Καταλαβαίνεις πότε το έχεις παρακάνει με τις υποχρεώσεις που έχεις αναλάβει όταν η εβδομάδα σου έχει σταματήσει πλέον να έχει επτά ημέρες. Ώρες – ώρες ακόμα και τα Σαββατοκύριακα δε φαντάζουν ως πηγές χαλάρωσης και ανεμελιάς αλλά έχουν καταλήξει να είναι τόποι συγκέντρωσης όλων όσων μέσα στην εβδομάδα δεν έχουν προλάβει να πραγματοποιηθούν.
Ξεκινάς τη μέρα σου από πολύ νωρίς, με μία τσάντα στον ώμο που όσο περνούν οι ώρες γίνεται ακόμα πιο ασήκωτη και ένα πρόγραμμα τόσο βεβαρημένο που σε προκαλεί να γελάσεις δυνατά. Δεν είναι δυνατόν να τα προλάβω όλα, σκέφτεσαι. Τρως ακατάστατες ώρες, ό,τι να ‘ναι και όπως να ‘ναι, μετά βίας προφταίνεις. Οι λεπτοδείκτες προχωρούν αδίστακτα και όσο και αν επιθυμείς να τρέξεις και να κρυφτείς κάτω από τα σκεπάσματα σου, παρηγορείς τον εαυτό σου ότι αργά ή γρήγορα θα συμβεί κι αυτό. Η μέρα κάποτε τελειώνει, και εσύ μαζί της. Στέκεσαι στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο, εκείνο δεν έρχεται. Ζαρώνεις μέσα στη ζακέτα σου, λίγο η κούραση, λίγο ο αέρας, όσο να ‘ναι κρυώνεις λιγάκι. Εξαντλημένα κάνεις νόημα στον οδηγό του λεωφορείου να σταματήσει και η ανταπόδοση της καλησπέρα σου έχει την ίδια άτονη απόχρωση. Πολλά βήματα σε χωρίζουν από το κατώφλι του σπιτιού σου, περπατάς ακόμα αν κι η διαδρομή μοιάζει βασανιστικά ατελείωτη. Σταματάς, μονάχα τόσο όσο χρειάζεται για να δεις μία ολόφωτη φέτα από φεγγάρι να ξεπροβάλει δειλά πίσω από βαριά σύννεφα. Χαμογελάς δίχως λόγο. Μία στροφή ακόμα και μετά άλλη μία…
Και να η ξύλινη πόρτα του σπιτιού σου που υπόσχεται θαλπωρή και ζεστό φαγητό. Κάποιες φορές η μοναξιά είναι κάτι που αποζητάς επιτακτικά, αλλά όπως και να ‘χει είναι ωραίο να μπαίνεις σπίτι και κάποιος να είναι εκεί. Όχι, κάποιος επιτήδειος διαρρήκτης, αλλά κάποιος που ξέρει και χωρίς να του μιλήσεις, τι σκέφτεσαι. Λίγο τρομακτικό, δε λέω, επειδή εκατομμύρια παράλογα πράγματα περνούν από το μυαλό σου, για να μη προσθέσω και όλα τα δίχως βάση σενάρια που φτιάχνεις. Ο ήχος της τσάντας όταν πέφτει στο πάτωμα είναι σχεδόν ηδονικός, ούτε που καλησπερίζεις τα δύο γαλάζια μάτια που σε κοιτάζουν, κατευθύνεσαι προς το μπάνιο χωρίς καθυστέρηση. Το ζεστό τρεχούμενο νερό κυλά και όπως τρέχει παίρνει μαζί του και όλη σου τη κούραση. Φοράς ζεστές πιτζάμες και τρέχεις σε εκείνα τα γαλάζια μάτια. Να μάθεις για τη μέρα τους, να ακούσεις τη γκρίνια τους κι εκείνα τη δική σου, να γελάσετε παρέα και αναπόφευκτα να καυγαδίσετε και λιγάκι. Η αίσθηση της πείνας σε έχει εγκαταλείψει, καμία όρεξη δεν έχει μείνει μέσα σου.
Τα βλέφαρα βαραίνουν και απαιτούν να κλείσουν. Όμως όχι, μπορεί ο ήλιος εδώ και ώρες να έχει δύσει, αλλά η μέρα σου δεν έχει τελειώσει ακόμα. Δυσανεκτική στη καφεΐνη, επιλέγεις μία καυτή κούπα τσάι. Δε επιτελεί καμία άλλη λειτουργία παρά μόνο σου κρατάει παρέα. Αποφασίζεις πως θα δουλέψεις στον υπολογιστή όσο μία κούπα τσάι διαρκεί. Αλλά μετά την τρίτη αντιλαμβάνεσαι πως δεν είσαι και τόσο σταθερή στις αποφάσεις σου. Θαυμάζεις την ικανότητα του εγκεφάλου σου να σκέφτεται ακόμα. Οι σκέψεις σου, όσα σε προβληματίζουν, τα αποτελέσματα της μελέτης σου, όσα έχεις να κάνεις την επομένη, λέξεις, προτάσεις γεμίζουν λευκές σελίδες. Μπλε μελάνι πάνω σε λευκό χαρτί. Το τηλέφωνο χτυπά, μιλάς για λίγο αναπληρώνοντας όσες το δυνατόν περισσότερες στιγμές του καλούντος έχεις χάσει. Αργότερα, μαζί με το τηλέφωνο κλείνεις, υπολογιστή, τεφτέρια, ατζέντες, φώτα και τέλος τα μάτια σου. Βυθίζεσαι γρήγορα σε έναν ύπνο δίχως όνειρα. Ας μείνουμε σε αυτό. Το αύριο είναι μία άλλη – ίδια μέρα.
Η Ελένη Λαδά είναι φοιτήτρια στη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστήμιου Πατρών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
