… κάτω απ’ το πέτο
είχε αγκυλωτό σταυρό.
Και του λέω, αν είσαι άντρας,
φόρα τον στα φανερά,
σαν και τότε στην Ελλάδα,
που χτυπούσες τα μωρά.

Πήξαμ’ από δαύτους,
πάνε σ’ ειδικές σχολές,
φτιάχνουνε σημαίες,
σταχτοπράσινες στολές.
Και του λέω, πες αλεύρι
και τα βρίσκουμε μετά,
ο Μανώλης σε γυρεύει
και ο Σάντας σε ζητά.

Στίχοι: Φώντας Λάδης

Κι έρχονται τώρα τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής -αυτοί με τα μούσκουλα, τα στυλιάρια και τα μαχαίρια, που δέκα δέκα πέφτουν πάνω σε έναν- να σταθούν τρεμάμενα μπροστά στον ανακριτή και ν’ απαρνηθούν τα πάντα προκειμένου να σώσουν το πετσί τους: “Δεν είμαστε ρατσιστές, δεν είμαστε Ναζί, δεν έχουμε στρατιωτική δομή και οργάνωση, δεν φοράμε στολές, δεν περπατάμε στρατιωτικά, δεν χρησιμοποιούμε ναζιστικά σύμβολα, δεν μισούμε τους μετανάστες, δεν χαιρετάμε ναζιστικά, δεν χρησιμοποιούμε βία.”

Κι εμείς, σε άλλο κόσμο ζούμε; Εξωγήινους βλέπαμε τόσο καιρό; Μα, όχι, τους φαντάζεστε τους θρασύδειλους αυτούς στη θέση εκείνων των Ελλήνων που υποτίθεται πως είναι οι ήρωές τους και των οποίων θεωρούν εαυτούς απ’ ευθείας απόγονους; Τους φαντάζεστε στη θέση του Λεωνίδα; Θα είχανε πετάξει τ’ άρματα και θα λέγανε στους Πέρσες πως αυτοί δεν ήτανε παρά κάποιος φυσιολατρικός σύλλογος σε εκδρομή και μαζεύανε αγριοράδικα.