«ἐσένα σοῦ χρειάζεται μία ἑβδομάδα διακοπές χωρίς τηλέφωνο, ὑπολογιστή, ρεῦμα γενικά. Σέ ἕνα ἑρημικό νησί, μέ μικρή παρέα, πολύ ἀλκοόλ, λίγο φαγητό, πολλή μουσική».

Φαντάσου το! Δεν είναι ό,τι πρέπει; Δεν είναι ό,τι σου χρειάζεται; Μακριά από τις ειδήσεις, τους τρελλάρες του κοινοβουλίου που δεν βγάζεις μαζί τους άκρη, τους καταπονημένους της καθημερινότητας, τους παλαβούς στους δρόμους, τους αυθάδεις, τους αγενείς, τους μουρτζούφληδες, τους μυστήριους, τους κουτσομπόληδες, τους φωνακλάδες, τους παράλογους, τους κακότροπους, τους αισιόδοξους, τους βλαμμένους, τους νάρκισσους, τους θαθατζήδες, τους κομπλεξικούς, τους νευρικούς, τους μπαταχτσήδες, τους ελεεινούς. Να φορτίσεις μπαταρίες, να ξανανοιώσεις ανέμελα, να θυμηθείς πώς ήσουν πριν από δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια. Έστω και αν ήσουν από εκείνους που έπεσαν στην παγίδα του νεοπλουτισμού και του Life-style. Του Κωστόπουλου και του Nitro-κατατρεγμένου που ΚΛΙΚάρε μόνο στην παραλιακή και με ξεσκέπαστο αυτοκίνητο για να ανεμίζεις την φάτσα σου. Έστω και αν είσαι από αυτούς που φόρεσαν τα μεταξωτά βρακιά, χωρίς να διαθέτουν τους επιδέξιους κώλους.

Το κάνεις; Ρισκάρεις; Ρισκάρεις να ζήσεις εκτός ρεύματος, εκτός υπολογιστή, εκτός κίνησης, εκτός κόσμου, με όλα τα εκτός… και με πολλά εντός που σε φορτσάρουν, άνθρωπε, για την ηρεμία και τη γαλήνη σου; Αν το κάνεις, έλα να μου δείξεις μετά το δρόμο, για να βρω δύναμη για την δική μου απομόνωση. Για εκείνη την «ἑβδομάδα διακοπές χωρίς τηλέφωνο, ὑπολογιστή, ρεῦμα γενικά. Σέ ἕνα ἑρημικό νησί, μέ μικρή παρέα, πολύ ἀλκοόλ, λίγο φαγητό, πολλή μουσική».

επικοινωνήστε: [email protected]