Το’χουν πάρει εργολαβία. Να βγάζουν φωτογραφίες με τους καλλιτέχνες και να τις ανεβάζουν στο fb. Τι σόι απωθημένο είναι αυτό… ναι, το καταλαβαίνω σε επίπεδο ματαιοδοξίας, αλλά πόσο υποχρεωμένος είναι ο καλλιτέχνης να στήνεται για να εξυπηρετεί το δικό σου ψώνιο; Τελειώνει η παράσταση και δεν προφταίνει να ξεμυτίσει για να αφουγκραστεί τα μηνύματα των θεατών και των ακροατών, και έχει ολόκληρο τάγμα να περιμένει για μια φωτογραφία. Κι ο ίδιος να χαμογελά γιατί, αν δεν χαμογελάσει, θα τον πεις μουντρούχο. Και αντιλαμβάνεται την κακομοιριά σου, αν δεν σου κάνει το χατίρι.
Το πορτφόλιο του επιδειξιομανή ικανοποιεί την αυταρέσκειά του και την τοποθέτησή του στον κόσμο. Υπάρχω για να φωτογραφίζομαι με καλλιτέχνες. Η ιστορία ξεκινά από ένα ψώνιο για να καταλήξει σε άλλα ψώνια. Άλλοι το θαυμάζουν γιατί φωτογραφήθηκε με τον τάδε , άλλοι τον ζηλεύουν. Και η μια και η άλλη στάση ζωής είναι λάθος. Ο ρόλος του καλλιτέχνη δεν είναι να φωτογραφίζεται, αλλά να σου κοινωνεί το όποιο έργο αποφάσισε να σου κοινωνήσει κάθε φορά. Από κει και πέρα είναι δικαίωμά του, αν θα σου χαλαλίσει τον εαυτό του για ένα κλικ. Και αν αξίζει για κάτι να προσπαθήσεις, είναι να κάνεις στον καλλιτέχνη πολλά κλικ μέσα σου φυλάσσοντας στην καρδούλα σου την όποια όμορφη στιγμή συνέλαβες και θέλεις να φυλακίσεις ως ανάμνηση. Είτε με τον καλλιτέχνη, είτε με τον οποιονδήποτε θαυμάζεις.
Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που αυτό το κάνουν σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Μόνο σε εκείνους που το προφίλ τους στο fb είναι γεμάτο από φωτογραφίες καλλιτεχνών. Κανείς δεν είναι τόσο αφελής για να παραμυθιάζεται από τέτοιες στιγμές. Ούτε και να εντυπωσιάζεται. Ωστόσο τα ψώνια εξακολουθούν να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με τακτικές και στιγμές παιδαριώδεις και φτηνές. Τόσο φτηνές που κοινοποιούν τις … «προσωπικές» τους στιγμές με τους συν-φωτογραφιζόμενους στους άγνωστους και άπειρους φίλους του fb. Αλλά τα ψώνια έτσι είναι… Βγαίνουν και οι ίδιοι και βγάζουν και τα πάντα στο κλαρί, σε ευτελή τιμή.
.jpg)
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
