Μονόλογος νηπίου για μια πεσμένη μπαλίτσα, χωμένη κάτω από τον καναπέ: 
– Έπεχιε… Πού πήγε; Πουχιενά… 
Μεγάλο μάθημα. 
Αυτό που δεν βλέπουμε πια, είναι χαμένο στο πουθενά, για πάντα. 
Μέχρι να ξαναφανεί… 
Βλέπω ήδη κάτι να φουσκώνει κάτω από τα Δημοκρατικά χαλιά. 
Κάτι αγκυλωτό και βρόμικο, χωρίς ποινικά κολάσιμο αδίκημα. 
Μόνο κάτι βρισιές, κάτι παλικαρισμούς και σχόλια για χοντρές και για χοντρούς. Σαν το φοβιτσιάρικο εριφάκι που κορόιδευε τον λύκο από τα ψηλά… 
Α, ρε Αίσωπε… “Ου συ με λοιδωρείς, αλλά ο τόπος.”

Ἔριφος ἐπὶ δώματος ἑστὼς καὶ λύκος
Αἰσώπου Μῦθοι
Ἔριφος ἐπὶ τινος δώματος ἑστώς, ἐπειδὴ λύκον παριόντα εἶδεν, ἐλοιδόρει καὶ ἔσκωπτεν αὐτόν. Ὁ δὲ λύκος ἔφη· Ὦ οὗτος, οὐ σύ με λοιδορεῖς, ἀλλ᾿ ὁ τόπος. Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι πολλάκις καὶ ὁ τόπος καὶ ὁ καιρὸς δίδωσι τὸ θράσος κατὰ τῶν ἀμεινόνων.