Η πλατεία του χωριού κατάμεστη από κόσμο και αυτοκίνητα. Η όμορφη πλατεία μας, με έναν πλάτανο στην μέση, ο οποίος χρονολογείται από αρχαιοτάτων χρόνων, με τα καφενεία, το περίπτερο, το σιντριβάνι της και το καμπαναριό με την ξύλινη σκάλα, ένα όμορφο γραφικό ελληνικό χωριό. Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί έβγαιναν από την εκκλησία. Δεν προλάβαμε την λειτουργία… Ξαφνικά μαθαίνουμε πως η ταφή της θείας Βασιλικής θα γινόταν στο χωριό του άντρα της, στο Δρέπανο Αχαίας, εφόσον ήταν η τελευταία της επιθυμία. Δεν θυμάμαι να έχω πάει σε αυτό το μέρος.

 

 

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο του ξαδέρφου Αντώνη και ακολουθώντας το κονβόι ξεκινάμε για να συνοδεύσουμε την θεία στην τελευταία της κατοικία. Η διαδρομή από τον παλιό δρόμο, με κατεύθυνση την Πάτρα, μαγική. Προσπερνώντας ένα ένα τα χωριά, μες το πράσινο με θέα θάλασσα, σε κάνουν να αγαπήσεις από την αρχή την Πελοπόννησο. Λαμπίρι, Παναγοπούλα, Ροδινή. Με ανοιχτά τα παράθυρα παράλληλα με το ερκοντίσιον για να αντέξουμε την ζέστη, πλησιάζουμε και λίγο πριν την Πάτρα στρίβουμε προς τα αριστερά. Ένας δρόμος ελάχιστα ανηφορικός, γεμάτος ελιές, παλιά χωριάτικα σπίτια και πολλά ζικ ζακ. Ευθεία δεν θυμάμαι να συναντήσαμε. Κτήματα με παρατημένα αυτοκίνητα στην μέση, ψυχή στον δρόμο, μόνο κάτι αδέσποτα σκυλάκια. Χάσαμε τον δρόμο μας και σε ποιόν να απευθυνθούμε. Σαν από μηχανής θεός όμως, ξεπροβάλλει μπροστά μας ένα τούβλινο σπιτάκι με κοτούλες να κακαρίζουν δυνατά και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να κάνει τις καθιερωμένες του δουλειές. Ευγενικοί, μας δείχνουν τον δρόμο για το νεκροταφείο. Πάλι αργοπορημένοι κάναμε την εμφάνισή μας. Ο πατήρ ψέλνει τα τελευταία λόγια πριν ολοκληρωθεί η ταφή. Ο Θεός να αναπαύει την ψυχούλα της. Κάνουμε τον σταυρό μας ευλαβικά και μετά από την ενημέρωση του ευγενικού, ελαφρός μουσάτου, με κόκκινη μυτούλα από τα κρασάκια της περιοχής πατέρα για το ότι θα σερβιριστεί καφές στο πνευματικό κέντρο Δρεπάνου, συνεχίζουμε το μικρό μας ταξιδάκι.

 

Μετά από πέντε ολόκληρα λεπτά φτάνουμε σε ένα άνοιγμα του δρόμου, όπου βλέπουμε μια μεγάλη πανέμορφη εκκλησία, με θέα θάλασσα και απέναντι της ένα σχολείο, το δημοτικό σχολείο Δρεπάνου. Κόλλησε το βλέμμα μου. Πόσο καθαρό, περιποιημένο σχολείο, με φοίνικες και άλλα δενδρύλλια, μια αυλή χάρμα. Παρατηρώ την επιγραφή του σχολείου που είναι από ψηφιδωτά φτιαγμένη, στο χέρι, απεικονίζοντας μια κουκουβάγια, σύμβολο της Σοφίας και της εκπαίδευσης. Ακόμη και η επιγραφή του Νηπιαγωγείου είναι ψηφιδωτό. Τρία αρκουδάκια με κουβαδάκια στα χέρια «καλωσορίζουν» τους μικρούς μαθητές στην τάξη.

 

Σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Πόσο καλούς μαθητές να βγάζουν εδώ άραγε. Αντικρίζω το προαύλιο του σχολείου και με την φαντασία μου βλέπω μαθητές να λένε την προσευχή τους φωναχτά, με καμάρι, με φόντο την εκκλησία του χωριού. Θα κάνουν και γιορτές, θα μαζεύεται όλη η κοινότητα και θα κρατούν τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου. 

 

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πόση σημασία έχει η εκπαίδευση, η παιδεία. Δεν είναι λίγες οι ιστορίες που ακούμε καθημερινά για ημιμαθείς καθηγητές που δεν προσπαθούν καθόλου για την σωστή εκπαίδευση των μαθητών. Πόσο σημαντική είναι αυτή η «έλλειψη» γνώσεων και τι εγκλήματα τέτοιου είδους διαπράττονται καθημερινά σε αυτόν τον μικρόκοσμο που ονομάζουμε σχολείο. Λίαν επιεικώς απαράδεκτο! Πώς περιμένουμε να έχουν κοινωνική υπόληψη και καταξίωση οι Νεοέλληνες όταν δεν γνωρίζουν βασικά πράγματα για την ιστορία αυτού του τόπου. Πώς περιμένουμε να βάζουν κάθε έναν στην θέση του, όταν θα αραδιάζει ανακρίβειες και θα δημιουργεί καινούργιες «αλήθειες», που στο τέλος θα σφραγίζονται σαν αξιόπιστη πηγή. Όλα ξεκινούν από εκεί. Από την μόρφωση. Δεν λέω… τα πτυχία δεν κάνουν τον άνθρωπο, αλλά σίγουρα τον φτάνουν ένα σκαλί πιο πάνω στην πυραμίδα της ζωής. Τον κάνουν πιο ήρεμο, πιο έτοιμο να αντεπεξέλθει σε δύσκολες καταστάσεις, του προσφέρουν ένα είδος ποιότητας στην ζωή του, τον κάνουν να σκέφτεται πριν αποφασίσει. Το τι θα αποφασίσει, είναι ένα άλλο κεφάλαιο. 

 

Βρε τι σου είναι ο θαλασσινός αέρας… εγκεφαλική επαναφορά.