Νομίζετε πως δεν τα ξέρω; Θα σας τα πω λοιπόν για να μην έχετε αμφιβολία: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το μεγαλύτερο θέαμα στον κόσμο. Έγιναν έτσι, γιγαντώθηκαν, από την στιγμή που το κεφάλαιο διέγνωσε τις δυνατότητες εξέλιξής τους, έτσι ώστε σήμερα να είναι η μεγαλύτερη ίσως μηχανή παραγωγής χρημάτων: εργολαβίες και έργα, τηλεοπτικά και άλλα δικαιώματα μετάδοσης, δικαίωμα χρήσης των Ολυμπιακών κύκλων, χορηγοί, αθλητικά όργανα και άλλα είδη, μόδα, ένας ολόκληρος κόσμος που περιστρέφεται γύρω απ’ αυτούς. Κι επειδή όπου χρήμα και “βιομηχανία” υπάρχει και η βιομηχανία παραγωγής υπεραθλητών, επαγγελματιών του είδους, των αστέρων ενός έτσι κι αλλοιώς “star system”, με ομάδες γιατρών, προπονητών, φυσιοθεραπευτών, ψυχολόγων, χορηγών να τους περιστοιχίζουν. Κοντά σ΄αυτούς και στο κυνήγι του χρυσού μεταλλίου έρχεται και η διαφθορά, η δωροδοκία και το ντόπινγκ. Τέλος, μια και τα μάτια όλου του κόσμου είναι στραμμένα απάνω τους οι Ολυμπιακοί από την εποχή του ψυχρού πολέμου (που δεν φαίνεται νά ‘χει τελειώσει) έχουν αποτελέσει ιδανικό τόπο για πολιτικές αντιπαραθέσεις και την προβολή διαφόρων άλλων αιτημάτων που κι αυτά δεν είναι χωρίς το πολιτικό τους στοιχείο, έστω κι αν αυτό δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως.

Τα αράδιασα έτσι χύμα και βιαστικά για να δείτε πως έχω γνώση. Εγώ όμως, σαν βλέπω το χαμόγελο του νικητή -εκείνο το χαμόγελο που πάει απο το ένα αυτί ως το άλλο- τα μάτια που λάμπουν γεμάτα χαρά και δάκρυα, ξέρω πως αυτά δεν είναι για τα χρήματα που ίσως κερδίσουν, δεν είναι επειδή ίσως γίνουν πλουσιότεροι με τα συμβόλαια που μπορεί να υπογράψουν. Είναι γέλια και δάκρυα χαράς γιατί είναι αθλητές και νίκησαν στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός. Είναι γιατί αισθάνονται πόσο μεγάλη είναι η τιμή να φορούν ένα μετάλλιο στο στήθος, είναι για την οικογένεια και τους φίλους που τους παρακολουθούν. Κι είναι και οι άλλοι, ας μην ξεχνάμε, αυτοί που μετέχουν χωρίς ελπίδες διάκρισης είν’ εκεί για την χαρά και την τιμή της συμμετοχής.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, -αν χρειάζεται η άδειά σας- να παραμείνω ρομαντικός και αισιόδοξος και να πιστεύω πως εκείνο το αθάνατο “Αρχαίο Πνεύμα” ζει ακόμα, μια σπίθα του έστω, βαθειά κάτω από την λάμψη των χρημάτων που καλύπτουν την επιφάνεια. Κι επιτρέψτε μου να πω: Αφήστε ήσυχους τους Ολυμπιακούς Αγώνες! Κι εσείς ηγέτες κρατών που τους μποϋκοτάρετε σε κάθε ευκαιρία πηγαίνετε αλλού να αντιπαρατεθείτε για τα πετρέλαια, για τον γεωπολιτικό έλεγχο κάποιας περιοχής, για ανθρώπινα δικαιώματα που εσείς πρώτοι καταπατάτε στις χώρες σας.

Do you think I don’t know? Well, I will tell you, so there’s no doubt that I do: The Olympic Games are the greatest show, the biggest spectacle on earth. They gradually became so from the moment the international capital foresaw their potential, in such a way that today the Olympics are one of the biggest money making machines in the world: construction, TV and other broadcasting rights, use of the Olympic circles rights, sponsors, industry of sports equipment and instruments, fashion. And since were there is money there is industry there is the industry that produces professional super-athletes, surrounded by teams of trainers, coaches, doctors of all kinds, psychotherapists and sponsors. Following the chase for Olympic gold there come corruption, bribery, doping. Last but not least, since the eyes of the world are focused on them since the time of the Cold War (that seems to still be on), the Olympics have become the ideal stage for political confrontation and for the promotion of all kinds of causes relevant or not so much so to the Games, which also are not without political significance even though not so obvious at first glance.

I poured it out to show you that I am aware of the facts. But I, when I see the smile of the winner -that smile that goes from ear to ear- when I see the eyes shining with happiness and tears I know that it is not because of some money they will make, some contracts they may sign. They are smiles and tears of joy because they have won in the greatest sports event of them all, from pride and honor for wearing a medal on their chest, for their families and friends who are watching. And then, there are the others, let’s not forget the many others, who participate without any chance of distinction but only for the joy and honor of participating.

Allow me then to remain a romantic and an optimist. To believe that the spark of that “Immortal Ancient Spirit” of the Olympic Hymn is still alive, even though buried deep under the glittering surface of money. And allow me to say: Hands off the Olympic Games! And you, leaders of nations, that miss no chance to boycott them go find some other place for your confrontations about oil, geopolitical control and the promotion of human rights that you yourselves suppress in your own countries.