Γιάννης Χουρδάς

Νοιώθω μπερδεμένος. Τόσα χρόνια μαζί κι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν είσαι μια ανάγκη μου ή μια φυλακή μου. Φοβάμαι τόσο πολύ να σε γνωρίσω.

Σε βλέπω απλά σαν αυτό που θα ‘θελα να είσαι για να καλύψεις τις αδυναμίες μου. Να κρυφτώ πίσω σου για να μη με δεις, να μη με δω, να μην πονέσω.

Ένας αιώνια εξαρτημένος από την παρουσία σου, που υποτάσσεται μπροστά στην επιθυμία του να σ’ έχει και νοιώθει αδύναμος.

Πίστεψέ με, θέλω να σε μισήσω γι’ αυτό, αλλά δεν μπορώ.

Από σένα κλέβω την ηδονή μιας ψεύτικης συναισθηματικής ισορροπίας.

Εσύ χρωματίζεις τη γκρίζα εικόνα της μοναξιάς και της συναισθηματικής ανασφάλειας των παιδικών μου χρόνων.

Σ’ το ξαναλέω όμως «δεν σε γνωρίζω».

Καθοδηγούμαι μόνο από τις επιθυμίες μου και σίγουρα μακριά από τον πυρήνα των πραγματικών μου αναγκών. Είναι τρομακτικό για μένα να συνειδητοποιώ το συναισθηματικό κενό πάνω στο οποίο είναι δομημένη η προσωπικότητά μου.

Προτιμώ την εμμονή στην παροδική ικανοποίηση.
Σ’ το ξαναλέω «δεν σε γνωρίζω» και φοβάμαι.

Φοβάμαι πως κάποτε θα καταλάβεις την ανικανότητά μου στο να πορευτώ μόνος μου και πεις «φεύγω». Ένας συναισθηματικός εκβιασμός που θα με οδηγήσει στο να υποταχτώ ακόμα περισσότερο.

Ένας φαύλος κύκλος εξουσίας χαραγμένος πάνω στην ανάγκη αποφυγής των ευάλωτων χαρακτηριστικών μου.

Δεν θέλω να φύγεις.

Θέλω να με βοηθήσεις στο να σταματήσω αυτήν την καταναγκαστική συμπεριφορά.

Θέλω να με βοηθήσεις στο να σταματήσω την αναζήτηση του αληθινού μου εαυτού μέσα σε ‘σένα.

Θέλω να με βοηθήσεις στο να μπορέσω να σ’ επιλέξω ελεύθερα, γιατί σε γνώρισα και μ’ αρέσεις.