Σήμερα ήταν μια εξαιρετικά άσχημη μέρα λόγω οικονομικών δυσχερειών. Πολύ άσχημη. Έτρεχα κυνηγώντας αυτά που ποτέ μου δεν έμαθα να τα χειρίζομαι σωστά. Αυτά που δεν τα έμαθα επειδή ποτέ δεν με ενδιέφεραν, επειδή πάντα που αρκούσε να έχω εξασφαλίσει τα απολύτως αναγκαία. Τα ακριβά αυτοκίνητα και οι πισίνες ποτέ δεν με τράβηξαν. Ούτε οι ακριβοί πίνακες. Ούτε τα σπίτια. Ούτε, ούτε, ούτε. Περιουσία μου ήταν πάντα
και είναι τα βιβλία μου, η όμορφη γη, λίγοι υπέροχοι άνθρωποι που γνώρισα, κάποιοι αγώνες που πήρα μέρος ως δευτεροαγωνιστής. Το παραπάνω ποτέ μου δεν το πόθησα. Eπειδή το παραπάνω σκοτώνει το μοναδικό αγαθό που έρχεται, στην κλίμακα των δικών μου αξιών, δεύτερο μετά τη ζωή: τον απλήρωτο, έξω από συναλλαγές και χρηματισμούς Χρόνο.

Τον αργό χρόνο που στη διάρκειά του χτίζει κανείς ιστορίες. Τον χρόνο που χρειάζεται για να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι τολμηρές υποθέσεις εργασίας για τη ζωή. Τον καθημερινό χρόνο που διδάσκει το επιούσιο μάθημα: πώς να παραμένεις άνθρωπος. Τον χρόνο που στη διάρκειά του μπορείς να μεγαλώσεις τα ποσοστά της διαθέσιμης ελευθερίας σου. Τον χρόνο που προσπαθείς να κάνεις κάτι μικρό για τους άλλους. Τον χρόνο του έρωτα και της κάθε μικρής αχρημάτιστης χαράς. Αυτόν τον σπάνιο χρόνο.

Εγκατέλειψα πολλές δουλειές στη ζωή μου, επειδή δεν μου “κατέβαλαν” τον αναγκαίο Χρόνο. Με πλήρωναν με καλά λεφτά, αλλά με την προϋπόθεση να μου “ληστεύουν” τον χρόνο. Σε όλη μου τη ζωή ο χρόνος αποτελούσε την πρώτη μου προτεραιότητα. Σε όλη μου τη ζωή αγωνίστηκα να εξασφαλίσω απλήρωτο χρόνο, χρόνο, χρόνο. Σε γενικές γραμμές το κατάφερα.

Για πρώτη φορά αυτή η προτεραιότητα κινδυνεύει σοβαρά. Για πρώτη φορά στη ζωή μου η αγωνία για την επιβίωση φαίνεται να νικάει στα σημεία τον αγώνα για τον Χρόνο. Όλες οι βεβαιότητες που είχα εξασφαλίσει χάρη στην επιμονή μου να ζω με τα απολύτως αναγκαία, όλες οι βεβαιότητες που εκπορεύονταν από την πεποίθηση ότι «εμένα δεν νοιάζει ο υπόλοιπος κόσμος που τρέχει τρελαμένος για περισσότερα λεφτά, εγώ δεν είμαι καταναλωτικό ζώο, εγώ δεν χρειάζομαι τις μεζονέτες τους και τις υστερικές τους shop therapies», τώρα έχουν εξασθενίσει σοβαρά. Θέλω να πω: οι μικρές αχρημάτιστες χαρές που είχα εξασφαλίσει, τα μικρά αναγκαία ταξίδια, οι μικροί όμορφοι έρωτες, τα βιβλία, οι τέχνες, τα νησιά, ακόμα και η πολύτιμη ρακή μου, όλα τώρα κινδυνεύουν.

Επειδή για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποιώ ότι, για να εξασφαλίσω αυτά τα αναγκαία με τα οποία έζησα ως τώρα, χρειάζεται να πληρώσω, έστω και με καθυστέρηση χρόνων, το ληστρικό αντίτιμο, που επιμελώς απέφυγα όλη μου τη ζωή: να γίνω πιο πολύ δούλος στη μισθωμένη εργασία, πιο πολύ ανελεύθερος, πιο πολύ ανεκτικός στον κόσμο της αγοράς και άρα αγοραίος, πιο υποχωρητικός, πιο αναξιοπρεπής, κι ακόμα – τι παράξενο!– πιο νέος…

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, υποχρεώνομαι να αντιμετωπίσω τη δεινή πραγματικότητα: του απλήρωτου Χρόνου μου που απόκτησε ανυπολόγιστη αξία. Υποθέτω ότι στην ίδια θέση με μένα βρίσκονται κι άλλοι άνθρωποι. Όλοι εκείνοι που αγωνίζονται κάθε μέρα, με τον τρόπο του ο καθένας, για την Αλήθεια και την Ομορφιά. Θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Το ξέρω. Θα αγωνιστούμε και γι’ αυτό. Το ξέρω. Εμπρός στον κίνδυνο να μην έχουμε τρόπο να εξοφλήσουμε το γραμμάτιο του απλήρωτου Χρόνου μας, κάποιοι άνθρωποι κάπως, όπως γινόταν πάντα, δεν μπορεί, θ’ αντισταθούμε.
 

Άρης Μαραγκόπουλος