Μια Ελληνίδα ηθοποιός, μιλώντας για την κρίση, θύμιζε ότι υπάρχουν άνθρωποι σε χειρότερη κατάσταση από τον καθένα μας, με περισσότερες δυσκολίες, σοβαρότερα προβλήματα και ότι η ενασχόληση της με τον εθελοντισμό τη βοήθησε να καταλάβει τη σημασία του να προσφέρεις και να εκτιμήσει τα θετικά που συμβαίνουν στη ζωή της.

Κάτι δημιούργησαν μέσα μου ετούτες οι δηλώσεις της. Είναι αυτό που μπορεί δυο λόγια ενός ανθρώπου να ανοίξουν ένα παράθυρο στο μυαλό σου. Δεν πέρασαν πολλές μέρες μέχρι που άρχισα να το ψάχνω. Δεν είχα αναλάβει ποτέ ως τότε εθελοντική δράση, ένιωθα ότι είχε έρθει η στιγμή.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο πληροφορίες, αποφάσισα να έρθω σε επικοινωνία με “το χαμόγελο του παιδιού”. Αρχικά πίστευα ότι η εθελοντική δραστηριότητα σε μια οργάνωση περιοριζόταν μόνο με χρηματική στήριξη, δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού το μυαλό μου. Ωστόσο, μια συνάντηση με τους υπεύθυνους με έκανε να ανακαλύψω πως υπάρχουν δεκάδες τρόποι να βοηθήσεις.

Σαν φοιτήτρια, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα ότι θα μπορούσα με αυτόν τον τρόπο να προσφέρω στο σύλλογο, βοηθώντας τα παιδιά στο διάβασμα. Έτσι λοιπόν, καθιέρωσα κάθε Τετάρτη και κάθε Σάββατο να βοηθάω μια μίνι τάξη 4 κοριτσιών δευτέρας Δημοτικού στα μαθήματά τους. Φυσικά, για να γίνει αυτό, συμμετείχα σε κάποια σεμινάρια που διοργανώνει ο Σύλλογος που στόχο έχουν να διδάξουν πως πρέπει να είναι η συμπεριφορά κάποιου που θα έρθει σε επαφή με τα παιδιά.

Έκτοτε, τα ραντεβού της Τετάρτης και του Σαββάτου αποτελούν για μένα το ομορφότερο δώρο που κάνω στον εαυτό μου. Το μόνο συναίσθημα που μπορεί να περιγράψει όσα βιώνει ένας εθελοντής στο Σύλλογο είναι η αγάπη. Δίνεις αγάπη και σου επιστρέφεται δεκαπλάσια. Δίνεις χαμόγελο και σκορπάς χαρά. Έρχεσαι σε επαφή με μικρούς ήρωες. Με παιδιά που έχουν αγωνιστεί μέχρι και για να ζήσουν. Μαθαίνουν να προσθέτουν 2+1, χωρίς δαχτυλάκια και ξεσπάνε σε χειροκροτήματα για το σπουδαίο κατόρθωμά τους. Τους φαίνεται παράδεισος ότι ξυπνάνε σε ένα σπίτι, ότι πηγαίνουν στο σχολείο τους, ότι περιβάλλονται από ανθρώπους που τα βοηθούν στις καθημερινές τους ανάγκες. Τελειώνει το μάθημα, και με βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη, σφίγγουν στην αγκαλιά τους τον εκάστοτε διδάσκοντα και λένε «μη φύγετε» ή ρωτούν με αγωνία «θα ξαναέρθετε ε;». Το τραγουδάκι και το αυτοκόλλητο που τους φύλαξες σαν έπαθλο στο τέλος του μαθήματος, είναι για αυτά σπουδαία ανταμοιβή.

Συναντάς, βέβαια, και παιδιά με μεγαλύτερες δυσκολίες. Κακοποιημένα ίσως; Δε θες να ξέρεις και δε ρωτάς. Αν τύχει και ακούσεις την ιστορία κάποιου τέτοιου παιδιού, την κρατάς φυλαγμένη μέσα σου και δε θες να τη μοιραστείς. Έχουν συνήθως ένα βλέμμα σκοτεινό, κρύβει πόνο, κρύβει ταλαιπωρία. Σε εμπιστεύονται πιο δύσκολα από τα υπόλοιπα παιδιά. Σαν τα αγκαλιάσεις, ενδεχομένως να απομακρυνθούν.

Φεύγοντας από εκεί, δάκρυα πάντα γεμίζουν τα μάτια μου. Για ώρες. Δε χρησιμοποιώ ποτέ συγκοινωνία για να φτάσω στο σπίτι μου. Πηγαίνω με τα πόδια. Θέλω λίγη ώρα να συνέλθω από τις εικόνες και τις στιγμές που κυριολεκτικά συνταράσσουν την ψυχή μου. Και κάθε φορά σκέφτομαι πόσο ευλογημένη είμαι για όλα αυτά που έχω και νιώθω απεριόριστη ευγνωμοσύνη, απέναντι στους υπεύθυνους του Συλλόγου, που με εμπιστεύτηκαν.

Κι εγώ κι εσύ βουλιάζουμε συχνά στον εγωισμό μας. Ίσως όχι εσκεμμένα, συχνά γκρινιάζουμε και μεμψιμοιρούμε για ότι δεν έχουμε. Θεωρούμε το δικό μας πρόβλημα το μεγαλύτερο στον κόσμο. «Περιμένουμε όλη τη βδομάδα για την Παρασκευή, όλη τη χρονιά για το καλοκαίρι, όλη τη ζωή για την ευτυχία», όπως λέει ένας αγαπημένος δάσκαλός μου. Μια ευτυχία που αν αναλογιστούμε τί υπάρχει γύρω μας, ίσως καταλάβουμε ότι δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Και δε διδάσκω αυτή τη στιγμή, είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που τον καταπίνει κατά καιρούς ο ατομοκεντρισμός, που πελαγώνει με μικρά προβλήματα, που ξεχνάει την ευλογία του να έχει κάποιος υγεία, οικογένεια, αγάπη.

Υπάρχει κόσμος που χρειάζεται τη στιγμή που θα σπαταλήσεις βυθίζοντας τον εαυτό σου στο άγχος της καθημερινότητας, στη μελαγχολία, στην απελπισία ή και στην απραξία. Υπάρχει κόσμος που χρειάζεται την αγάπη σου, το χαμόγελό σου, την πίστη σου ότι όλα θα γίνουν καλύτερα και την επιμονή σου να προσπαθείς και να αγωνίζεσαι. Δώσε τις στιγμές σου, σκόρπα την αγάπη σου!

Ξεκίνα από τώρα!

Πώς να κρυφτείς απ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!