Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης αρχίζει να φαίνεται στο βάθος. Μια ονειρική εικόνα, έξω από κάθε φαντασία. Ο γιατρός Ηλίας Αλεξόπουλος ατενίζει από το κατάστρωμα την πόλη που απλώνεται σαν ανοιχτή αγκαλιά από την κορυφή ενός λόφου και κατηφορίζει προς την θάλασσα, περικυκλωμένη από ψηλά τείχη. Κάστρα στα ψηλά, μιναρέδες και καμπαναριά ανακατεμένα, κόκκινες στέγες και ψηλά κυπαρίσσια, ένα σωρό καράβια και ένα πλήθος ανθρώπων που, όσο πλησιάζουν, γίνεται πολύχρωμο και πολύβουο. Ένας οργασμός κατασκευής κτηρίων στην παραλιακή οδό τον εντυπωσιάζει.
«Μα, τι γίνεται εδώ; Φτιάχνουν την πόλη από την αρχή;» αναρωτιέται.
Έχει πάρει αρκετές πληροφορίες από τον καπετάνιο, αλλά η πραγματικότητα τον αφήνει άναυδο. Μια πρωτόγνωρη χαρά ξυπνάει μέσα του. Τον περιμένει ένας κόσμος που δεν έχει δει όμοιό του, ούτε μπορούσε να τον φανταστεί.
Ο καπετάνιος τον συμβουλεύει να βρει πρώτα ένα ξενοδοχείο και αμέσως μετά να φροντίσει να συναντήσει τον Έλληνα Πρόξενο. Χρειάζεται διαμονητήριο, γιατί είναι Ρουμ, δηλαδή Έλληνας από το Γιουνανιστάν, την ελεύθερη Ελλάδα, και όχι τουρκικής υπηκοότητας, όπως οι σκλαβωμένοι συμπατριώτες του, που τους αποκαλούν γκιαούρηδες. Οι διπλωματούχοι γιατροί είναι ελάχιστοι, τα προνόμιά τους πολλά- δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να δουλέψει. Η ελονοσία είναι μια σίγουρη απασχόληση, αφού ποτέ δεν εγκαταλείπει την όμορφη πόλη, τη Σαλονίκη, όπως τη λένε όλοι.
Ευχαριστεί τον καπετάνιο για όλες τις εξυπηρετήσεις που του παρείχε στη διάρκεια του ταξιδιού και δύο ναύτες κατεβάζουν το μπαούλο του, αφού παίρνουν ένα γενναίο φιλοδώρημα. Πατώντας τα πόδια του στις γρανιτένιες μεγάλες πλάκες της παραλίας, τον υποδέχονται οι φωνές ενός πολύχρωμου τσούρμου, που προσπαθεί να κερδίσει κάτι, οδηγώντας τον κάπου να κοιμηθεί. Διαλέγει έναν νεαρό με γελαστό πρόσωπο και του λέει να πάνε σε ένα καλό ξενοδοχείο, όσο πιο κοντά γίνεται.
«Στις προσταγές σου, εφέντη», λέει ο νεαρός και σφυρίζει δυνατά.
Δυο μπόμπιρες εμφανίζονται στη στιγμή και σηκώνουν με ευκολία το βαρύ μπαούλο. Και οι τρεις φορούν λερωμένα φαρδιά πουκάμισα και στενά παντελόνια. Τα γυμνά πόδια τους είναι μέσα στο χώμα. Στα κεφάλια τους έχουν δεμένα πρόχειρα, σαν τουρμπάνια, χρωματιστά βαμβακερά μαντίλια. Ο Ηλίας τους ακολουθεί με κόπο, προσπαθώντας να ανοίξει δρόμο μέσα από το πλήθος.
Διασχίζουν τον παραλιακό δρόμο και παίρνουν έναν άλλο, φαρδύ, στρωμένο με κυβόλιθους, τη Σαμπρή Πασά
[1], για να τον αφήσουν μετά από κάμποσα μέτρα και να κάνουν αριστερά, στην οδό Φράγκων. Το μεγαλύτερο παιδί τού εξηγεί:
«Εφέντη, σε πάμε στο Φραγκομαχαλά, κι εσύ ξένος είσαι στην πόλη. Πριν από δύο χρόνια η παραλία και ένα μεγάλο κομμάτι του κέντρου κάηκαν. Τώρα τα ξαναχτίζουν, αλλά καλύτερα να έχεις την ησυχία σου στον Φραγκομαχαλά».
Ο Ηλίας κατένευσε. Τι συμφορά είχε βρει τον τόπο! Αυτός ήταν λοιπόν ο λόγος του οικοδομικού οργασμού. Από αύριο θα έκανε αναγνωριστικούς περιπάτους και θα έβλεπε μόνος του τι είχε γίνει. Πέρασαν από την Καθολική εκκλησία και, φθάνοντας στο νοσοκομείο «Άγιος Παύλος», το παιδί έδειξε ένα ωραίο μεγάλο κτήριο απέναντι.
«Αυτό, εφέντη, είναι η λέσχη των πλουσίων. Τη λένε Κύκλο της Σαλονίκης. Όλοι οι σπουδαίοι είναι γραμμένοι σ’ αυτήν».
Ο Ηλίας κράτησε την πληροφορία. Θα ρωτούσε τον Πρόξενο γι’ αυτή τη λέσχη, όπως και για πολλά άλλα που τον απασχολούσαν. Σε λίγα λεπτά έφθασαν σε ένα λαμπρό κτήριο, το ξενοδοχείο «Πασσάζ Οριεντάλ». Τα παιδιά περίμεναν νεύμα του. Να σταματήσουν ή να συνεχίσουν; Ο Ηλίας τους έκανε νόημα να σταματήσουν. Τα παιδιά σήκωσαν το μπαούλο και μπήκαν στο ξενοδοχείο.
Η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου είναι συνεργάτης στου www.iporta.gr και από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορεί το βιβλίο που σας παρουσιάζουμε. Το πρώτο της βιβλίο έχει τίτλο “Σαν στάχυα στο χρόνο’ επίσης των εκδόσεων Διόπτρα.
Αύριο, Μεγάλο Σάββατο, μπορείτε να ακούστε περισσότερα για το νέο της πόνημα στις 11:00 πμ, αν ασυντονιστείτε στον “Παλμό 99.5”
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
