Γιάννης Καραχισαρίδης

Από τη μια οι διοικητικοί υπάλληλοι με την υποστήριξη των πρυτάνεων και από την άλλη το υπουργείο παιδείας που – όπως λέει – εκτελεί εντολές του μνημονίου. Ας δούμε τα επιχειρήματα. Οι υπάλληλοι και οι πρυτάνεις ισχυρίζονται ότι κανείς δε περισσεύει. Κι έχουν δίκιο, γιατί με βάση το υπάρχον οργανόγραμμα των πανεπιστημίων, εμφανίζονται μάλιστα πλήθος κενών θέσεων.

Από την άλλη το υπουργείο παιδείας ισχυρίζεται ότι εκτελεί υποχρεώσεις, που απορρέουν απ’ το μνημόνιο, πράγμα που σημαίνει ότι αν εξέλιπε αυτή η υποχρέωση, μάλλον δε θα προχωρούσε στις αξιολογήσεις και τις διαθεσιμότητες. Οπότε ο άλλος πόλος της σύγκρουσης, δυστυχώς, μετατίθεται. Το υπουργείο αυτοαναγορεύτηκε ήδη σε Πόντιο Πιλάτο. Δεν νίπτει τας χείρας. Οι πράξεις του όμως εκπορεύονται από δυσάρεστες υποχρεώσεις. Οπότε το υπουργείο, αυτοδίκαια, βγαίνει απ’ το κάδρο. Κι έτσι αντίπαλοι αναγορεύονται από τη μια η τρόικα, που επιθυμεί τις απολύσεις και από την άλλη οι δημόσιοι υπάλληλοι με τη υποστήριξη πρυτάνεων, που δηλώνουν ότι έστω κι ένας αν απολυθεί τα πανεπιστήμια δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν.

Και μένει να δούμε ποιος έχει δίκιο, οι υπάλληλοι ή η τρόικα; Αν αποδεχθούμε ότι η διοικητική δομή και οι υπηρεσίες του πανεπιστημίου πρέπει να στηρίζονται σ’ ένα οργανόγραμμα, που να είναι εργαλείο κατά της ανεργίας, τότε έχουν δίκιο οι απεργούντες. Μήπως όμως θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι τα πανεπιστήμια δεν ιδρύθηκαν για να καταπολεμήσουν την ανεργία, αλλά για να υπηρετούν την εκπαίδευση; Αν ναι θα πρέπει το οργανόγραμμα τους να προσανατολιστεί προς αυτή τη κατεύθυνση. Και τότε ενδεχομένως να αποδειχθεί ότι οι διοικητικοί υπάλληλοι είναι περισσότεροι απ’ τους απαραίτητους.

Οι υπάλληλοι και οι πρυτάνεις αν ήθελαν να υποστηρίξουν με πειθώ τη θέση τους, θα έπρεπε πρώτοι να αποδείξουν στη κοινωνία, ότι οι δεκάδες διευθύνσεις και υποδιευθύνσεις που συνιστούν διοικητικά τα πανεπιστήμια, είναι απολύτως απαραίτητες – όλες ανεξαιρέτως – για τη βέλτιστη λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Και θα έπρεπε επίσης πρώτοι να αποδείξουν ότι ο καθένας τους έχει τα κατάλληλα προσόντα για να υπηρετεί τη παιδεία. Αν το είχαν κάνει θα προλάβαιναν και τις όποιες αδικίες.

Δυστυχώς όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έκαναν. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν παλεύουν προς όφελος του πανεπιστημίου και του δημοσίου συμφέροντος, αλλά προς όφελος της προσωπικής τους διασφάλισης. Απέμειναν να φωνασκούν για το δικαίωμα της εργασίας και της απεργίας. Προφανώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι εργοδότες τους είναι οι φοιτητές. Και στη περίπτωση μας οι εργοδότες βρίσκονται σε πιο δεινή θέση απ’ τους εργαζόμενους. Κατά τα άλλα είναι πικρό κάποιος να χάνει τη δουλειά του, αλλά πιο πικρό είναι να αποκτά κανείς μια δουλειά εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr