Αναρωτιέμαι, αν ακόμα οι πιστωτικές κάρτες πλήρωναν για όλα μας τα κέφια, θα ασχολούμασταν με το ντύσιμο της Τζάκρη, το πουκάμισο του Τσίπρα και την χλιδή που ανέκαθεν οι πολιτικοί επέλεγαν ως στάση ζωής, από τα ενδύματα μέχρι τις κοινωνικές τους εκδηλώσεις (θυμάμαι επί πρωθυπουργίας του Κώστα Καραμανλή το 2009, ο πρώην βουλευτής Γιάννης Βαληνάκης αποφάσισε να κάνει σε μεγάλο ξενοδοχείο της Ρόδου τα γενέθλιά του. Η χλιδή ήταν απερίγραπτη. Μέχρι κόκκινα χαλιά είχαν στρώσει. Όταν αργότερα δεν επανεξελέγη, οι κύκλοι του έλεγαν πως πλήρωσε το «σεμνά και ταπεινά» που ζητούσε ο Καραμανλής και που δεν εφάρμοσε ο ίδιος).

Αν, λοιπόν, δεν υπήρχε η αγανάκτηση του κόσμου από τα χαράτσια, τις μειώσεις και την ανεργία στο ζενίθ, δεν θα θεωρούσαμε προκλητικό το ντύσιμο των πολιτικών. Για την ακρίβεια δεν θα το προσέχαμε. Διότι, θα συνεχίζαμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του ηλίθιου. Όταν έπρεπε να μας είχαν κάνει εντύπωση τα Loumpouten, τα Prada, τα Louis Vuitton και τα Channel στα κορμιά των πολιτικών, το 90% των Ελλήνων ασχολείτο με το δικό του American dream. Να αποκτήσει μεζονέτα με κηπάρα, τζιπάρα και με τα αξέχαστα ταξίδια στον κόσμο τις πρωτοχρονιές. Α, ξέχασα το αξεσουάρ κάθε κυρίας που σεβόταν τον εαυτό της: μια μετανάστρια να καθαρίζει το σπίτι και μποτόξ για να αφρατέψει η μούρη. Οι κύριοι με πούρο και ουίσκι, είτε χωρίς πούρο ή ουίσκι, έπαιζαν χρηματιστήριο υποδυόμενοι τους επενδυτές. Και όλα λειτουργούσαν ρολόι. Πού καιρός για να φιλτράρουμε την φινέτσα των εκπροσώπων της βουλής; Και ταυτοχρόνως και των συνακολούθων τους: γραμματείς, οδηγοί, σύμβουλοι, ειδικοί επί ειδικών και τέλος ο κατάλογος δεν έχει.

Μού θυμίζουμε την παροιμία «περσινά, ξινά σταφύλια». Ή το «στερνή μου γνώση, να σ’είχα πρώτα». Τον καιρό που έπρεπε να κρίνουμε τις όποιες επιλογές των πολιτικών μας εκπροσώπων, εμείς είχαμε εντυπωσιαστεί από το κάθε τι υψηλότιμο, ερωτοτροπώντας χωρίς προφυλακτικό. Τώρα που προσγειωθήκαμε ανώμαλα – να μην το πω αλλιώς, γιατί θα καταταχθεί το άρθρο στην στήλη του σεξ – ασχολούμαστε με ό,τι έπρεπε να μας έχε προβληματίσει τότε. Από πού ένας βουλευτής ή ένας υπουργός μπορούσε να κάνει τέτοια ζωή; Από την καθημερινότητά του μέχρι την διασκέδασή του. Μέχρι και η Δαμανάκη φορούσε Αρμάνι. Δεν έμειναν κρυφές οι ατασθαλίες αρκετών στα μπουζουξίδικα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ούτε και οι γάμοι.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον καθένα να ντύνεται πια, όπως γουστάρει. Μού αρέσει πολύ να βλέπω προσεγμένους ανθρώπους. Αρκεί να μην είναι με τα δικά μου χρήματα, με τους δικούς μου κόπους και τις δικές τους στριψοκωλιές για να την «βγάλουν λάδι». Αλλά, πράγματι. Με τέτοια ανέχεια γύρω μας, είναι προκλητικό να κυκλοφορείς περιφέροντας 15.000 πάνω σου σε υφάσματα. Σχεδόν φτύσιμο στα μούτρα! Από την άλλη, αν δεν το κάνεις, ενώ είναι στοιχείο σου, είναι υποκριτικό και περιπαικτικό.

Όταν η Μελίνα κατέβαινε στην Β’ Πειραιά, πηγαίνοντας να συναντήσει τους υποψήφιους ψηφοφόρους της, κάποια φίλη της τήν συμβούλευσε να φορέσει κάτι απλό. Τής απάντησε: «αυτή είμαι, δεν θα υποκριθώ, άλλωστε με την εμφάνισή μου τούς τιμώ». Σωστό, αλλά οι σημερινές περιπτώσεις των κυρίων και κυριών προφανώς καμία σχέση δεν έχουν με την Μελίνα.

Τζίνα Δαβιλά
επικοινωνείστε: gina.iporta@gmail.com