Αν και ο Λάερτης δηλώνει Αλβανός – όχι Βορειοηπειρώτης- που γεννήθηκε από Αλβανό πατέρα και Ελληνίδα κομουνίστρια μάνα, εντούτοις ως προσκεκλημένος στον ΣΚΑΪ δεν χρησιμοποίησε ούτε μία φορά την προσωπική του εμπειρία στο «Χυτήριο» ως θύμα της Χ.Α., αλλά επικεντρώθηκε στην εξαιρετικά σπουδαία τοποθέτηση, για τα προσωπικά μου δεδομένα: στην έννοια του ελληνικού πατριωτισμού. Θα μπορούσε να μιλήσει για τον εαυτό του κατακραυγάζοντας την οργάνωση που η «αφελής δημοκρατία» μας της έδωσε το δικαίωμα να μπει στο Κοινοβούλιο. Αντί, λοιπόν, να χρησιμοποιήσει το βήμα που του έδωσαν για να εξάρει εαυτόν, προτίμησε να μιλήσει για τον πατριωτισμό του Έλληνα.

Από την άλλη πλευρά ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο άνθρωπος με την αστική νοοτροπία ελαχίστων στην Ελλάδα και με το κοφτερό μυαλό, με την απίθανη δηκτικότητα και την αντιπάθειά του σε όλα τα λαμόγια, ειρωνεύτηκε τον Πρετεντέρη. «Μένω έκπληκτος…» του είπε για να του εξηγήσει εν συνεχεία πως αστειεύεται.

Θέλω να εστιάσω στην έννοια του πατριωτισμού που ο κάθε πικραμένος χρησιμοποιεί για να δηλώσει ό,τι θέλει να πιστεύει πως είναι και τελικά δεν είναι. Η λέξη «Έλληνας» από μόνη της έχει τεράστια αξία, αρκεί αυτός που τη χρησιμοποιεί να έχει πάει δυο βήματα παρακάτω τη σκέψη του και τα διαβάσματά του. Ο Γιάννης Ρίτσος συμβούλευε τον Πέρση ποιητή Φερεϋντούν Φαριάντ -που ο δεύτερος μετάφρασε τα Άπαντα του Ρίτσου στην περσική γλώσσα- να δηλώνει με υπερηφάνεια πως είναι Πέρσης. Εκείνος, όμως, όταν έλεγε πως ήταν Έλληνας -είχε πάρει ελληνική υπηκοότητα- αισθανόταν καλύτερα. «Γιατί ο Γιάννης Ρίτσος μού έμαθε πως Έλληνας δεν είναι αυτός που ζει μέσα στα σύνορα που έχουν χαράξει οι κυβερνήτες του κόσμου. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που αγαπά την ειρήνη, τα γράμματα, τους ανθρώπους και, πάνω απ’ όλα, σέβεται την ιστορία και τη θρησκεία του κάθε λαού. Η έννοια αυτή ονομάζεται ελληνισμός και είναι συνώνυμη του πολιτισμού».

Η έννοια της πατρίδας δεν είναι το βουτυράκι πολυτελείας για το πρωινό μας. Είναι πολλά περισσότερα και ακόμα σοβαρότερα. Είναι η γλώσσα που γεννά τον ήχο, την έννοια και το συναίσθημα. Είναι τα αναγνώσματα που σε κάνουν να δακρύζεις από τη συνειδητοποίηση της μικρότητάς σου. Είναι η ψυχή που εκλύεται από αυτόν που ενώ τον έχεις στο φτύσιμο, σου αποδεικνύει την ωριμότητά του και σε αποστομώνει. Είναι η σοφία που κουβαλά όποιος έχει κοινωνήσει τη γραμματεία τούτου του τόπου στην πολυτονική γραφή. Τότε μιλάς για πατρίδα, για εθνικό, για αξία. Ο ξεριζωμός από την πατρίδα σου ξεκινά, όταν πιστέψεις ότι οι άλλοι σού χρωστούν επειδή σε βλέπεις ως κέντρο και άξονα του κόσμου. Και είσαι τραγικά ανίδεος. Ο Έλληνας πατριώτης μιλά λίγο και κάνει πολλά.

Βάστα, φίλε μου. Θυμήσου το «γνώθι σαυτόν» και τα ξανασυζητάμε.

Πρώτη δημοσίευση στο protagon.gr