Μου εξηγούσε ότι το όνομά της στη γλώσσα της πατρίδας της, το Ισραήλ, σημαίνει το πιο λαμπερό άστρο, πριν το φως του πρωινού.
Άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι δεμένες στα γήϊνα χρώματα των κεραμιδιών και στα βαθιά ξεκούραστα πράσινα των δασών τους.
Αυτά που μου είπε η Αyula για την Αθήνα τα γνώριζα, όμως, ήθελα να τα ακούσω από την αφήγηση ενός ξένου που προσγειώνεται στην πόλη με το αεροπλάνο.
Τα κοντινά νησάκια της μοιάζουν πετράδια σε υδάτινο κόσμημα. Τα χρώματα και το φως ορμάνε με δύναμη στα μάτια σου, όταν προσγειώνεσαι το πρωί στην Αθήνα.
Άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι δεμένες στα γήϊνα χρώματα των κεραμιδιών και στα βαθιά ξεκούραστα πράσινα των δασών τους.
Η Αθήνα στραφταλίζει στα λευκά της. Ανοιχτόχρωμα υλικά σε τοίχους και ταράτσες μεγεθύνουν τον καταρράκτη του φωτός.
Μετά είναι και τα μάρμαρα. Το πεντελικό μάρμαρο είναι μοναδικό υλικό. Ακόμα και τις βροχέρες μέρες γκριζάρει, αλλά δε σκυθρωπιάζει. Το πάνω στρώμα του είναι ημιδιαπερατό στο φως και παίζει με τη διαφάνεια. Αυτό ίσως δεν το παρατηρήσει εκείνη, αλλά εγώ έχω αφουγκραστεί τις ιστορίες που αφηγείται το μάρμαρο, όταν μεγάλοι μάστορες το πάλευαν με τα χέρια, πριν χιλιάδες χρόνια, και μπόρεσαν να περάσουν το φως της ζωής μέσα σε αγάλματα και κίονες.
Απαστράπτον επιθετικό λευκό που ηρεμεί δίπλα στο μπλε είναι η πρώτη εικόνα της Αθήνας που συναντάς.
Αυτή θες να κρατήσεις, γιατί η άλλη προσγείωση σου μες στην πόλη δεν είναι τόσο μαγική.´Οσο πλησιάζεις, θα βγαίνει μια άλλη εικόνα που βλέπουν μόνο αυτοί που τη ζούνε.
Και το λευκό σα να χει μείνει μόνο στα σύννεφα, όπου ανήκει, και δεν καταδέχτηκε να μπει στις γειτονιές μας.Το θυμάσαι, αν τύχει καμία φορά να μη βιάζεσαι και σηκώσεις το βλέμμα ψηλά στο βράχο της Ακρόπολης ή περνάς από τη συνοικία των θεών. Κι αυτό φευγαλέα, γιατί γρήγορα θα σε προσγειώσει το αχαμογέλαστο ύφος των ανθρώπων σε μια εποχή δοκιμασίας.
Στο αγαπημενο μου μέσο, το μετρό, παρατηρώ τα πρόσωπα των Αθηναίων .Τι κάνουν; Περιμένουν; Απογοητεύτηκαν; Αδιαφορούν;´Αραγε ελπίζουν;´Εχουν κλείσει τα μάτια στο φως; Δεν μπορώ εύκολα να καταλάβω, γιατί τα πρόσωπά τους, μου φαίνονται ανεξιχνίαστα.
Στη φαντασία μου, ανακατευόμαστε οι άνθρωποι με τα ανθρώπινα πλήθη του Γαίτη, που κοσμούν μια προθήκη στο σταθμό Λαρίσης σε λαμπρό κόκκινο. Σ’ένα σταθμό, που το φως της πόλης δεν περνάει κάτω, αλλά ψάχνω το φως των ανθρώπων.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
