Δηλητήριο στο όνομά του. Αναμενόμενο το κεντρί, η πληγή, η πίκρα στα ελαφρά. Η θλίψη όταν βλέπω φωτογραφίες του. Ένα νησί μύθος, μια οικογένεια που πήγε στράφι, πλούτη που κατασπαταλήθηκαν από τον μέγα προικοθήρα όλων των εποχών τον Τιερρύ, μια κόρη εξαιρετικά ανασφαλής και μόνη, τραγικά μόνη, ένας γιος που στην δεύτερη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του ξέκανε άθελά του τον πατέρα του. Ένας Ωνάσης η επιθυμία για ζωή πολλών, που ζήλεψαν τα πλούτη, το κοφτερό του μυαλό, θαύμασαν το απίθανο θράσος του, την στρατηγική του. Επιχειρηματίας αυτοδημιούργητος, όχι μπαρμπούτσαλα… από αυτούς της νεόπλουτης Ελλάδας και της τρέλας του χρηματιστηρίου. Έστρωσε κώλο, έβαλε μυαλό και έφτιαξε, έφτιαξε, έφτιαξε μέχρι που αυτό που λένε πως τσακίζει και τον πιο δυνατό άνθρωπο – ο θάνατος του παιδιού – τον ξέκανε. Ο Αλέξανδρος νεκρός, το ευγενέστατο παιδί της φαμίλιας Ωνάση θρηνήθηκε από τους Έλληνες σαν το νεκρό πριγκιπόπουλο της ελπίδας τους. Ο αντιπροσωπευτικός Ζορμπάς υποτάχτηκε για πρώτη φορά στην μοίρα του. Η Χριστίνα ήταν ήδη καμένο χαρτί. Τραγικά μόνη. Και ο Αριστοτέλης σε όλα του Έλληνας. Αγέρωχος, δαιμόνιος, φλογερός, γυναικάς, καλοπερασάκιας και αλήτης. Ένας ευρηματικός φιλομαθής που δεν ντρεπόταν να μαθαίνει ισόβια. Είπαμε, όχι όλοι, κάποιοι, οι λίγο και μοιραίοι.

Οι τρεις τους θαμμένοι στον Σκορπιό. Πατήρ, υιός και θυγατέρα. Παρόντα κεντρί και δηλητήριο. Αυτό που έκανε την Αθηνά να σκίσει την σελίδα του Σκορπιού από το βιβλίο της ζωή της. Διατηρεί στην ιδιοκτησία της τα 30 στρέμματα που αγκαλιάζουν τα τρία κορμιά. Τραγικά, μόνα, άχαρα. Όλο το νησί ανήκει σε Ρώσο. Σεβαστή η επιθυμία της, δικαίωμά της να το πουλήσει, αλλά είναι το μουσείο σύγχρονης ελληνικής επιχειρηματικότητας αυτός ο Σκορπιός. Είναι μια ιδιαίτερη ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, ένα κομμάτι τόσο συναρπαστικό, τόσο μυθικό όσο και δραματικό. Ένας κύκλος που έκλεισε πριν συμπληρωθούν καν 100 χρόνια. Ένα νόμισμα με τις δύο του όψεις. Ο Σκορπιός. Κι ας ήταν ένα σκέτο δηλητήριο για την οικογένεια.

Δεν γνωρίζω, Αθηνά, αν ξορκίζεις την θλιβερή μοίρα των Ωνάσηδων με την πώληση του νησιού, αν ξεχρεώνεις λάθη παρελθόντος, αν πιέστηκες να το κάνεις, αν ξεκόβεις από ό,τι σε πονά, αλλά ο Σκορπιός έπρεπε να παραμείνει ελληνικός. Στη συνείδηση όλου του πλανήτη θα είναι ο Σκορπιός του Ωνάση. Του Μίδα, που παραδέχτηκε με απίθανη παρρησία την ματαιότητα της ύλης: «Είμαι ο φτωχότερος άνθρωπος του κόσμου». Ήταν ο παππούς σου. Στον Σκορπιό θα χαλάλιζαν πολλοί Έλληνες αρκετά χρήματα για να τον επισκεφθούν, αν ήταν Μουσείο. Μην κοιτάς που δεν πατούν όλοι στην Ακρόπολη. Στο νησί θα πήγαιναν. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι την φύση του ανθρώπου να εντυπωσιάζεται από τις τραγικές ιστορίες. Και ο Σκορπιός ήταν το καλύτερο χαρτί για τούτη τη χώρα που ξεπουλά ό,τι δεν έχει αγαπήσει, για ό,τι δεν έχει μοχθήσει.

Υγ: η γενναιοδωρία των Ωνάσηδων ήταν υποδειγματική. Ο Αλέξανδρος διέθετε συχνά το προσωπικό του αεροπλάνο- πάντα κρυφά ακόμα και από τον Αριστοτέλη- για την αεροδιακομιδή ασθενών, ετοιμόγεννων γυναικών, αναλάμβανε τα έξοδα ασθενών, παιδιών και ενήλικων, προίκιζε άπορες κοπέλες, κερνούσε ασταμάτητα όλα τα παιδιά κλέβοντας το βλέμμα του εκείνα που ήταν πιο φτωχά από τ’άλλα και αυτά που είχαν ειδικές ανάγκες. Για να γαληνέψει η ψυχούλα του γενναιόδωρου παππού, του καλόκαρδου θείου και της χιλιοταλαιπωρημένης μάνας, θέλω να σκάσει η είδηση σαν πυροτέχνημα: τα χρήματα του Σκορπιού βοηθούν ψυχές. Για να γαληνέψει και η δική μου.