Σ’ ένα σύμπαν αφιλόξενο με τη σκιά μιας γλυκιάς προσμονής για κάποιον, κάτι…

Ο καθένας από μας, ένας “αλήτης” του Μπέκετ. Ντυμένος με το ξεσκισμένο ρούχο της αξιοπρέπειας να αναμένει μέσα στην τραγικότητά του το φως στο τούνελ, που ανθρωποειδή του “Θα”,τού υποσχέθηκαν.

Ο αλήτης της προσμονής ενός μυστηριώδους Γκοντό, που θα μας σώσει.

Και η προσμονή επί ματαίω, γιατί ο “God-ot” δεν έρχεται ποτέ.

Κι αυτή η φιγούρα, η άυλη, η υπερβατική. Να μην εμφανίζεται. Και τόσο η αγωνία για την άφιξη να μεγαλώνει αδυσώπητα!

Απόγνωση, αδιέξοδα, απελπισίες σε μια προσπάθεια να γαντζωθείς από έναν Γκοντό από κάτι που ξέρεις πως δεν υπάρχει. Που ξέρεις πως θα υπάρξει μόνο, αν το αποφασίσεις εσύ, μόνο αν δημιουργήσεις εσύ τις συνθήκες να γεννηθεί ένας κύριος Γκοντό, ένα θαύμα ή όπως αλλιώς το βαφτίσει κανείς.

Λύπες, οργή, παράπονα, φωνές και μόνο λόγια, βαρύγδουπα λόγια. Και μόνο σχέδια, που αναβάλλουμε διαρκώς την υλοποίησή τους.

Υπνοβάτες μέσα στον εφιάλτη που μας κοίμησαν.

Σκλάβοι σ’ένα δυνάστη που τα ωραία τα παχιά, γλυκά του λόγια είναι η στριχνίνη, που δηλητηριάζει τα παιδικά μας όνειρα.

Δεν ξέρω τελικά τι περιμένουμε. Την έλευση “ποιου” θαύματος αναμένουμε. Ποιον από μηχανής θεό να δώσει λύση στο θέατρο του παραλόγου που πρωταγωνιστούμε.

Ξέρω μονάχα πως η άσκοπη περιπλάνηση, αναζητώντας “δήθεν νόημα”, δεν είναι ζωή.

Ξέρω μονάχα πως είμαστε παθιασμένοι στο λόγο και συμβιβασμένοι στην πράξη.

Ξέρω μονάχα πως το κενό που δημιουργεί η προσμονή και τροφοδοτεί μιαν ελπίδα παθητική θα υπάρχει, όσο δεν πέφτουμε μέσα του.

Καλημερίζω ταπεινά!