Φίλες και φίλοι,

Η χθεσινή μέρα ήχησε στη χώρα μας πανηγυρικά. Καμπάνες χαρμόσυνες, ύμνοι στη δημοκρατία, κατάρες κι ευχαρίστηση για τον θάνατο του φασισμού, παρομοιώσεις με τη δίκη της Νυρεμβέργης, αποθεώματα στη δύναμη της μάνας που έχασε άκαιρα το παιδί της.

Χαίρεται η φύση κι αγαλλιάζει. Χωρίς να περιμένει τη συνέχεια. Χωρίς να έχουν βγει οι ποινές.

Πάντα βιαζόμαστε, πάντα προτρέχουμε…

Με όσα γράφω δεν επιδιώκω να σας πω ότι δεν χάρηκα με την απόφαση του Δικαστηρίου.

Θέλω να σας επιστήσω την προσοχή στο επόμενο βήμα. Την απαγγελία των ποινών. Να σας θυμίσω πόσο ευάλωτες και γεμάτες οπές είναι- ειδικά οι τελευταίες τροπολογίες που οδήγησαν στην αποφυλάκιση ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να ξαναπερπατήσουν σε ελληνικά πεζοδρόμια, ούτε ν’ αναπνεύσουν τον αέρα που εμείς οι απλοί πολίτες έχουμε προνόμιο να ανασαίνουμε και να υψώνουμε ευγνώμονα τα μάτια μας στον γαλάζιο μας ουρανό.

Θέλω να σας παρακαλέσω να κρατήσετε τον ενθουσιασμό σας, ωσότου ακούσουμε τις ποινές.

Για όλους τους κατηγορούμενους, εγώ περιμένω ν’ ακούσω μόνο μία ποινή: ισόβια κάθειρξη. Τίποτε άλλο.

Οποιαδήποτε άλλη ποινή, σκεφτείτε το, θα τους οδηγήσει στην ελευθερία, στην αναδιοργάνωση των εγκληματικών τους σχεδίων εξαιρετικά γρήγορα.

Το είδαμε σήμερα. Οι ακόλουθοί τους, πιστοί στο σχέδιό τους, έκαψαν και κατέστρεψαν ξένη περιουσία, αδιαφορώντας για τα προβλήματα που προκάλεσαν, διατρανώνοντας την παρουσία τους. Γιατί δεν σέβονται τίποτε, κανέναν δημοκρατικό θεσμό. Γιατί και οι κατηγορούμενοι έδειξαν την περιφρόνησή τους στο Δικαστήριο, επιλέγοντας να μην εμφανισθούν.

Όπως είπε κι ένας γνωστός δημοσιογράφος: «η Δημοκρατία έχει όπλο την Δικαιοσύνη, και η Δικαιοσύνη απαιτεί να τιμωρηθούν με τη μέγιστη τιμωρία». Κι αν αυτό δεν πραγματοποιηθεί, τότε η Δικαιοσύνη θα είναι κενή, ανύπαρκτη.

Υπομονή, λοιπόν.

Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι, τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μόνο μήνες πριν τον θάνατό του, με την ευκαιρία μιας αντιναζιστικής συναυλίας, δοσμένης από την καταπληκτική Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάϊλ, Λιστ και Μπάρτον.

Ο ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός, και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.

Η αληθινή Παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η Παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια.

Όμως, μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής.

Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr