ευγένεια, επικοινωνία και συνεννόηση, και δε γνωρίζει καν ότι ασκεί βία και μάλιστα δηλητηριώδη.
Δυστυχώς δεν είναι η μόνη. Βρίθει το ελληνικό ίντερνετ από τέτοιους, που σπαταλάνε την ενέργειά τους ευχόμενοι ψόφο και καρκίνο σε ανθρώπους που δε γνωρίζουν, και πολύ συχνά δε μπορούν καν να συγκριθούν μαζί τους σε επίπεδο πνευματικού αναστήματος.
Αλλά, αυτή είναι μια άλλη κουβέντα, στην οποίαν θα επανέλθουμε σύντομα.
Επικοινωνείστε: www.skylos.gr
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
