Ονειρεύεσαι ότι είσαι ήρωας του Γούντι Άλεν και μεταφέρεσαι με ένα σκαραβαίο, με μια άμαξα σε μια άλλη εποχή. Ότι σαν ένας άλλος Όουεν Ουίλσον συζητείς με τον Χέμινγουεϊ, χαζεύεις το ατελιέ του Πικάσο, γελάς με την ιδιότροπη αίσθηση τρέλας του Νταλί, ξαφνιάζεσαι με τον Έλιοτ, ανακαλύπτεις την ιδιαιτερότητα του Μαν Ρει, και όλα αυτά κάτω από τα φώτα μιας ερωτικής μαγεμένης κ μοναδικά πλασμένης μέσα από παραμύθι πόλης. Το Παρίσι. Νoιώθεις ότι ξαναγεννιέσαι με το κρασί και την δυνατότητα στην απόδραση. Η μέρα σε βρίσκει κατάκοπο αλλά τόσο γεμάτο εμπειρίες και ενθουσιασμό. Έστω και για λίγο κατάφερες να χαθείς σε ένα «παράλληλο σύμπαν» τόσο μοναδικά φανταστικό και καλλιτεχνικό, τόσο «θετικό σαν μεταφυσικό, όπου πιστεύεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις, πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος και η φθορά του». Ανυπομονείς να σημάνει δώδεκα το ρολόι για να χαθείς πάλι σε αυτόν τον κόσμο που θεωρείς ιδανικά πλασμένο. Κάνεις βόλτα στο νυχτερινό Παρίσι. Αφήνεσαι στους ήχους του Κολ Πόρτερ και μεθάς με το άρωμα του κρασιού και του αγνώστου.

Ξαφνικά, όμως, συνειδητοποιείς ότι ζεις σε ένα όνειρο. Ή ακόμα καλυτέρα ότι χάνεσαι στο όνειρο και ξεχνάς να ζεις. Ξέρεις ότι πρέπει να υπερβείς τον εαυτό σου και να διώξεις μακριά τις παραισθήσεις. Λατρεύεις το παρελθόν, αλλά δεν γίνεται να ζεις μέσα σε αυτό. Πρέπει να το προσαρμόσεις στο παρόν προκειμένου να δημιουργήσεις το μέλλον σου. Εξάλλου, και στο τέλος ο ήρωας αναφέρει ότι όλοι ρομαντικοί και μη, καλλιτέχνες και όχι, εραστές της απόδρασης ή μη, ονειρεύονταν μια άλλη εποχή από αυτή που ζούσαν. Είναι μάλλον στην φύση του ανθρώπου το ανικανοποίητο, οι τάσεις φυγής και η απόδραση. Οπότε αποφασίζεις ότι ζεις σε αυτή την εποχή. Τα ταξίδια, όμως, του νου σε άλλους τόπους και χρόνους είναι συχνά. Συνεχίζεις να φλερτάρεις με την τέχνη και κάθε έκφανση της, να μαγεύεσαι από ανθρώπους που δεν φοβήθηκαν τον θάνατο και πέρασαν στην αιωνιότητα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Εξάλλου λένε ότι ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να ενδίδει στην απόγνωση, αλλά να βρίσκει το αντίδοτο στην κενότητα της ύπαρξης.

Το αντίδοτο στην δική σου κενότητα είναι ένα ηλιοβασίλεμα, το φως του φεγγαριού, τα πινέλα, η χρυσόσκονη, το χαρτί και το μολύβι, οι νότες, η φωνή του Jim Morrison, ο ήχος της κιθάρας του Gilmour, τα βιβλία σου, οι ταινίες σου, τα φαναράκια που θέλεις να φωτίζουν τα βράδια σου, η Αμελί και ο κόσμος της που φαντάζει ιδανικός για εσένα, ο μικρός πρίγκιπας και η αθωότητα του, η θάλασσα την άνοιξη, ένα απρόσμενο χάδι από τον σκύλο σου, οι μπάλες με χιόνι που κάθεσαι ώρες και τις χαζεύεις, ένα καρουζέλ, ο Ρίτσος και ο Ελύτης, ένα βιβλίο που έχεις διαβάσει κ ξαναδιαβάσει αλλά για έναν περίεργο λόγο πάντα ανατρέχεις σε αυτό, η απόλυτη μυσταγωγία του φωτός και του σκότους που σε καθηλώνει και σε κάνει συνένοχο και παρών στα πιο τρελά όνειρα…