Τζίνα Δαβιλά

Σε τούτη τη ζωή ή γεννιέσαι ή δεν γεννιέσαι. Σαν τις δώδεκα μοίρες που επισκέπτονται το νεογέννητο για να το γεμίσουν ευχές. Άλλοτε είναι στις καλές τους και το κάνουν γενναιόδωρο, έξυπνο, καλόψυχο, συμπονετικό και υγιές και άλλοτε που είναι στις κακές τους, το φορτώνουν με χίλια δυο στραβά. Γκρίνια, μιζέρια, κακία, καχεκτικότητα, δολιότητα, τσιγκουνιά. Στην τσέπη και στα συναισθήματα.

Πρέπει να χεις μάνα μάγκα, πατέρα ακόμα πιο μάγκα και να γουστάρεις και συ να είσαι μάγκας. Να έχεις το φιρμάνι του περήφανου, του δυνατού και γενναίου. Γενναίος και σπουδαίος είναι κι αυτός που δεν έχει το περιβάλλον, αλλά προσπαθεί να το δημιουργήσει.

Με κούρασαν οι αξόδευτοι. Στα πολλά ή λίγα χρήματα μέχρι στο φιλί, στην αγκαλιά, στην αγάπη. Κάποιος μού ΄χε πει να προσέχω τα χείλη των ανθρώπων. «Αν μεγαλώνοντας στενεύουν, είναι από την τσιγκουνιά τους. Αν μεγαλώνοντας χοντραίνουν, έχουν μεγάλη καρδιά». Δε θέλω να μπει η σκέψη σε καλούπι, αλλά να… ώρες-ώρες θαρρώ πως είχε δίκιο εκείνος ο άνθρωπος. Αν σε όλο αυτό προσθέσεις και το βλέμμα του καχύποπτου, τρέξε μακριά. Αν δεν θες να κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Σφιγμένα χείλη, μίζερο συναίσθημα. Φοβισμένο αγρίμι. Εγωισμός, σκληρό βλέμμα, μαύρη διάθεση, χωρίς μπέσα άνθρωπος. Σιγά τον άνθρωπο! Στη δική μου λογική ο άνθρωπος είναι γεμάτος, πλεονάζει η διάθεση, δεν μπαίνει σε ζύγια και δεν μετριέται με μεζούρες. Ο άλλος είναι λύκος μοναχός. Ξεχασμένος, τρομακτικός και μελαγχολικός. Βλέμμα απειλής. Και βεβαιότητα πως δεν θα πεινάσει. Ο πεινασμένος από αγάπη. Από το συναίσθημα που δεν έμαθε να δουλεύει. Και όλο πιο καχεκτικός, πιο σκοτεινός, πιο κακομοίρης.

Ευτυχώς πια τους αναγνωρίζω. Οι ίδιοι κοιμούνται όρθιοι, δεν έχουν πάρει είδηση τι τους συμβαίνει, απλώς θωπεύουν τους εαυτούς τους ότι οι άλλοι είναι οι ιδιοτελείς. Ή και να ξέρουν τι συμβαίνει, βολεύονται να πιστεύουν πως είναι εκείνοι τα θύματα και όλοι οι άλλοι θύτες. Παλιά τους έδινα ευκαιρίες, τώρα ούτε μισή. Ούτε στον εαυτό μου δεν δίνω ευκαιρία πια για να επαναλάβει τα ίδια λάθη. Ακόμα και την ίδια επιείκεια στους αξόδευτους, δεν θέλω να την έχω. Δεν έχει νόημα. Θέλω τους ψηλωμένους στο νου, στην ψυχούλα, στο χαμόγελο, στην καθαρή ματιά.

Παλιά θα σε λυπόμουν, αξόδευτε. Τώρα λυπάμαι τον εαυτό μου, αν θα σου δώσω χώρο στην καθημερινότητά μου. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Σαν τον λύκο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και δυστυχώς… «Δεύτερη ζωή δεν έχει…» λέει ο ένας ποιητής. Και επειδή είμαι Καβαφική μέχρι το μεδούλι… τουλάχιστον δεν θα την εξευτελίσω.