Ξέρετε τι λένε για τους Γιαννιώτες: “άνδρες με χαρακτήρα”. Γεννημένος στο Ροδοτόπι Ιωαννίνων το 1973 και στο κατακαλόκαιρο, ο Τάσος Νούσιας βάζει στοιχήματα με τον εαυτό του και τα κατακτά. Ή στοιχηματίζει απλώς με τα θέλω του κάθε φορά; Στα 40 του έχει διακριθεί στην εθνική ομάδα στίβου, είναι μηχανολόγος, έχει συνεργαστεί με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες και τις καλύτερες θεατρικές σκηνές της χώρας, μετρά αξιολογότατες τηλεοπτικές συνεργασίες, δικές του παραγωγές επίσης, μια σημαντική σχέση στη ζωή του που του έδωσε και την κόρη του. Κατ’ εμέ, ο Νούσιας είναι ένας από τους πιο καλλιεργημένους και έξυπνους ανθρώπους στο χώρο του. Και επιπλέον με αυτοπεποίθηση, αρχοντιά και σοβαρότητα.

“Έχω αδυναμία στην ιστορία με πολύ στοχευμένο τρόπο. Ο καθένας είναι καταδικασμένος να πεθάνει με μια έννοια σημειολογική και ουσιαστική. Η ιστορία είναι σημαντική καθώς δεν μπορεί αυτό το γένος να απεμπολήσει χιλιάδων χρόνων παρελθόν για μια κρίση. Σήμερα τρέχει πανικόβλητος. Πρέπει επαναπροσδιορίσουμε το ποιοι είμαστε, να ξαναδούμε στην ιστορία μας τις αρετές και κακίες που έχουμε και πατώντας γερά στα πόδια μας να δουλέψουμε υπέρ μας όσο γίνεται. Δεν πρέπει να αφήσουμε μέρα να περάσει ανεκμετάλλευτη με ηττοπάθεια και μικροπρέπεια.

Δεν υπάρχει μία αξία που πιστεύω, αλλά πολλές σε αυτό το έθνος-γένος. Υπάρχει η αξία του πνεύματος, των τεχνών, της επιστήμης, της αρχιτεκτονικής, της αισθητικής, της καλλιέργειας, της τιμής, της κοινωνικής συνοχής, της γλώσσας. Όλες είναι τεράστιες, διαχρονικές, κλασσικές και ενστερνιζόμενες από οποιοδήποτε λαό του κόσμου. Εμείς έχουμε αλληθωρίσει προς τα έξω για πολλά χρόνια και θάψαμε ηλιθιωδώς τις δικές μας αξίες.

Με συγκλόνισε η αλήθεια του «Μεγάλου μας Τσίρκου» για το ποιοι είμαστε, το τι αφήσαμε να πάθουμε, το ποιες αρετές κουβαλάμε. Επεδείξαμε μεγάλη ηττοπάθεια για πολλά χρόνια και επαναπαυθήκαμε στην ευρωστία του φτηνού σε όλα τα πράγματα, ακόμα και στην Τέχνη. Ως ηθοποιοί και γενικά καλλιτέχνες, οφείλουμε να προσδιορίζουμε το αντικείμενο μας και την στενή έννοια του όρου Τέχνη. Γιατί υποκρίνομαι-αποκρίνομαι; Επειδή θέλω και γω και οι άλλοι ηθοποιοί , θέλω να εκφράσω με σκέψεις και λόγια την διάνοια του θεατή και αυτό αφορά έναν κόσμο ολόκληρο. Πρέπει να ξαναβρεθούμε με τον κόσμο. Κάθε φορά σε κάθε παράσταση ο ηθοποιός ξεπερνά το κείμενο και επικοινωνεί με τον κόσμο, ζυμώνεται με το κάθε έργο. Αυτό έχει μοναδική αξία.

Δεν μπορώ να καταπιώ την μη αξιοπρέπεια, το μη ανάστημα, την μιζέρια. Το να βλέπω τον άλλο να σέρνεται σε βολευτικά- βουλευτικά παζάρια, να μην έχει ευθυκρισία, να μην αναλογίζεται τον καιρό που περνάει μέσα του. Αυτό με πικραίνει σε σχέση με τον καθημερινό, απλό κόσμο. Την βάση αυτού του κόσμου, εννοώ. Οι άλλοι που βολεύονται έχουν λύσει τα θέματά τους.

Ας ξαναβρούμε ποιοι είμαστε, ας επαναπροσδιορίσουμε ο καθένας την σχέση μας με αυτό που μας συνέχει ως λαό, ας κατανοήσουμε τι σημαίνει να είσαι Έλληνας. Συνειδητά απέχω από οποιαδήποτε πολιτική συνάφεια. Ο Έλληνας για πάρα πολλά χρόνια ήταν νεοδημοκράτης, πασοκτζής, ΚΚΕές , οποιοδήποτε πολιτικό ή κομματικό μόρφωμα υπήρχε και υπάρχει, χωρίς να είναι το κυριότερο: πολίτης και μάλιστα αυτεξούσιος. Σέρνεται αλληθωρίζοντας στο ευκαιριακό και εντελώς επίπλαστο βόλεμα. Είναι πολύ στενάχωρο αυτό για μένα, που αρνούμαι να μπω στα παιχνίδια της πολιτικής που εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα. Ένας ολόκληρος λαός με αυτόν τον πολιτισμό που έχει, σύρθηκε στο απόλυτα τίποτα.

Την κόρη μου την μεγαλώνω πρωτίστως με τον σεβασμό στον εαυτό της. Θα της δείξω κάποια πράγματα αφήνοντάς της την πρωτοβουλία να διαχειριστεί τον εαυτό της και ευελπιστώ να την κατευθύνω σωστά ώστε να μάθει να κρίνει, να λειτουργεί αυτενεργά σε ό,τι την ενδιαφέρει, να αναπτύξει την προσωπικότητά της. Είναι για μένα πολύ σημαντικό, να μην είναι το παιδί μου καπελωμένο από κανέναν. Πράγματα πολύ σημαντικά για όλους μας.

Όσοι ξεχνιόμαστε φταίμε. Δεν ήταν ποτέ καιρός για να ξεχνιόμαστε. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από εμάς ο καθένας. Ας επαναπροσδιορίσουμε την θέση μας και την αξιοπρέπεια μας στον κόσμο. Ας σταθούμε άξιοι σε αυτό που κουβαλάμε.

Νοιώθω κοινωνικά σαν να είμαστε ένα τεράστιο τσίρκο. Και εμείς ως ακροβάτες είμαστε διαταραγμένοι με πολλά φάουλ και πέναλτυ, με εξαρθρώσεις και διαστρέμματα. Καμωνόμαστε πως είμαστε τέλειοι, αλλά δεν μπορούμε να εκτελέσουμε σωστά ούτε μια άσκηση”.

Από το αρχείο των συνεντεύξεων στον “Παλμό 99.5” στις 6 Αυγούστου 2012.

Τζίνα Δαβιλά