Κάποτε ένας παππούς φεύγοντας από τη ζωή μού τόνισε: «ποτέ μην περιμένεις την δικαίωση, θα δυστυχήσεις». 

Έτσι κι εγώ έμαθα να πορεύομαι με την παροιμία «κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό».

Μέχρι που τα τετράποδα μου μού υπενθυμίζουν πως το ευχαριστώ μπορεί να μην έχει λόγια, αλλά να βρίσκεται σε ένα βαθύ, υγρό βλέμμα, σε αυτιά που τεντώνονται πίσω σαν να είναι ο πήγασος, με ουρές που κινούνται πέρα-δώθε ασταμάτητα και παριστάνουν τον φυσικό ανεμιστήρα. Και με μια αγκαλιά γύρω από τα πόδια μου, όταν με βλέπουν να επιστρέφω σπίτι. Ή όταν τους γεμίζω με νερό το δοχείο τους ή φαγητό. Έτσι, βρήκα τον αντίποδα στην ανθρώπινη… λησμονιά. Άλλωστε ό,τι κάνουμε για τους άλλους, εμάς πρωτίστως ικανοποιεί. Ό,τι δεν βρίσκουμε στην ανθρώπινη εκδοχή, η φύση το παρέχει γενναιόδωρα. Σαν ετούτη την αγκαλιά που δίνει ο χιμπατζάκος στην Jane Goodall ευχαριστώντας την που τον επανέφερε στο φυσικό του περιβάλλον.