Και κάπως έτσι, εκεί που όλα ρέουν ομαλώς βρίσκεσαι χωμένος στα πιο κρυφά μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής. Εκεί που τα δάκρυα είναι η μόνη λογική αντίδραση. Εκεί όπου γελάς, αλλά ξέρεις ότι κλαις. Εκεί που άπλα αιμορραγείς σε κάθε σου βήμα. Κάπως έτσι αρχίζουν όλα. Αρχικά ενθουσιασμός. Είτε είναι η πρώτη φορά, είτε η δεύτερη, είτε η πολλοστή, ο ενθουσιασμός είναι ο ίδιος. Ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο κ φωτίζεται το δικό σου προσωπικό σύμπαν.Μετά σαν άλλος μολυβένιος στρατιώτης, σαν ένα άλλο αθεράπευτα ερωτευμένο με την ιδέα του έρωτα αηδόνι θυσιάζεσαι. Τραγουδάς και αιμορραγείς. Τρυπάς την καρδιά σου στα αγκάθια όλο το βράδυ όλο και πιο βαθιά. Ξεχνάς τον πόνο. Θυμάσαι μόνο την αγάπη. Το τριαντάφυλλό σου που θα μοιράσει ευτυχία. Η θυσία για την υπέρτατη αξία. Τραγουδάς! Το πιο όμορφο νανούρισμα που γράφτηκε ποτέ. Στροβιλίζεσαι στους ήχους. Χάνεσαι στην μελωδία. Μεθάς με τις ιδέες. Ερωτοτροπείς αδιάκοπα με κάθε ηδονή. Η μέρα σε βρίσκει κατάκοπο. Όλο το αίμα σου έχει στραγγίξει πάνω σε ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Δεν σε νοιάζει. Έδωσες χρώμα. Του έδωσες ζωή και κυρίως δίνεις ζωή στον έρωτα.

Ξεπερνάς τις δυνάμεις σου υπνωτισμένο αηδόνι. Και τότε μέσα στην φάση του απόλυτου ονείρου, της απόλυτης ζάλης και μέθης έρχεται η γείωση. Σαν ένας άλλος φοιτητής, ανώριμα και επιφανειακά ερωτευμένος, πετά το τριαντάφυλλο. Δεν τον ενδιέφερε. Αφήνεσαι, μη μπορώντας να αντισταθείς, μη διαθέτοντας τις δυνάμεις να τον σταματήσεις. Τραβά και ξεριζώνει κάθε του πέταλο. Λαβώνει κομμάτια της ψυχής σου. Μένεις εκεί. Λες «Όχι! Δεν μπορεί! Πού είναι ο έρωτας;!». Κι όμως, εκείνος συνεχίζει…

Πλέον γνωρίζεις. Θα σε ξεγυμνώσει, θα χάσεις κάθε ίχνος αυτοσεβασμού, θα δεις κάθε σου προσπάθεια να ναυαγεί. Και πάλι ανήμπορο δεν μπορείς να φωνάξεις. Έξαλλου τι να πεις; Οι άνθρωποι έχουν μάθει να ακούν μόνο την λογική. Νοιώθεις μόνο μια πίκρα. Περίεργη πίκρα. Για τον χρόνο που διέθεσες, για τα όνειρα που γκρεμίστηκαν, για το τραγούδι σου που φαντάζει λογικό μόνο στα αυτιά ενός τρελού.

Τώρα το τριαντάφυλλό σου, αηδόνι, βρίσκεται σε κάποιο δρόμο. Πληγωμένο, στραπατσαρισμένο, ποδοπατημένο. Όμως δυνατό. Κάποιος γι’ αυτό τραγούδησε ένα ολόκληρο βράδυ. Έσταξε στάλα-στάλα το αίμα του για να του δώσει χρώμα… Αλλά και πάλι το μόνο που σκέφτεσαι είναι τα δάκρυα που αναβλύζουν καυτά από τα μάτια σου. Βρέχουν τις φτερούγες σου, αδυνατείς να πετάξεις. Νιώθεις ότι κολλάς στο έδαφος… Τελικά είναι «μυστήρια η χώρα των δακρύων»!

Μαρίνα-Μαρία Βασιλείου