Σαν σήμερα πριν 47 χρόνια γεννήθηκες. Όπως είπες κάποτε, γεννήθηκες για να με γεννήσεις.
Με έμαθες να αγαπώ. Με γέμισες αγάπη. Αγάπη αληθινή, μοναδική. Είσαι πάντα στο πλευρό μου. Στις χαρές, στις λύπες, στα κομβικά σημεία της ζωής μου. Φύλακας άγγελός μου. Με προσέχεις, με προστατεύεις, με καθοδηγείς, με νουθετείς. Δε μου έχει λείψει ούτε στιγμή η αγάπη σου. Ότι κι αν μου συμβαίνει, ξέρω ότι μπορώ να βρω καταφύγιο στην αγκαλιά σου. Θα είσαι εκεί. Να με φροντίσεις, να με αγκαλιάσεις, να με κοιτάξεις στα μάτια και μεμιάς να ηρεμήσω, να με συμβουλέψεις, να με προφυλάξεις από επικίνδυνα μονοπάτι, να χαρείς διπλά για τη χαρά ή την επιτυχία μου, να με εμψυχώσεις όταν απογοητεύομαι, να αντέξεις την κυκλοθυμία, τα νεύρα, τη δυστροπία μου.
Με έμαθες να έχω δύναμη στο να αντιμετωπίζω τη ζωή. Μέσα από τη ζωή σου, την πορεία σου. Δύναμη απεριόριστη. Εκεί που ερχόντουσαν πάνω σου όλα τα δεινά και οι δυσκολίες, δεν το έβαλες κάτω ποτέ. Αντράκι στη ζωή σου. Γκρεμιζόντουσαν όλα γύρω σου, έμοιαζαν για χρόνια όλα με κολαστήριο και παρόλ αυτά κατάφερνες και από της ψυχής σου το απόθεμα πατούσες γερά στο έδαφος και νικούσες τα εμπόδια. Μεγάλωσες μόνη σου τα παιδιά σου, με αγάπη και λατρεία, ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία. Να μη μας λείψει τίποτα. Ούτε στιγμή. Και βέβαια πάντα ακούραστη. Πόσο παράξενο είναι άλλωστε που ενώ νταντάδες μας κρατούσαν, καθώς δούλευες 12ωρα κάθε μέρα, να μην τις θυμάμαι και να έχω σαν ανάμνηση ότι κάθε στιγμή μου τη ζήσαμε μαζί? Πόσο μεγάλη κατάκτηση να έχεις αναπτύξει τόσο ουσιαστική σχέση με τα παιδιά σου που να είσαι πανταχού παρούσα στη ζωή τους ακόμα κι αν η φυσική σου παρουσία λείπει; Μαγκιά μεγάλη θέλει αυτό, κι εσύ την έχεις.
Με έμαθες να έχω ήθος και καλοσύνη στη ζωή. Πάντα ταπεινή. Πάντα να βοηθήσεις τον άλλο με όποιον τρόπο μπορείς. Η κακία, η ζήλεια, η υστεροβουλία είναι άγνωστα συναισθήματα για σένα. Πάντα ειλικρινής, πάντα ντόμπρα, πάντα αξιοπρεπής. Περήφανη, αγέρωχη, δυνατή. Να προσφέρεις από το υστέρημά σου, να συμπονέσεις τον πόνο των άλλων, να έχεις κοινωνική ευαισθησία, να σε θυμώνει η αδικία.
Με έμαθες να συγχωρώ. Με έμαθες να αναλαμβάνω το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί σε κάθε περίπτωση. Με έμαθες να κρατάω καθαρή την καρδιά μου από άσχημα συναισθήματα, να μην έχω αρρωστημένο εγωισμό, να δικαιολογώ τους ανθρώπους, να μην έχω παράλογες απαιτήσεις από αυτούς, να μη σκέφτομαι ατομοκεντρικά, να δίνω. Δε μου χάιδεψες ποτέ τα αυτιά. Με έμαθες να είμαι υπεύθυνη, να σηκώνω την ευθύνη.
Τι να πρωτοπώ για σένα. Μάνα και οδηγός μου. Καθοδηγητής. Άγγελος μου. Στα 25 χρόνια ζωής μου να σε αγαπώ κάθε μέρα πιο πολύ και να σε θαυμάζω. Να εύχομαι σου μοιάσω έστω και λίγο. Να έχω την ευλογία να δώσω τόσα στα παιδιά μου. Γεννήθηκες για να γίνεις μάνα. Το πιστεύω. Σου εύχομαι ολόψυχα να τα εκατοστήσεις, να είσαι γερή, δυνατή και να μας καμαρώσεις όπως επιθυμείς. Κι εμείς να χαιρόμαστε εσένα. Πιο ξεκούραστη, με λιγότερα άγχη, λιγότερες σκοτούρες. Και περισσότερες όμορφες στιγμές. Σαν εκείνο το βράδυ στη Μύκονο που μας φυσούσε ο αέρας και η υπέροχη θέα, το κοκταίηλ με τη φράουλα που σου φάνηκε πολύ γλυκό, το κύμα που έσκαγε στα βράχια έφταναν για να σε κάνουν να χαμογελάς σαν μικρό παιδί. Τι κι αν ήταν η πρώτη μέρα διακοπών μετά από ένα χρόνο σκληρής δουλειάς; Για σένα η αληθινή ευτυχία κρύβεται στις μικρές χαρές, αυτές ζητά η ψυχούλα σου. Στην αγάπη, σε ένα όμορφο τοπίο, στη φύση, σε ένα νόστιμο φαγητό, στα μάτια των παιδιών σου. Σου υπόσχομαι θα ταξιδέψουμε μαζί σε πολλά μέρη, γιατί άλλωστε στην αγκαλιά σου είναι που νιώθω πληρότητα, αγάπη, ευλογία.
Στα ομορφότερα μάτια που έχω δει ποτέ, στην πιο ζεστή αγκαλιά, στην καλύτερη μαμά του κόσμου, σε έναν υπέροχο, ολοκληρωμένο, χορτάτο άνθρωπο, σε σένα μανούλα. Σ αγαπώ!
Σημείωση: Η Πόρτα-www.iporta.gr δωρίζει στην συντάκτρια του άρθρου και στην μητέρα της μια διπλή πρόσκληση για όποια από τις παραστάσεις που η ιστοσελίδα μας είναι χορηγός επικοινωνίας, επιλέξουνε. Χρόνια πολλά!
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
