Θα μου πεις τώρα πως η ανεργία έχει πάρει σε τραγικό βαθμό την ανιούσα. Δυστυχώς, ναι. Θα μου πεις πως κοντά στα άλλα τα κακά, προστίθεται και αυτό που καταλύει ουσιαστικά οποιαδήποτε έννοια προγραμματισμού, στοιχειώδους προγραμματισμού. Απώλεια εργασίας. Πώς να μιλήσεις για το παρακάτω; Μπορώ να διαφωνήσω; Ασφαλώς κι όχι.
Όμως αναρωτιέμαι: αν ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου και οι κολλητοί του υπουργοί, διευθυντάδες και λοιποί δεν ήταν της νοοτροπίας (η ανόητη νοοτροπία πια) να διορίζουν για να εξασφαλίσουν ψήφους, θα τίθετο θέμα απολύσεων; Να το δούμε κι αλλιώς: αν οι λίγοι ή οι πολλοί που διορίζονταν, αντί να τους λένε «μάγκα μου καθάρισες, έχεις εξασφαλίσει δια βίου τον επιούσιο», τους ξεκαθάριζαν πως τακτικά θα υπόκειντο στην αξιολόγηση δεδομένου πως καμία θέση δεν είναι ισόβια δοσμένη, αλλά εν δυνάμει υποψήφια προς διεκδίκηση, θα επαναπαυόταν ο εργαζόμενος στο γραφείο του μειώνοντας την αποδοτικότητά του; Και επιπλέον, θα φιλούσε κατουρημένες ποδιές για μια θέση στο δημόσιο; Ή να το πάμε και πιο πέρα: θα ήθελαν όλοι να αράξουν σ’ένα γραφείο ή θα σκαρφίζονταν τρόπους για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο; Θα άφηναν έτσι βιαστικά τα χωριά, τα χωράφια, την γεωργία, την κτηνοτροφία, την ξυλεία, την αλιεία για να μετοικήσουν στο κλεινόν άστυ αποζητώντας να γίνουν πρωτευουσιάνοι και δημοσιοθεσίτες επίσης; Θα είχε περιθώριο να ξεβραστεί τόση ξιπασιά που υπέβοσκε ως απωθημένο; Το μέγιστο κακό της μοίρας μας είναι η ξιπασιά.
Ευχής έργο θα ήταν να μην χάσει κανείς την δουλειά του. Ιδιωτικός, δημόσιος υπάλληλος ή ελεύθερος επαγγελματίας. Αν, όμως, δούμε το φαινόμενο αποστασιοποιημένα και ως παρατηρητές, δίχως συναισθηματισμούς, θα καταλήξουμε στο ίδιο: η άρση της μονιμότητας – που ουσιαστικά αυτή νομοθετείται – είναι αυτονόητη διαδικασία μιας πολιτείας που σέβεται τον εαυτό της και επιθυμεί να απαρτίζεται από χρήσιμους πολίτες που στηρίζονται στην αποδοτικότητα και νοιώθουν και οι ίδιοι την ευθύνη να συνδράμουν. Εμείς, για αρκετές δεκαετίες, επιδιώξαμε την χρησιμότητα με κέντρο και άξονα τον εαυτό μας, καταρρακώνοντας οποιαδήποτε έννοια σύμπνοιας, σύμπλευσης και ανιδιοτελούς συνεργασίας. Η ειλικρίνειά μας θορυβούσε, όταν βλέπαμε στους άλλους την απειλή να μας ξεπεράσουν. Λες και ήρθαμε σε αυτήν την ζωή για να μάθουμε καλά ένα μόνο ρήμα από τα χιλιάδες που υπάρχουν: ανταγωνίζομαι για να υπάρχω. Και το ρήμα ζω, έχει πάει περίπατο.
.jpg)
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
