Εκεί φθάνεις και εσύ, σε παρασέρνει η φυσική ροή των γραφομένων, κουβαλώντας τη βαλίτσα του Ηλία Αλεξόπουλου με όλα τα μυστικά της, καταχωνιασμένα στον άβλεπτο πάτο της, να μην αποκαλυφθούν σε καμιά περιέργεια.

Ζεις κοντά του εκεί, στη σκιά της Ιστορίας, η συγγραφέας σού τον παρέδωσε ως συγγενή, κινείσαι και συμμετέχεις στη δράση του, αγαπάς, θαυμάζεις, αγωνιάς για την τύχη του. Σ’αγγίζει η φιλανθρωπία του Ηλία και της οικογένειάς του, που κυλά σαν ήρεμο ποτάμι στην ταραγμένη πόλη, που ψάχνει τη λευτεριά της μέσα από τη δύναμη, θάρρος και αγάπη όλων των ηρώων, που δρουν ενωμένα και λυτρωτικά και σε παρασέρνουν στα ποτάμια των παθών τους, που κυλούν Στη σκιά των αιώνων, σε μια επιθυμία να εκβάλλουν στην ευτυχία.

Η ιστορία, από τους Βαλκανικούς πολέμους έως και τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, γίνεται εύληπτη από τον αναγνώστη, χάρη στη φυσική ροή του λόγου, στο ανεπιτήδευτο ύφος της συγγραφέα, στην πλαστικότητα των εικόνων της, που αναπαριστούν όλες τις δραματικές στιγμές των αιώνων του Ελληνισμού που πληγώθηκε, γδάρθηκε, αλλά βγήκε από τη σκιά του κατακτητή.

Έκτός από τους προδότες, όλοι οι ήρωες διαγράφονται συμπαθητικοί, με το χαρακτήρα του ο καθένας, όπως τον αποκάλυψε η αριστοτεχνική γραφίδα της Δ. Παπαναστασοπούλου, που μέσα στη σκιά της Ιστορίας, δημιουργεί και οάσεις ψυχής, σαν αφήνει τους ήρωες να περιπλανούνται στις γραφικές επαύλεις των Εξοχών στη Θεσ/νίκη, στα κάστρα του Λίγηρα και στις όχθες του Σηκουάννα.

Τίποτα δεν άφησε ακάλυπτο η συγγραφέας ως το τέλος, μέχρι που ήρθαν τα διαμαρτυρημένα γραμμάτια της αλήθειας να εξοφληθούν, να ζητήσουν το λόγο που έμειναν σε ερμάρια ερμητικά κλειστά, χωρίς κανείς να τα ανοίξει.

Η μοίρα πάλι, αυτή τη φορά στο τέλος της ζωής του κεντρικού ήρωα, έχει δραματικό ρόλο και λόγο.