Πνεύμονες ατροφικοί

αιμάτωση καρδιάς ανεπαρκής

‘Ενα λευκό σεντόνι γύριζε πίσω το ουρλιαχτό του και τον παρέμενε σε κώμα

Δυσάκουστο, σαν παρακάλι τραυλής προσευχής

Με φταίχτες τις ζωτικές του συνδέσεις και τα ψίγματα δροσιάς

ονειρευόταν μες σ το κατακαλόκαιρο βρεγμένα στέγαστρα.

Την κούρα ανέλαβε μία κομπογιαννίτισσα γιατρέσσα

αποκλειστική!

Ανοσοθεραπεία ζωής, το όλο και λιγότερο,

μα με παρεμπόριο ενέσιμων αντιβιοτικών κάθε τρύπημα της

κι ένα τράνταγμα μνήμης.

Το μετεγχειρητικό σοκ του ασθενούς πρόσταζε συντήρηση;

Η αγωγή συμφωνούσε

Η ίαση όχι

Ζυγώνοντας στη ντουλάπα αντίκρισε ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα

περπατημένα σε ευθυτενείς εξόδους της από νοσοκομεία

κάμποσα απορρυπαντικά για τα παλιά της δωσίματα

και έναν φορητό απινιδωτή να του ανανήπτει τα θάρρητα

Η γύμνια του πίκαρε την προσοχή της

Και εκείνος, απ΄ άλλη στόφα παρέλυε στην εκ φύσεως θλιμμένη όψη στο βλέμμα των ανθρώπων. Στους κλέφτες χατηριών, γενίκευε

Σαββατιάτικα εξιτήρια δεν έδιναν

έψαχνε όμως μια ταύτιση για τη μέρα που γεννήθηκε

Υποβασταζόμενος, την ακολούθησε μέχρι την έξοδο

αλλά παρά ήταν σαθρό το δεκανίκι για το αγνοήσει

πόσο μάλλον για να στηριχτεί

Μία παρ’ολίγο μολυσμένη μετάγγιση

έσπασε την κρούστα των δερμάτων τους

Την παρακάλεσαν να ξαναμπεί στην κλινική

Το επόμενο Σάββατο είχε επισκεπτήριο

* Ο Νάσος Αθανασίου παρουσιάζεται: “Γεννήθηκα το 1982 στην Αθήνα. Πέρασα ξυστά από σχολεία, γήπεδα και πανεπιστήμια. Καλός μόνο σε ό,τι με κέρδιζε. Με κέρδισαν, λοιπόν, τα μαθηματικά και τα παιδιά και έτσι έγινα καθηγητής. Οι φίλοι λένε πως έχω εμμονές. Τους πιστεύω. Λάτρης του Nietzsche και του Βάρναλη. Κυνικός, μα και δοτικός σε ό,τι θεωρώ πως είναι αληθινό.