Νομίζω ότι οι υποψιασμένοι και πιο ανοιχτόμυαλοι από μας ξέρουμε ότι ρητά με ‘πρέπει’ ενέχουν μια ιδεολογία και μάλιστα ολίγον τι απόλυτη τις περισσότερες φορές. Κι οι κυνικοί θα πουν ότι η δεοντολογία καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα προβληματικά, όταν λάβει κανείς υπόψη το πλαίσιο του μηνύματος.

Κάθε μήνυμα έχει έναν πομπό και έναν δέκτη, στοιχεία τα οποία δίνουν κάθε φορά συγκεκριμένη σημασία στο μήνυμα. Η φράση «δώσε μου το ποντίκι» έχει άλλη σημασία μεταξύ δυο τεχνικών Η/Υ κι άλλη μεταξύ βιολόγων. Αντίστοιχα, η φράση «Είσαι εσύ ένα μωρό!» έχει άλλη σημασία μεταξύ μιας μητέρας και του παιδιού της κι άλλη μεταξύ ενός –άξεστου- άνδρα στο δρόμο και μιας γυναίκας. Εδώ ο πομπός είναι ένας άνδρας, μεγαλύτερης ηλικίας, που ως πατέρας έχει θέση ισχύος απέναντι στην κόρη του. Ουσιαστικά της υπαγορεύει τη σεξουαλική της ζωή και τις επιλογές της. Θα ήταν ωραίο να σταματήσει να εξαπλώνεται η κυριαρχία των ανδρών στη ζωή των γυναικών.

Έπειτα, κάθε γυναίκα (υπενθυμίζω ότι κι οι γυναίκες άνθρωποι είναι με ίσα δικαιώματα με τους άνδρες κι όλους τους υπόλοιπους –ή έτσι θα ήταν σε έναν καλύτερο κόσμο) έχει το δικαίωμα να δίνει το σώμα της όπου θέλει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το μειώνει ή μολύνει. Το σώμα της ανήκει σε εκείνη και σε κανέναν άλλον. Το αν θα επιλέξει ένα μόνιμο σύντροφο ή θα πηγαίνει με κάποιον/ους για το σεξ, δεν έχει να κάνει με την αξία της ως άτομο και είναι θέμα καθαρά δικό της. Εφόσον υπάρχει σεβασμός και παίρνονται μέτρα ασφάλειας της υγείας της, δεν πληγώνει ούτε τον εαυτό της.

Για όσους θα προσπαθήσουν να φέρουν αντίρρηση με το πρόσχημα της πατρικής ή φιλικής αγάπης για να δώσουν συμβουλή, ας ξανασκεφτούν κατά πόσον ο άλλος απέναντι την έχει ανάγκη και θέλει να την ακούσει ή μήπως ο πιο ‘πεπειραμένος’ κάνει έστω και χωρίς πρόθεση επίδειξη της πείρας/γνώσης του. Οι υγιείς σχέσεις δε βασίζονται σε άρρητες συμφωνίες και κοινωνικές προσδοκίες/μύθους, αλλά σε ‘ξεκάθαρους λογαριασμούς’. Να, πάρτε και το τραγουδάκι της Μποφίλιου, να το κλείσουμε μελωδικά: