Με το που τελείωσε το ρεπερτόριο των αεροπόρων, πήρε σειρά η μπάντα του ελληνικού Στρατού. Εδώ το μενού διέθετε την κλασική μελωδία «Περνάει ο στρατός του εχθρού τιμωρός». Αυτή τη φορά ένιωσα ανατριχίλα μέσα μου. Νέα χειροκροτήματα, σφυρίγματα, ταρατατζούμ κλπ. Κάποιος μεγαλωμένος με μερακλίδικο τραγιασκάκι, σαφής κωλομπαρόφατσα δίπλα μου, έκλεισε το μάτι σε ένα φαντάρο, αυτός όμως όλη του τη σημασία την έδινε στο τρομπόνι του.

Πριν κάνω ρεπορτάζ, ώστε να μάθω τι συνέβαινε εκείνη την ώρα στο Ζάππειο, ήταν στιγμές που φοβήθηκα μήπως εμφανιστεί ο Στυλιανός Παττακός με την κουστωδία του, και ότι κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων του παρουσιάσουν όπλα… Ευτυχώς, τίποτ’ απ’ αυτά δεν συνέβη. Έληξε το προγραμματάκι της μπάντας του Στρατού, και στον χώρο τώρα μπήκαν με λεβέντικο βηματισμό οι ναύτες. Εδώ το ρεπερτόριο ήταν κάπως πλουσιότερο, αφού η ατμόσφαιρα γλυκάθηκε με το μουσικό θέμα από το φιλμ ‘Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάϊ’.

Αφήνοντας σιγά σιγά τους παιάνες, στο φαρδύ δρόμο για την Αμαλίας, είδα μεγάλα λεωφορεία των τριών σωμάτων της ενόπλων δυνάμεων, αλλά και μια τεράστια κλούβα της Αστυνομίας, που και αυτής η μπάντα έπαινε μέρος στο πρόγραμμα. Όσο για την τάξη και την ηρεμία της πλατείας; Φρόντιζαν κάτι καλόπαιδα της ΕΣΑ και της Αερονομίας, με δυναμικούς σβέρκους (τύφλα νάχει ο Μπέος…) και πλήρη οπλισμό γύρω από την ζώνη!

Ψάχνοντας για τον αυτουργό αυτής της –χριστουγεννιάτικα- άγαρμπης πρωτοβουλίας, η μπίλια ήρθε και ‘κάθισε’ στον δήμαρχο της Αθήνας Καμίνη. Ο οποίος, μη έχοντας εξασφαλίσει χρήματα για πληρωμές των μισθών των μελών της Φιλαρμονικής του Δήμου, απέλυσε μουσικούς και μαέστρους. Επειδή όμως ήθελε να κάνει το κομμάτι του, εξασφάλισε τζάμπα τις μπάντες των ενόπλων δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, οι οποίες -διάβολε- στρατιωτικά εμβατήρια υψηλού εθνικού φρονήματος έχουν μάθει να παίζουν –έ, αυτά έπαιζαν.

Πέρυσι και πρόπερσι τέτοιες ημέρες, ο Καμίνης γέμιζε τις κεντρικές πλατείες (όπου σπεύδουν οικογένειες με τους μπόμπιρες για λίγη χαρά) με όλα τα καλά του Θεού, με καρουζέλ, ακροβάτες, παιδικές χαρές και μουσικές εξαίσιες, που αρέσουν σε όλους και όχι μόνο στους απογόνους των Μακεδονομάχων…

Θα μου πείτε: κοτζάμ εορταστική Αθήνα δεν είχε ένα καρουζέλ διάβολε; Και βέβαια είχε, αλλά με εισιτήριο (συμβολικό μεν στα 4 ευρώ, αλλά ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ), στον περιχαρακωμένο προαύλιο χώρο στο Γκάζι. 

Πρέπει να ζήσει κι’ ο Δήμος…