Γιάννης Καραχισαρίδης

Γενικά το θέμα της ανεργίας είναι ταμπού. Είναι μια επί πλέον ιερή λέξη, που δεν πρέπει να την αγγίζουμε με παράταιρες σκέψεις. Πρέπει υποχρεωτικά να μας προκαλεί θλίψη και αγωνία και πρέπει να μιλάμε γι αυτήν μόνο αν έχουμε κάποια δημιουργική πρόταση για τη μείωση της. Παρ’ όλα αυτά κάποιες σκέψεις για το νόημα της ανεργίας, μπορούν να κατατεθούν, έστω κι αν φανούν ιερόσυλες. Εξ άλλου σε δημοκρατία ζούμε και η ελευθερία του λόγου επιτρέπεται.

*Κάποιος φίλος συζητούσε με τρεις αρχιτέκτονες που είχαν χάσει τη δουλειά τους και τους ρώτησε : «Αφού δεν έχετε δουλειά, γιατί δε δουλεύετε;». Εκείνοι το πήραν για αστείο και η κουβέντα πήρε άλλο δρόμο. Κρυφακούγοντας αναρωτήθηκα, ένας που δεν έχει δουλειά και είναι άνεργος, πώς στ’ αλήθεια περνάει τον ελεύθερο χρόνο του, που σίγουρα του περισσεύει; Έχει γίνει ποτέ μια τέτοια έρευνα; Πώς μπορεί κάποιος που δεν έχει δουλειά, να προτιμάει να κάθεται άπραγος, ενώ στον άπλετο χρόνο, που έχει πια, μπορεί να βελτιώσει τις δεξιότητες του, τη μόρφωση του, να αναζητήσει ευκαιρίες, να προσανατολιστεί σε άλλα πεδία, πέρα απ’ τη δουλειά που έκανε πριν τη χάσει ή πέρα απ’ τις σπουδές που ολοκλήρωσε; Δηλαδή ένας άνεργος μόνο αν πληρωθεί μπορεί να τα κάνει όλα αυτά; Μα έτσι κι αλλιώς αφού κανείς δεν τον πληρώνει, γιατί δεν τα κάνει όλα αυτά για τον εαυτό του, αφού είναι βέβαιο ότι και θα βελτιωθεί και θα περνάει καλύτερα; Τελικά όποιος στη διάρκεια της ανεργίας του δε παράγει τίποτα είναι άξιος της μοίρας του, αντίθετα, όποιος δεν αφήνει το χρόνο να ξεγλιστράει ανεκμετάλλευτος, σίγουρα κάτι θα βρει, κάπου θα φτάσει.

*Μια άλλη ιερόσυλη σκέψη αφορά το επίδομα ανεργίας. Αφού το επίδομα το παίρνει κάποιος που έχει χρόνο, γιατί η λήψη του να μη συνδυάζεται με εθελοντική εργασία; Λίγες ώρες την εβδομάδα, για να μην απορροφάται όλος ο ελεύθερος χρόνος. Ένα μικρό αντίδωρο στη κοινωνία που τον υποστηρίζει, τώρα που βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Κι όποιος δε θέλει να προσφέρει, ας στερηθεί αυτό το επίδομα, μιας κι αφού δεν προσήλθε, μάλλον δε θα το έχει και μεγάλη ανάγκη. Και σας βεβαιώ ότι πολλοί δε θα προσέλθουν.

*Και κάτι για την ανεργία των νέων. Παντού και πάντα η ανεργία των νέων είναι συγκριτικά μεγαλύτερη απ’ τις μεσαίες ηλικίες. Και είναι φυσικό, αφού ο νέος ψάχνεται και δεν έχει κατασταλάξει. Η νεότητα για μια δημοκρατική και συναισθηματική κοινωνία είναι επίσης μια λέξη ιερή. Πριν μια και περισσότερες δεκαετίες πάλι η αγωνία ήταν πώς τα παιδιά θα βρουν δουλειά. Μόνο που οι νέοι δεν είναι πια τα ίδια πρόσωπα. Οι νέοι έχουν το κακό συνήθειο να μεγαλώνουν, να γίνονται ενήλικες – άλλοι είναι οι νέοι που ακολουθούν πιο πίσω. Και κάθε φορά οι νέοι που ενηλικιώνονται εντάσσονται όλο και περισσότερο στη κοινωνία, αυξάνουν την απασχόληση τους κι έτσι το πρόβλημα, με απόλυτη φυσικότητα, θα μετατίθεται στην επόμενη γενιά. Η κρίση βέβαια έχει οξύνει το φαινόμενο. Αλλά σε μια κοινωνία που μετασχηματίζεται τίποτα δεν είναι εύκολο κι απλό. Τελικά όμως, είτε σε κρίση, είτε σε ευμάρεια, το ποσοστό της ανεργίας των νέων σε σχέση με τους ενήλικες πάντα θα είναι μεγαλύτερο. Κι αυτό κάποτε δε θα πρέπει να μας τρομάζει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr