Ήταν και είναι θλιβερό: Όλες οι πολιτικές δυνάμεις ομνύουν προσχηματικά στον βωμό της ανεξάρτητης Τ.Α., αλλά την θέλουν ανεξάρτητη μόνο απέναντι στην Κεντρική Εξουσία, αντιπολιτευόμενη αυτήν, αλλά καθόλου ανεξάρτητη από το δικό τους κόμμα. 

 

Ο θεσμός της Αυτοδιοίκησης, με την ευγενική συνδρομή των πολιτικών δυνάμεων, δεκαετίες τώρα, καθ΄όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός για την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Οι Δήμοι χρησιμοποιήθηκαν ως μετωπικές οργανώσεις των κομμάτων στο κοινωνικό πεδίο, συμπληρωματικές των Τοπικών και Κλαδικών τους οργανώσεων, προκειμένου: Αφενός να δημιουργήσουν εντυπώσεις ως προς την δημιουργία ρεύματος κάποιου κόμματος στην εκάστοτε περιοχή, αφετέρου να προπαγανδίσουν τις κομματικές γραμμές, μετατρέποντας έτσι την Τ.Α. σε ιμάντα μεταφοράς της πολιτικής θέλησης των κομματικών επιτελείων προς την Βάση (Ενίοτε και οι ίδιοι τοπικοί άρχοντες εμφορούνταν από υπερβολικό κομματικό πατριωτισμό, που απέβαινε εις βάρος των δημοτών τους. Η πλέον χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση δημάρχου φτωχικής συνοικίας της Αθήνας, ο οποίος δεν έκανε ούτε ένα έργο κατά τη διάρκεια της θητείας του, και μάλιστα περηφανευόταν γι’ αυτό, αφού ως αδούλωτος αριστερός δεν καταδέχτηκε να πάρει ούτε ένα ευρώ από τα αντίστοιχα για την Τ.Α. προγράμματα της καπιταλιστικής Ε.Ε.!) 

 

Ακόμη και σήμερα, με την καταβύθιση της χώρας στο αδιέξοδο του μνημονίου, η Τ.Α. δεν αποσυνδέθηκε από τις κομματικές σκοπιμότητες. Τουναντίον. Οι μεν την θέλουν προπύργιο αντιμνημονιακού αγώνα, οι δε αμυντικό τοίχος επικύρωσης της μνημονιακής πολιτικής τους. 

 

Στον αντίποδα της έντονης κομματικής επικυριαρχίας, άρχισαν να ακούγονται φωνές πλήρους απογαλακτισμού, εξίσου δογματικές: Να μην ψηφίσει, λέει, ο λαός κανέναν κομματικό υποψήφιο! 

 

Το ζητούμενο, που είναι να ψηφίσει ο λαός εκείνους τους τοπικούς άρχοντες που θα του μαζεύουν αποτελεσματικά και τα σκουπίδια, ασχέτως αν αυτοί ανήκουν σε κόμματα ή όχι, μάλλον δεν θα πρυτανεύσει στα κριτήρια και αυτής της εκλογικής αναμέτρησης.