Γιάννης Παπαϊωάννου 

Δευτέρα πρωί, κατά τις 5 και χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο Γιώργος Ροϊλός, φίλος και καλός μουσικός.

”Κοιμάσαι..;”
”Τρελός είσαι, τι θέλεις να κάνω τέτοια ώρα;”
”Σήκω, θα σου εξηγήσω από κοντά, έχω ειδοποιήσει όλους τους μουσικούς και σε μια ώρα πες μου που να έρθουμε να παίξουμε ένα τραγούδι για τον Σπύρο Ιωαννίδη”.
”Στην Columbia”, του απαντώ.
”Μα εκεί δεν υπάρχει τίποτα, μόνο μπάζα””Δεν πειράζει, εκεί πάνω στα χαλάσματα”.”Φέρε και τον μπαγλαμά σου, ξέρεις αυτόν που έπαιξε ο Σπύρος στον ”Παράξενο Ερωμένο..” Α…φρόντισε να το ηχογραφήσουμε”Πράγματι σε μια ώρα ήμασταν όλοι εκεί.

Ο Κώστα Παπαδόπουλος, ο Γιάννης Μωραΐτης (με τα τρίχορδα μπουζούκια), ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο Γιαννάκης Μπιθικώτσης, ο Δημήτρης Μαριολάς, ο Παναγιώτης Στεργίου, ο Δημήτρης Βύζας, ο Δημήτρης Χιονάς, ο Σάκης Τζιβγούλης, ο Γιώργος Δράμαλης (με τα τετράχορδα),ο Γιώτης Σαμαράς, ο Γιάννης Λογοθέτης (με τις κιθάρες), ο Στέλιος Καρύδας (με τον μπαγλαμά), ο Μίμης Ντούτσουλης (όρθιο μπάσο κλασικό), ο Φίλιππας Τσεμπερούλης (φλάουτο και σαξόφωνο), ο Θύμιος Παπαδόπουλος (φλογέρες και κλαρίνο), ο Γιώργος Τσουπάκης (ντράμς), ο Γιώργος Ροϊλός μαζί με τον Αντρέα Παππά (κρουστά), ο Γρηγόρης Λαμπριανίδης (ακορντεόν), ο Ντίνος Γεωργούτσος (πιάνο) και ο μαέστρος ο Νίκος Κούρος. Να σου και ο Μιχάλης Δημητριάδης, ο Αντώνης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Σαρρής, ο Γιάννης Πάριος, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Μανώλης Λιδάκης. Να σου και ο Κώστας Θωμαΐδης με το μαντολίνο του.Και στο ρεφρέν, ακολουθούν ο Αντώνης, ο Γιώργος, ο Γιάννης ο άλλος Γιώργος, ο Μανώλης και ο Κώστας.

“Καθίστε, τους λέω κυκλικά, όπως παλιά και στη μέση οι φωνές, χωρίς ακουστικά και χωρίς μικρόφωνα, μόνο ένα κασετόφωνο θα βάλω για να σας γράψω, αλλά ο Σπύρος που είναι;”

“Ας ξεκινήσουμε, λέει ο Κούρος, και όπου να ναι θα΄ ρθει”.

“Λοιπόν, όπως είπαμε παιδιά, πάμε το Ζαμπετέϊκο”.

Πρώτη εισαγωγή, πρώτο κουπλέ, μπαίνει ο Μιχάλης.

”Καημός με βρήκε μάτια μου απ΄τα γλυκά σου χείλη”…

και στο ρεφρέν, ακολουθούν ο Αντώνης, ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο άλλος Γιώργος και ο Μανώλης.

”Μη μου θυμώνεις ουρανέ αν κλαίω και αν βρίζω…”

Δεύτερη εισαγωγή, δεύτερο κουπλέ και δεύτερο ρεφρέν, όλοι μαζί τώρα και οι μουσικοί και γω και τα πουλάκια που έχουν μαζευτεί από το Άλσος Προμπονά που είναι δίπλα.

“Αχ να ραγίζαν τα βουνάνα γίνονταν κομμάτια…’ ”Μη μου θυμώνεις ουρανέ αν κλαίω και αν βρίζω…

Κοντεύει να ξημερώσει και μόλις τελειώνει το τραγούδι, βλέπουμε τον Σπύρο μπροστά μας…

“Γεια σας ρε παιδιά, σας ευχαριστώ για την έκπληξη”. Δίνει ένα σάλτο και εξαφανίζετε προς τα πάνω.

“Πού πας ρε Σπυράκο, του λέω, τόσο γρήγορα και βιαστικά, εσύ ποτέ δεν έτρεχες”.

Δεν μου απάντησε.

Και ξαφνικά βρίσκετε κάπου και ακούει ένα γνωστό και αγαπημένο του τραγούδι.

”Κοντά στα ξημερώματακαι πρίν να βγει ο ήλιοςτην πόρτα μου εχτύπησεένας χαμένος φίλος”

Τραγουδάει η Βίκυ Μοσχολιού μαζί με την Σωτηρία Μπέλλου, η Πόλυ Πάνου μόλις έχει πάει…και μπήκε προ το τέλος.

Δεν μιλάει, βλέπει όμως τον Ζαμπέτα και τον Μητσάκη να παίζουν, δίπλα τους τον Λιόση με τον Πάνου, πιο πέρα τον Τσίλα (Τσιτσάνη), με τον μπαγλαμά και το Τάκη Μπίνη με τον τζουρά,τον Καλδάρα με τον Μενιδιάτη, τον Καζαντζίδη, τον Μητροπάνο και τον μπάρμπα Γιάννη τον ψιλό, τον Παπαϊωάννου, τον Χάρη Καλέα στο πιάνο, ντράμς να παίζει ο Σπύρος Λιβιεράτος (Καζάνας), κρουστά ο Βαγγέλης Μεθυμάκης, δυο μπάσα παρακαλώ, Γιώργος Θεοφιλόπουλος, Αντώνης Σαργολόγος, πνευστά, κιθάρα και βιολί τους Άρη Καραντάνη, Στέλιο Βήχο και Στέφανο Στεφανόπουλο (και αυτοί κυκλικά κάθονταν, λες και ήταν καθρέφτης από κάτω).

Μαέστρος: ποιος άλλος βέβαια… ο Μάνος Χατζιδάκις, που έχει δίπλα του σολίστα τον Μάρκο Βαμβακάρη.

Και τώρα ο διάλογος.

Ζαμπέτας: (πάντα με το καυστικό και απίστευτο χιούμορ του):Καλώς το Πίπη, καλώς τον Σπυράκο. Πού να σε βάλουμε ρε…δεν βλέπεις, είμαστε λιγουλάκι στριμωγμένοι εδώ, γιατί δεν καθόσουν εκεί κάτω…

Χατζιδάκις: Γιώργο, άσε τα αστεία και να παίζεις όπου σου έχω πει, όχι συνέχεια.

Ζαμπέτας: Δεν παίζω συνέχεια Μάνο, σχολιάζω…

Υ.Γ. 1ο: λέει ο Κούρος:

– Γιαννάκη, κανε μας από ένα αντίγραφο το Ζαμπετεϊκο που είπαμε και παίξαμε.

– Συγνώμη μαέστρο μου, ξέχασα να βάλω την κασέτα, άρα ό,τι ακούσαμε στο ζωντανό.