Έκπληξη: η διεύθυνση της μικρής αίθουσας μουσικών παραστάσεων ‘Ρυθμός’ στην Ηλιούπολη, ανάμεσα σε διαφορετικό κατά ημέρα πρόγραμμα σύγχρονης ελληνικής μουσικής με επίσης σύγχρονους ερμηνευτές κλπ., αποφάσισε να ‘τρυπώσει’ μια βραδιά αφιερωμένη στον Νίκο Γούναρη. Το ‘τροβαδούρο της Αθήνας’, όπως είχαν χαρακτηρίσει οι κύκλοι του ελαφρού τραγουδιού την δεκαετία του 1950, λες και ο Νίκος Γούναρης δεν ακουγόταν στον Πειραιά, στην Δραπετσώνα, στο Κουτσουκάρι, στο ηρωϊκό Περιστέρι και στο Αιγάλεω Σίτι… Παρεμπιπτόντως, αυτό το ‘τροβαδούρος της Αθήνας’ ήταν ένας χαρακτηρισμός λίαν προβοκατόρικος, αφού έπρεπε να γίνεται ο διαχωρισμός με τους ρεμπέτες (χασικλήδες κατά την άποψη της μεγάλης Δανάης) του Π ε ι ρ α ι ά.

Εντούτοις, για να ξύσουμε κάποιες πολύ παλιές πληγές, αξίζει να καταθέσω την άποψη του μέγιστου ρεμπέτη Γιάννη Παπαϊωάννου για τον Γούναρη. Όταν τον άκουσε να τραγουδάει το κλασικό πλέον ‘Αυτός ο άλλος που σε πήρε από μένα/αυτός ο “άλλος / είν’ ευργέτης μου μεγάλος”, δήλωσε στους αποσβολωμένους δημοσιογράφους: «Ο Γούναρης είναι δικός μας». Βέβαια, αυτή την άποψη δεν τόλμησε να την επαναλάβει έτερος της κομπανίας του Πειραιά (Μπάτης, Αρτέμης, Μάρκος, Κερομύτης, Μητσάκης, Γενίτσαρης, Μπίνης, Χατζηχρήστος κλπ.), καθότι μόνο ο Παπαϊωάννου είχε ρίζες στην κανταδόρικη μουσική, τόσο οικεία στους λεγόμενους ‘αρχοντορεμπέτες’ που εντελώς πονηρά είχε βαφτίσει ο Σακελλάριος τους ερμηνευτές του ελαφρολαϊκού, που τραγουδούσαν συνοδεία κιθάρας και όχι (του ξορκισμένου) μπουζουκιού…

Αυτά βέβαια είναι πλέον Ιστορία. Το σήμερα, ήρθε όπως ήδη σημείωσα, με την παράσταση – έκπληξη στην Ηλιούπολη. Βραδιά Γούναρη, με ερμηνευτή ένα πολύ συμπαθή ερμηνευτή ονόματι Θάνο Πολύδωρα. Οφείλω να καταγράψω πως αν και…Πολύδωρας τα είπε με επάρκεια και χειροκροτήθηκε από ένα κοινό σαφέστατα τρίτης ηλικίας. Εντυπωσίασαν γηραιές κυρίες ντυμένες τα παλιομοδίτικα ταγέρ, που εμφανίστηκαν στην πλατεία μόλις αφαιρέθηκαν οι μαύρες βαριές γούνες… Οι κύριοι, σαφώς πιο λιτά ντυμένοι, έδειξαν να ρεμβάζουν με τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών του Σουγιούλ, του Γιαννακόπουλου, του Αττίκ, του Χαιρόπουλου, του Σακελλάριου, αυτού του πανέξυπνου Έλληνα, που προσπαθούσε να δείχνει μάγκας αλλά ‘δεν το είχε’ ο έρημος!

Ο Γιώργος Αρκουλής γεννήθηκε στον Πειραιά. Έχει υπηρετήσει την (αθλητική) δημοσιογραφία από το 1969 και έχει γράψει τα εξής βιβλία: 

 

10 μικροί μύθοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο 

Η αληθινή ιστορία του θρύλου 1925-1978 

Μεταξύ τιμής και ντροπής

Το Στάδιο Καραϊσκάκη αφηγείται 

Τριάντα χρόνια επαγγελματικό ποδόσφαιρο