Ακόμα αναρωτιέμαι πώς είναι τα ιδανικά Χριστούγεννα; Πώς πρέπει να είναι αυτές οι μέρες; Εάν υπάρχει κάποιο πρωτόκολλό; Και τελικά τι κάνουμε λάθος και δεν είναι τα δικά μας Χριστούγεννα σαν αυτά που παρουσιάζουν στην τηλεόραση: τα χαμογελαστά πρόσωπα, το γιορτινό σπίτι, τα δώρα να ξεχειλίζουν από παντού.

 

Ακόμα ψάχνω να βρω μία χρονιά από αυτές που έζησα, που να περιμένω με ανυπομονησία… Ούτε σαν παιδί ακόμα δεν έχω κάποια εικόνα από τα Χριστούγεννα, που να μην έχει την ίδια μελαγχολία. Μία ιδιαίτερη όμως μελαγχολία.

Ακόμα δεν βρίσκω το γιατί δεν με άγγιξε το μαγικό ραβδί των Χριστουγέννων, και ξάφνου να σχηματιστεί ένα απέραντο χαμόγελο!

Μπορεί να φταίει που από νωρίς μου χάλασαν το όνειρο με τον Άγιο Βασίλη. Θυμάμαι ήμουν δύο χρονών… Ξαγρυπνούσα –έτσι πίστευα- όλη νύχτα για να περιμένω το δώρο του. Το μαγικό στουμφ-φωτηλέφωνο! Το στουμφ-φωτηλέφωνο ήρθε από τα χέρια του πατέρα και της μητέρας, που με μία ιδιαίτερη προσοχή άφησαν το δώρο μου κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τα επόμενα χρόνια μαγεία δεν υπήρχε. Περίμενα όμως… Περίμενα να στολιστεί το σπίτι και να αλλάξει η εποχή. Στο σπίτι μας είχαμε συνδυάσει τις εποχές του χρόνου, όπως και διάφορα συμβάντα, με τους στολισμούς, τα γλυκά και τα σεμεδάκια που άλλαζε η μητέρα, ανάλογα με την περίσταση. Ωραίες εικόνες! Κάποτε δεν τις εκτιμούσα… μου ήταν ανυπόφορες θα έλεγα. Σήμερα απλά με ακολουθούν, όχι από συνήθεια, αλλά από ανάγκη.

 

Περίμενα λοιπόν το γιορτινό τραπέζι, τη μητέρα να παλεύει με τις ώρες σε μία κουζίνα και το βράδυ… αχ εκείνο το βράδυ. Η μητέρα, φωτεινή, λαμπερή στο ταφταδένιο της φόρεμα, η τέλεια οικοδεσπότισσα, χωρίς ίχνος κούρασης, χαμογελαστή και χαρούμενη, έτοιμη να υποδεχτεί τους καλεσμένους και να ξεκινήσει η γιορτή.

 

Λίγο πιο κάτω η γιαγιά. Στην κουζίνα κι αυτή να παλεύει με τα ζυμάρια στα χέρια, τα κουρασμένα χέρια… και την ποδιά της πάντα πεντακάθαρη. Τη φορούσε από συνήθεια μάλλον, ή απλά έτσι προσδιόριζε το χώρο της. Η αρχόντισσα της κουζίνας. Κι εκείνο το πικρό, μελαγχολικό χαμόγελο, και τα θλιμμένα μάτια… Αχ αυτές οι εικόνες! Εικόνες γεμάτες με στιγμές, στιγμές ζωντανές με εικόνες.

 

Πολύ νωρίς κατάλαβα ότι αυτό που παρουσιάζεται στην τηλεόραση είναι απλά ένα κατασκεύασμα. Τα Χριστούγεννα δεν έχουν συγκεκριμένο τρόπο και σκοπό, παρά μόνο εικόνες και στιγμές. Στιγμές με υποχώρηση και παραχώρηση και όχι συμβιβασμό.

 

Γι αυτό λοιπόν, τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι τα άσπρα του μαλλιά. Τα χέρια τα κουρασμένα από τα χρόνια και τη δουλειά. Το αυστηρό βλέμμα, που πίσω του κρύβεται όλη την αγάπη και τη στοργή, που έχει στην καρδιά του. Και το στητό κορμί που δεν το λύγισε ακόμα ο χρόνος! Φέτος τα Χριστούγεννα τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα, καθώς του πιάνεις σφιχτά το χέρι την ώρα που δεν το περιμένει, κι απλά του ψιθυρίζεις: «Χρόνια πολλά παππούλη»! Τόσο απλά. Τόσο μοναδικά! Ας κρατήσει αυτή η στιγμή , αυτή η μαγική στιγμή-που χρόνια περιμένεις- για μια ζωή. Γιατί κάποια πράγματα είναι απλά ανεκτίμητα.

 

Χρόνια πολλά λοιπόν! Χρόνια πολλά και χρόνια καλά!