Γιάννης Καραχισαρίδης

Η κρίση έφερε στην επιφάνεια πολλές παραδοξότητες και πολλές ανακολουθίες. Ειδικά στο θέμα των απολύσεων από το δημόσιο, η λογική μας λέει ότι όλα θα έπρεπε να είναι ανάποδα.

Η συμπολίτευση να υπερασπίζεται τους διορισμούς των γαλάζιων και των πράσινων «παιδιών» τους, που για δεκαετίες στρίμωχνε στο δημόσιο και η αντιπολίτευση να νιώθει ανακουφισμένη που αυτή η άδικη πολιτική έλαβε τέλος και να προτρέπει να τελειώνουμε μια για πάντα με τις πελατειακές σχέσεις που μας ταλαιπώρησαν τόσα χρόνια.

Πρώτα, ας θυμηθούμε τι γινόταν πριν τη κρίση. Το όποιο κυβερνών κόμμα διόριζε τα δικά του παιδιά και η όποια αντιπολίτευση ύψωνε σταθερά το ανάστημα της σ’ αυτή την απαράδεκτη και επιλήψιμη διαδικασία (με τη πρόθεση βέβαια να κάνει το ίδιο όταν θα αναλάμβανε την εξουσία). Και τώρα τι συμβαίνει; Όλα έχουν έρθει τούμπα. Η συμπολίτευση, κάτω απ’ τη πίεση της τρόικας – και με ισχυρές αντιστάσεις – εξαναγκάζεται σε διαθεσιμότητες και απολύσεις δικών της παιδιών και από την άλλη η αντιπολίτευση υπερασπίζεται με πάθος το δικαίωμα στην εργασία όσων διορίστηκαν χωρίς να έχουν τα προσόντα, ως ρουσφέτια εκείνων που τώρα κυβερνάνε! Δηλαδή υπερασπίζεται με φανατισμό τους γαλάζιους και πράσινους πελατειακούς διορισμούς!

Μοιάζει εντυπωσιακό και παράλογο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε. Δεν είναι, όμως, καθόλου αφύσικο. Η κρίση και οι πιέσεις της τρόικας έχουν μπερδέψει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, γιατί ξαφνικά βρεθήκαμε σ’ ένα περιβάλλον αχαρτογράφητο – όπως συχνά λέγεται. Ένα περιβάλλον που ανέστειλε συνήθειες δεκαετιών και είναι φυσικό να μη μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε τη συγκυρία. Αλλά υπάρχει και το άλλο. Τέσσερα χρόνια δεν αρκούν για να συνειδητοποιήσουμε ότι το βόλεμα στο δημόσιο δεν είναι η λύση. Χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να μπει στη καθημερινότητα μας ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης της ζωής. Όπως για παράδειγμα ότι το δημόσιο δεν ασκεί εξουσία, αλλά προσφέρει υπηρεσίες.

Υπάρχει, όμως, και μια ακόμη πλευρά του θέματος που αποφεύγουμε να συζητήσουμε. Όσο το δημόσιο διευρυνόταν και γινόταν όλο και πιο αχανές, οι διορισμοί και τα ρουσφέτια έπαψαν να προέρχονται αποκλειστικά από τα πολιτικά κόμματα της εξουσίας. Σιγά-σιγά όλο και περισσότεροι βολεύονταν στο απάγκιο του δημοσίου από τους ήδη υπηρετούντες, απ’ τους λοχίες του συστήματος, που είχαν ή εύρισκαν τη σχετική αρμοδιότητα. Πρόκειται για τα λαϊκά ρουσφέτια, που η συνενοχή μας αρνείται να τα παραδεχθεί κι έτσι επιλέγουμε να κρύβουμε κάτω απ’ το χαλί τις μικρές μας ανομίες. Το χαλί έχει και όνομα, το αποκαλούμε «λαό». Μια ιερή λέξη που ποτέ κανείς δεν μπορεί να της εναντιωθεί. Μόνο που όταν οι μικρές μας ανομίες συσσωρευτούν δημιουργούν έναν γίγαντα, που βγαίνει απ’ το χαλί και κανείς πια δεν μπορεί εύκολα να τον ελέγξει. Η ατομική ευθύνη χάνεται μέσα στην ανωνυμία της συλλογικής κι έτσι ο καθένας μας ξεχωριστά, εύκολα αποποιείται τη μικρή του συμμετοχή. Και τώρα που αλλάζει το τοπίο και άτσαλα αναδιαρθρώνεται το δημόσιο, είναι μεγάλο το μερίδιο των συμπολιτών μας που κάτι χάνει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr